Hoofdstuk 2

Sahil's POV

Op het moment dat ik de kamer van mijn moeder binnenstapte, zag ik dat ze met Swati aan het praten was, die met haar rug naar de deur stond. Ik tilde Swati van achteren op om haar te laten schrikken en draaide haar rond in de lucht, zoals ik meestal doe.

Net toen ik me naar de deur draaide, zag ik Sagar daar staan. Hij was geschokt. Maar waarom?? Het was niet de eerste keer dat ik dit deed. Swati gilde en ik zette haar weer op de grond.

Ze draaide zich om en gaf me een harde klap en ik bevroor op mijn plek. Oh shit!!! Het was niet mijn zus Swati. Het was een ander meisje met bijna dezelfde lengte en lichaamsbouw.

Ze keek boos en geschokt. Maar ze zag er erg mooi uit met die rode blos op haar wangen.

"Oh.. oh... sorry... ik dacht... dat je Swati was... mijn zus," zei ik terwijl ik nog steeds mijn wang vasthield.

"Ja.. ok.. prima... sorry," zei ze en rende de kamer uit. Ik was in de war en nog steeds geschokt alsof ik daar geworteld stond.

"Wie was zij?? Ik dacht dat ze Swati was..." De deur van de badkamer ging open en Swati kwam naar buiten. Ze rende naar me toe en wierp zich in mijn armen.

"Bhai... je bent terug... ik miste je."

"Ik miste jou ook. Wie was dat meisje?" vroeg ik.

"Welk meisje?? Oh!! Manu?? Waar is ze??" Ze keek om zich heen om haar te zoeken.

"Ik dacht dat ze jij was... dus ik tilde haar op en draaide haar rond in de lucht. Ik wist het niet. Haar rug was naar me toe en ik wilde je verrassen... maar ik was geschokt."

"Ze is mijn vriendin, Manu. Ze had hier wat werk te doen, dus ik drong erop aan dat ze bij mij bleef... Ze kent hier verder niemand..."

"Oh... Oké." zei ik. Ik was een beetje beschaamd.

"Zo enthousiast???... onze broer gaat binnenkort trouwen." zei ik glimlachend naar haar.

"Ja... Sagar Bhai gaat trouwen en dan ga jij trouwen..."

"Ik wil niet trouwen." zei ik geïrriteerd.

Wat was er mis met iedereen??

"Waarom?? wat is het probleem met trouwen?? Sagar is klaar om te trouwen... Je vader en ik zijn getrouwd... We zijn toch gelukkig??.. Wat is jouw probleem??" vroeg mama boos.

"Mam, alsjeblieft... Ben ik nu jullie enige doelwit, nu Sagar gaat trouwen??"

"Oké, prima... We hebben morgen de Roka-ceremonie... Sagar en Samar hebben de meeste voorbereidingen getroffen... Jij doet de rest. Ik wil dat de ceremonie vlekkeloos verloopt... het is het eerste huwelijk in onze familie... dus de eerste ceremonie moet perfect zijn. Begrepen??"

"Ja, mevrouw... Ik bedoel mam..." zei Swati.

"Ja, mam..." zei ik met een flauwe glimlach. Ik werd geïrriteerd door dit onderwerp van trouwen. Ik was erg blij voor Sagar omdat hij eindelijk ging trouwen met de liefde van zijn leven na een lange periode van lijden van ongeveer tien jaar.

"Waar is de aanstaande bruid??" Ik keek om me heen.

"Ze moet in haar kamer zijn, haar ouders wilden dat ze bij hen bleef, maar ze bleef hier..."

"Betekent dat dat je haar niet liet gaan..." Ik glimlachte naar hem en hij glimlachte terug.

Ik ken hem zo goed.

"Bhai, je bloost..." plaagde Swati Sagar. Hij bloosde.

"Hou je mond, oké, ik zei toch dat je je ogen moest laten controleren... Sahil, ik denk dat we een jongen moeten vinden en haar snel moeten laten trouwen." zei hij.

"Ja, doe dat... Vind een leuke jongen voor haar... En jullie moeten stoppen met Sagar te plagen... Hij is mijn beste kind... Heeft zo'n leuke schoondochter voor me gevonden."

Zei mama.

"Oké... Maar ik heb echt honger, ik heb ook mijn lunch overgeslagen. Laten we wat eten." zei ik.

"Waarom kun je niet goed eten? Je bent geen kind. Je zou moeten weten dat je minstens 3 goede maaltijden per dag moet eten." berispte mama me. Ik sloeg mijn arm om haar heen en ging naar Damini's kamer.

