Hoofdstuk 4
Rebecca's POV
Het Hermes Hotel was het meest luxueuze van de stad—de marmeren en gouden gevel had ik alleen gezien in glanzende tijdschriften. Mijn hart bonkte in mijn borstkas toen Dominic een matzwarte kaart door de lezer haalde om toegang te krijgen tot de penthouse suite. De manager begeleidde ons persoonlijk naar boven, zonder ook maar één keer om een identiteitsbewijs of registratie-informatie te vragen.
In de lift stonden we in geladen stilte. Ik voelde Dominics blik over me heen glijden—niet alleen beoordelend, maar verterend. Mijn huid tintelde waar zijn ogen bleven hangen, en ik betrapte mezelf erop dat ik onbewust mijn lippen bevochtigde. Toen onze blikken elkaar ontmoetten in de spiegelende wand, knetterde de elektriciteit tussen ons. Ik voelde me als een prooi die door een roofdier werd bekeken, en vreemd genoeg veroorzaakte dat een heerlijke rilling in plaats van angst.
Binnen in de suite liep ik naar de vloer-tot-plafond ramen, duizelig terwijl ik naar de fonkelende stad beneden keek. "Van hieruit lijkt de hele stad van jou." Mijn stem trilde licht.
Achter me hoorde ik het zachte geritsel van stof toen Dominic zijn colbert uittrok. Het metalen geklingel van zijn manchetknopen die op de tafel vielen, veroorzaakte opnieuw een rilling door me heen. Ik keek naar zijn spiegelbeeld in het raam—zijn brede schouders bewogen onder zijn witte overhemd terwijl spieren rimpelden bij elke bewuste beweging.
"Je kunt je nog bedenken," zei hij, zijn toon onverwacht zacht.
Ik draaide me om naar hem, mijn adem stokte. Het maanlicht beeldhouwde zijn perfecte silhouet terwijl hij in het midden van de woonkamer stond, de bovenste knopen van zijn overhemd nu los, wat een verleidelijke glimp van gebruinde huid onthulde. "Nee," fluisterde ik, mijn lichaam gonste van verwachting, "ik wil me niet bedenken."
Dominic kwam langzaam naar me toe, elke stap deed mijn hart sneller kloppen. De geur van zijn cologne—sandelhout en iets unieks mannelijks—omringde me toen hij dichterbij kwam. Zijn lichaamswarmte straalde tegen mijn huid zelfs voordat hij me aanraakte.
"Waarom ik?" vroeg hij, zijn stem een lage grom die door mijn borst trilde. "Is het vanwege wie ik ben? Of heb je gewoon vanavond een wolf nodig?" Zijn vingers streelden mijn haar naar achteren, de nonchalante aanraking brandde als vuur.
Ik keek naar hem op, tranen dreigden plotseling terwijl mijn borst pijnlijk samentrok. "Omdat jij niet William Moretti bent," bekende ik, mijn stem brak op zijn naam.
Dominic verstijfde, complexe emoties flitsten over zijn gezicht. "Moretti? De wolf die op het punt staat Delta te worden?"
Ik beet op mijn lip, proefde bloed toen ik besefte dat ik te veel had gezegd. "Vergeet dat ik iets gezegd heb," fluisterde ik, reikte naar zijn gezicht, volgde de sterke lijn van zijn kaak. "Geen gepraat over het verleden vanavond."
In een flits toonde hij zijn ware aard, duwde me tegen de muur, zijn krachtige armen sloten me in. Zijn lichaam drukte tegen het mijne, harde spieren tegen zachte rondingen, de hitte tussen ons verzengend. "Als je me gebruikt om hem terug te pakken," gromde hij, zijn lippen op een haar na van de mijne, "moet ik weten waarom."
"Hij heeft me verraden," hijgde ik, "De dag voor onze bruiloft." Mijn stem brak van pijn en verlangen. "Tevreden nu?"
Zijn ogen glommen goud in het schemerlicht, de wolf kwam dichter naar de oppervlakte. Ik voelde zijn hart bonken tegen mijn borst, in hetzelfde hectische ritme als het mijne. "Je zou zijn partner worden?" De bezitterige grom in zijn stem deed mijn kern samentrekken van verlangen.
Ik trok uitdagend de kraag van mijn blouse naar beneden, de kwetsbare curve onthullend waar nek en schouder elkaar ontmoeten. "Zie? Geen merkteken. Ik was niet eens de moeite waard om de markering ceremonie te voltooien."
Dominics zelfbeheersing brak. Hij kuste me toen, ruw en heet en hongerig, zijn tong eiste toegang. Zijn handen verstrengelden zich in mijn haar, kantelden mijn hoofd naar achteren terwijl hij de kus verdiepte. Elektrische stromen leken door mijn hele lichaam te razen, zich laag in mijn buik te verzamelen en me te doen kreunen tegen zijn mond. Ik klampte me vast aan zijn schouders, mijn nagels boorden zich in de dure stof van zijn overhemd.
Toen we uit elkaar gingen, beide hijgend, waren zijn ogen volledig getransformeerd naar het goud van de wolf. Ze glommen van oerhonger. "Dit is een vergissing..." gromde hij, zijn duim ruw mijn gezwollen onderlip traceren, "maar vanavond kan het me niet schelen."
