Hoofdstuk 215

Noah

Ik liep op de laatste restjes energie.

Niet eens lopen—slepen.

Alles in mij voelde uitgewrongen, dun uitgerekt, alsof nog één schok iets in mij voorgoed zou breken.

Aiden en ik zaten met Hale in de wachtkamer, de drie van ons te gespannen om stil te zitten en te moe om te staan. Elke paar...

Log in en ga verder met lezen