Sagar kwam uit Damini's kamer met Damini en dat meisje Manu. Ze leek me te vermijden.

Ik voelde me ook een beetje ongemakkelijk.

We stonden op het punt om te gaan dineren toen Samar ook kwam. Hij gaf me een mannelijke omhelzing en ik nodigde hem ook uit voor het diner.

Samar stelde een plek voor en het eten was geweldig... iedereen leek ervan te genieten behalve dat meisje... Ik kon zien dat ze zich ongemakkelijk voelde. Ze was heel eenvoudig maar toch erg mooi.

"Wat is er aan de hand, vond je het eten niet lekker, Manu? Als je iets anders wilt eten... kunnen we dat bestellen... Ik ken de chef van deze plek... Hij is geweldig... noem maar een gerecht, hij maakt het voor je klaar..." zei Samar heel lief tegen haar. Hij was zo charmant dat hij binnen enkele minuten vrienden kon worden met iedereen.

"Nee, dank je Samar Ji... het eten is geweldig... het is alleen dat ik niet erg hongerig ben..." zei ze met een flauwe glimlach tegen hem.

Waarom voelde ze zich zo ongemakkelijk? Ik deed toch niets expres.

"Ik denk dat je het eten in dat restaurant waar we eergisteren waren meer hebt genoten. Nou, dat is onze favoriete plek... maar ik dacht dat jullie allemaal iets anders wilden proberen."

"Relax Samar Ji... Het eten was daar geweldig en hier ook. Oké... Manu, probeer dit eens... het is geweldig," zei Swati en Manu glimlachte. Ze zag er prachtig uit als ze glimlachte.

Maar ze keek me geen enkele keer aan. Waarom?? Ik heb toch sorry gezegd... toch??

We aten allemaal ons eten en gingen terug. Mama ging naar haar kamer en wij genoten van een romantische komediefilm. Sagar liet Damini naast hem zitten. Samar, Swati en ik bleven Damini en Sagar plagen. Manu bleef glimlachen.

Damini bloosde echt heel erg.

"Laten we naar onze kamer gaan Bhai... Jullie hebben morgen een Roka-ceremonie... Laat haar rusten..." zei ik grijnzend tegen Sagar. Ik moest dat zeggen omdat ik wist dat hij bij Damini wilde zijn.

Hij keek me boos aan omdat hij niet wilde dat ik iets zei in het bijzijn van allemaal, vooral Manu en Swati.

"Ja... Ga maar, ik kom zo." zei hij, maar ik bleef daar staan. Ik ken hem goed, hij zou haar zijde niet verlaten.

Ik trok Damini uit zijn armen, zei haar welterusten en ze glimlachte verlegen. Toen trok ik hem van de bank en vervolgens uit hun kamer.

"Hé... Laat me los... Ik kom nadat ik welterusten heb gezegd." zei Sagar geïrriteerd, Swati giechelde, Samar probeerde niet te lachen.

"Nee... breng wat tijd door met je broer ook. Kom Samar..." Ik sleepte hem naar mijn kamer.

Hij was geïrriteerd, maar dat maakte me niets uit.

"Wat moet ik doen? Mama zei dat jullie alles al hebben gedaan... Ik moet alleen de rest doen." vroeg ik mijn chagrijnige tweelingbroer.

"De ceremonie is bij mij thuis, dus je hoeft niet veel te doen. Ik heb de meeste dingen geregeld... Tante gaf ons een lijst met dingen om te doen... Ik heb de dingen afgevinkt die al geregeld zijn... de rest doe jij... Ik moet de regelingen bij mij thuis controleren." zei Samar.

"Oké, geen probleem. Ik moet 's ochtends snoep en fruit van de markt halen. Plus ik moet de sarees ophalen bij de winkel. Hé, waarom hebben jullie die niet meegenomen... Het zal zo ongemakkelijk zijn om een winkel binnen te gaan en sarees op te halen."

"Ze moesten het afmaken en mooi inpakken." zei Samar.

"Ik wil daar niet heen... Sagar, jij gaat..."

"Nee, mama heeft me al gevraagd om andere dingen te doen. Ik moet mama ook naar de tempel brengen voor de ceremonie. Ik ben druk, neem Swati mee."

"Oké... Prima, ik ga met haar."

Daarna zei Samar welterusten en hij ging weg met Damini omdat ze daar bij haar ouders zou blijven. Wij gingen ook slapen omdat we vroeg op moesten staan.