102. Hij kon niet... toch?

Boze, gezwollen striemen markeren hem als opzettelijke handtekeningen. Lange, diepe zweepslagen, sommige nog steeds sijpelend met vage bloedsporen, andere korstig en donker, maar allemaal open. De huid is gehavend, rood en ontstoken, blauwe plekken bloeien in misselijkmakende tinten langs zijn schou...

Log in en ga verder met lezen