102. Hij kon niet... toch?

Boze, gezwollen striemen markeren hem als opzettelijke handtekeningen. Lange, diepe zweepslagen, sommigen nog steeds sijpelend met een dunne stroom bloed, anderen korstig en donker, maar allemaal opengereten. Zijn huid is geteisterd, rood en ontstoken, blauwe plekken bloeien in misselijkmakende tin...

Log in en ga verder met lezen