Hoofdstuk 213

Noah

Ik liep op mijn tandvlees.

Ik was nauwelijks nog een persoon - gewoon een bundel zenuwen, schuldgevoel, angst, en de laatste dunne draad van adrenaline die me overeind hield.

Dat William daar was, hielp totaal niet.

Hij zat in een stoel tegenover Lexie's ziekenhuisbed, telefoon in de han...

Log in en ga verder met lezen