Hoofdstuk 6

HAZEL'S PERSPECTIEF

Ik vroeg Gabrielle om zichzelf nog drie keer te herhalen.

Ik kon mijn hoofd niet om het hele gebeuren heen krijgen.

Dit is het soort gedoe dat mensen in alcoholisten en junkies verandert.

Ik voelde me alsof ik in een aflevering van de Twilight Zone zat.

"Gabz, ik weet niet wat ik hier allemaal van moet maken." Ik zat op de grond met mijn rug tegen het bed.

"Haze, je hebt veel meegemaakt. Laten we het voor nu gewoon vergeten," stelde ze voor.

We zaten allebei een tijdje in stilte en probeerden op adem te komen.

"Hé Gabz, was het hele punt van jouw komst hier niet om me iets belangrijks te laten zien?" vroeg ik, hopend de stemming wat te verlichten.

"Oh ja, geloof me, ik ben de reden waarom ik hier ben niet vergeten," antwoordde ze. "Maar het kan wachten, we hebben genoeg onthullingen voor één dag gehad."

"Nu ben ik meer dan nieuwsgierig," zei ik terwijl ik een wenkbrauw optrok.

Ze kauwde luid op de kauwgom in haar mond en stond op. Gabz rende naar de slaapkamerdeur. Ze draaide zich om en wenkte me, "Kom je of niet?"

Mijn ogen bleven naar haar verbonden hand gaan. "Oké, ik kom als je me vertelt wat er met je hand is gebeurd?" zei ik wijzend naar haar hand. "Het ziet er pijnlijk uit."

"Je zou de andere kerel eens moeten zien," verklaarde ze met een trotse giechel. "Kom nou gewoon mee, we praten later wel over mijn hand."

Ze kwam terug naar waar ik zat en trok me overeind. Ze sleepte me letterlijk naar de uitgang.

"Waar gaan we eigenlijk heen?" klaagde ik.

"Je zult het zien." Ze liep snel door de gangen van het huis.

Ze sloeg rechtsaf en daarna twee keer linksaf en ik volgde haar zonder een woord te zeggen.

Uiteindelijk stopte ze bij de deur van mijn atelier.

"Het atelier - echt?" Ik knipperde een paar keer in verwarring.

Ze tikte ongeduldig met haar voet en schreeuwde, "Doe die verdomde deur open, Haze."

"Oké, oké - jeetje!" Ik voerde de numerieke code in op het beveiligingspaneel en binnen enkele seconden veranderden de lichten van rood naar groen, wat aangaf dat de deur ontgrendeld was.

Voordat ik een andere beweging kon maken, manoeuvreerde Gabz haar lange, magere lichaam onder mijn armen door en duwde de deur met iets te veel kracht open.

Verdorie, dit meisje is te sterk voor haar eigen bestwil.

Met een luide dreun ging de deur wijd open. Ze stormde naar binnen voordat ik iets tegen haar kon zeggen.

Ik keek toe hoe ze naar het uiteinde van de kamer rende en onderweg een paar van mijn schilderijen bekeek.

"Deze zal altijd mijn favoriet blijven, maar je hebt me nooit verteld waarom je hem schilderde?" Ze stopte bij het schilderij van de sexy droomkerel.

"Zoals je weet, schilderde ik die acht maanden geleden op mijn achttiende verjaardag. Het was de eerste keer dat ik van hem droomde, ik rende door het bos voor iets of iemand toen ik tegen zijn gespierde lichaam aan botste. Hij was mysterieus en charmant en een beetje verwaand. Hij had dat hele bad boy imago. Ik denk dat ik het schilderde zodat ik hem zou herinneren. Ik wist niet of ik weer van hem zou dromen."

Ze bekeek het schilderij. Ze had een stoïcijnse uitdrukking op haar gezicht. De intensiteit in de kamer zorgde ervoor dat ik op mijn nagels kauwde.

"Vertel me over deze." Ze gebaarde, terwijl ze voor het eerste portret ging staan dat ik maakte na de dood van mijn vader. Het was van een tienerjongen, die ongeveer vijftien of zestien was.

"Deze maakte ik toen ik negen jaar oud was. Het was de eerste verjaardag van mijn vaders dood en ik herinnerde me dat ik steeds flitsen van het gezicht van de jongen kreeg en ik pakte gewoon mijn penseel op en voor ik het wist, had ik dit schilderij," legde ik uit, terwijl ik er met mijn hand over wreef.