We strompelden richting de slaapkamer, al onze kleren achterlatend op de weg. Elke nieuw blootgelegde centimeter van zijn gouden huid deed mijn mond wateren. Toen ik naakt was, verduisterden zijn ogen terwijl ze over mijn lichaam dwaalden, waardoor ik me zowel kwetsbaar als krachtig voelde. Dominics aanraking was zowel ruw als teder, en zette mijn huid in vuur en vlam waar zijn vingers langs streelden. Ik reageerde op elke beweging van hem, mijn lichaam antwoordde op het zijne alsof we al jaren geliefden waren in plaats van vreemden.
Toen zijn lippen naar mijn nek reisden en zijn tanden mijn pulspunt schampten, voelde ik een vreemd verlangen dat ik nog nooit eerder had ervaren—een holle pijn die gevuld moest worden. "Wil je... me markeren?" De woorden gleden eruit voordat ik ze kon stoppen, zwaar van behoefte en wanhoop.
Dominic pauzeerde, zijn borst hijgde tegen de mijne terwijl hij zichzelf dwong de controle terug te krijgen. De strijd speelde zich af op zijn prachtige gezicht. "Nee," zei hij ruw. "Markeren is heilig. Geen hulpmiddel voor wraak."
"Dan moet je je niet inhouden," smeekte ik, mijn nagels over zijn rug trekkend. "Ik wil alles vergeten."
Toen hij eindelijk in me kwam, deed de uitrekkende pijn me scherp hijgen, mijn lichaam spande zich aan terwijl mijn nagels halve manen in zijn gespierde rug groeven. Tranen prikten in mijn ogen door de inbreuk.
Dominic liet een laag, waarderend gegrom horen. "Je bent zo strak, klein hertje." Zijn stem was gespannen van de moeite om zich in te houden. Hij streek met verrassende tederheid mijn haar van mijn vochtige voorhoofd. "Je verloofde had slechte smaak om zo'n prijs als jij op te geven." Zijn heupen bleven roerloos, zodat ik kon wennen.
Schaamte en uitdaging vochten binnenin me, verwarmden mijn wangen. "Ga gewoon door," drong ik aan, mijn heupen experimenteel rollend en hijgend van het gevoel.
Zijn bewegingen werden zachter, meer gecontroleerd, en tot mijn verrassing vonden we samen een ritme dat leidde tot overweldigend genot. Elke stoot ontlokte ademloze kreunen van ons beiden, de verbinding veel intenser dan ik me had kunnen voorstellen. Mijn lichaam reageerde op het zijne alsof het voor hem gemaakt was, elke aanraking, elke kus versterkt tot het onredelijke.
Toen de ontlading eindelijk kwam, overspoelde het me in golven, een kreet ontlokkend die ik dempte tegen zijn schouder. Dominic beet in zijn eigen pols in plaats van in mijn nek, zijn lichaam trilde krachtig tegen het mijne, maar ik voelde nog steeds iets ontastbaars tussen ons ontstaan—een verbinding die ik niet kon benoemen of begrijpen, iets dat me tegelijkertijd beangstigde en opwond.
Ochtendlicht filterde door de gordijnen en verwarmde mijn blote huid. Ik opende mijn ogen naar onbekende omgevingen, tijdelijk desoriënteerd. Mijn hele lichaam deed heerlijk pijn, de dubbele straf van een kater en verloren maagdelijkheid maakte zich bij elke beweging bekend. De lakens voelden onmogelijk zacht tegen mijn gevoelige huid.
Voorzichtig draaide ik me om en vond Dominic met zijn rug naar me toe. Ik hield mijn adem in bij het zicht—brede schouders die versmalden naar een smalle taille, de perfecte spierbouw ontsierd door de boze rode krassen die ik tijdens onze nacht samen had achtergelaten. Warmte bloeide op in mijn wangen terwijl flitsen van herinnering terugkeerden—mijn benen om zijn middel gewikkeld, zijn naam die uit mijn keel getrokken werd, zijn tanden die mijn schouder schampten.
"Je bent wakker," zei Dominic zonder zich om te draaien, zijn stem ochtend-ruw maar duidelijk geamuseerd.
Ik trok snel het laken omhoog om mezelf te bedekken, mijn hart racend. "Ik dacht dat je nog sliep." Mijn stem klonk hees, verraadde de blijvende reactie van mijn lichaam op hem.
Hij rolde om, het laken gleed gevaarlijk laag op zijn heupen terwijl hij me aankeek. Zijn uitdrukking was serieus, maar zijn ogen dwaalden over mijn blote schouders en de boog van mijn sleutelbeen met onmiskenbare honger. "Weerwolfgehoor. Je versnelde hartslag zou de doden wekken."
Ik probeerde nonchalant te lijken ondanks de blos die naar beneden kroop over mijn nek. "Nou... ik zou waarschijnlijk moeten gaan."
Dominics blik viel op de met bloed bevlekte lakens. Zijn neusvleugels trilden lichtjes, ruikend aan het bewijs van mijn onschuld. "Dus gisteravond... was het je eerste keer?" Een vleugje verrassing flitste in zijn ogen.
