66- Ik had een goede ophaallijn klaarstaan, maar je ziet er zo goed uit dat ik letterlijk sprakeloos ben.

Elke minuut die ik moet wachten voelt als een uur. Mijn voet tikt tegen het trottoir, mijn armen kruisen en ontkruisen, en mijn adem stokt steeds in mijn keel. Ik kan niet stoppen met het checken van mijn telefoon, ook al weet ik dat de tijd niet sneller gaat omdat ik ernaar kijk. Maar het gaat niet...

Log in en ga verder met lezen