"Haze, heb je de overeenkomsten tussen de jongen en jouw droomman nog niet opgemerkt?"

"Nee, eigenlijk niet, maar ik denk dat ze wel dezelfde kleur ogen hebben."

"Nou Haze," ze zette beide portretten naast elkaar. "Ik denk dat ze meer gemeen hebben dan alleen dezelfde kleur ogen."

Ik bekeek de twee portretten, de gelijkenis was ongelofelijk. Ik slaakte een luide zucht. "Hoe heb ik dit eerder niet gezien?" Ik schudde mijn hoofd in ongeloof.

Ze hadden dezelfde kin, dezelfde haarkleur.

Ze hadden zelfs dezelfde schoonheidsvlek aan de rechterkant van hun wangen.

Het enige verschil was het voor de hand liggende, en dat was het leeftijdsverschil.

Gabz legde een ondersteunende hand op mijn schouder, "Ik denk dat dit een beetje te veel voor je is om te verwerken." Ze trok me in een broodnodige omhelzing.

"Misschien heb ik therapie nodig. Ik denk dat ik deze man in mijn hoofd heb verzonnen nadat mijn vader stierf. Ik geloof dat het een manier was om met mijn verdriet om te gaan toen," zei ik tegen Gabz die me nog steeds vasthield.

"Als dat zo is, waarom heb je dan nu zijn veel oudere en knappere versie verzonnen - Rouw je nog steeds?"

Ik dacht na over haar vraag en hoewel het nog steeds pijn doet dat mijn vader er niet is, zou ik mezelf niet als rouwend beschrijven.

"Nee, ik rouw niet. Ik denk dat het komt omdat ik op het punt sta naar de universiteit te gaan. Ik denk dat ik nerveus ben omdat je weet dat ik het grootste deel van mijn leven thuisonderwijs heb gehad."

Het was waar, ik maakte me zorgen over naar de universiteit gaan en omringd zijn door nieuwe mensen. Maar als ik wilde overleven in de werkwereld, moest ik leren hoe ik kon presteren en omgaan met mijn leeftijdsgenoten.

Gabz pakte mijn handen en vouwde ze los van haar nek. De blik die ze me gaf maakte me doodsbang.

"Ik ken die blik Gabz, je staat op het punt een bom te laten vallen."

Ze knikte instemmend en haalde haar telefoon tevoorschijn. Ze gaf hem aan mij. Ik was in de war. Wat had haar telefoon hiermee te maken?

Ze bestudeerde mijn gezicht en las mijn uitdrukking. "Kijk gewoon naar de foto op de telefoon."

Ik deed wat ze zei.

Ik zweer dat ik de wereld onder mij voelde stoppen met draaien. Ik moest Gabrielle's hand vastpakken om mezelf geaard te houden.

Ik wist niet wat ik moest voelen. Ik staarde nog een keer naar de foto. "Is dit - " ik kon de vraag niet afmaken.

Gabz wist al wat ik probeerde te zeggen. "Ja, dat is jouw droomman en ja, Hazel, hij is levend en echt."

Ik liet een ademtocht ontsnappen die ik niet eens had gemerkt dat ik inhield. Ik liet de telefoon op de grond vallen.

Het kon me niet schelen of hij kapotging. Ik zou later wel voor de schade betalen. Ik hyperventileerde en mijn handen fladderden rond als een vleugellam vogeltje.

"Rustig aan Haze, je gaat flauwvallen als je niet kalmeert."

Ik volgde haar waarschuwing op en telde tot tien terwijl ik diep ademhaalde. Mijn ademhaling werd gelijkmatiger, maar ik voelde me nog steeds licht in mijn hoofd.

"Misschien moet je gaan zitten Haze."

Ik stapte achteruit tot ik tegen de muur stond en gleed naar beneden tot ik op de grond zat.

"Ben je oké, Haze?"

"Ja, dat ben ik?" Ik probeerde zo overtuigend mogelijk te klinken. "Waar - hoe heb je deze foto gekregen?" Ik keek op naar Gabz.

"Ik denk dat het tijd is om je te vertellen over het verband om mijn hand."

Ze zuchtte en kwam naast me op de grond zitten.

Ik kon zien dat het een interessante achtbaanrit zou worden.

Ik maakte mijn gordel vast en wachtte tot ze begon.

"Ik luister," zuchtte ik.

"Het begon allemaal drie dagen geleden."