21- Geen pen, geen papier, maar je trekt nog steeds mijn aandacht.

Lukas en Eli verschijnen eindelijk weer, en ik zucht dramatisch, leunend tegen de muur voor volledig effect en drapeer een hand over mijn voorhoofd.

“Dat waren de langste zevenendertig minuten van mijn hele leven,” klaag ik, de woorden nadrukkelijk uitrekkend. Eli lacht, een rijk, warm geluid dat me...

Log in en ga verder met lezen