Hoofdstuk 4: Ik kan het me niet veroorloven
Hoofdstuk 4: Ik Kan Het Niet Betalen
Angelia
"Je noemde regels, ik zou graag willen weten wat die zijn?" vroeg ik aan Lady Jolene.
"Nou, we geven altijd een lijst aan al onze nieuwe leden, maar ja, we hebben er een aantal om zowel de dominante als de onderdanige te beschermen. Ik heb je verteld over het drinken en de nazorg, we staan ook niet toe dat iemand een ander aanraakt zonder toestemming." Ze pauzeerde en keek me aan.
"Toestemming is onze wet, we leven en ademen het. Je raakt ook nooit iemand anders' speeltje aan zonder toestemming, onderhandel altijd over je rol voordat je een scène ingaat. Veiligheidswoorden zijn niet onderhandelbaar, elke onderdanige moet er een hebben en onderbreek nooit een scène waar je geen deel van uitmaakt. Volg de dresscode, wat ik zie dat je geen probleem mee hebt. Trouwens, ik hou van je outfit. Het is erg sexy."
Ik bloosde bij haar woorden, ik ben altijd comfortabel geweest in mijn eigen lichaam. Wanneer ik seks had, waren de lichten altijd uit. Ik wilde dat afschudden en leren ervan te houden. Ik hoopte dat het komen hier vandaag en rondlopen met weinig om mijn lichaam te bedekken daarbij zou helpen.
"Dank je, ik was een beetje onzeker of dit goed was." gaf ik toe, de uitnodiging op de website die ik bezocht had zei alleen iets sexy en zwart. Lingerie werd gesuggereerd, hoewel ook andere dingen zoals leer.
"Onzin, je hebt het perfect gedaan. Vertrouw me, ik zag minstens vijftien mensen naar je kijken zodra je de kamer binnenstapte."
Wauw, dat wist ik niet eens. Ik was te nerveus geweest om het op te merken.
"Terug naar de regels, je mag alleen spelen en naakt zijn in de aangewezen gebieden. Er zijn nog een paar andere, maar die hoef je nu niet te weten."
"Dat klinkt redelijk, wat betreft..." Ik stopte met praten toen iets mijn aandacht trok.
Op de bovenverdieping, bij de reling, stonden drie mannen, allemaal gekleed in pakken. Ik kon ze niet duidelijk zien, maar dat weerhield me er niet van om te staren. Ze waren lang met gespierde lichamen verborgen onder de goed passende pakken, dat kon ik in ieder geval zien. Twee van hen hadden donker haar, enigszins kort van lengte, terwijl de derde schouderlang bruin haar had. Er was iets aan deze mannen, een aura om hen heen die mijn aandacht stal. Toen ik om me heen keek, zag ik dat verschillende anderen ook naar de mannen staarden.
Zelfs van zo ver weg kon ik hun macht voelen, deze mannen waren niet om mee te spotten.
"Ze zijn niet voor jou." zei Jolene, waardoor ik weer in de realiteit belandde.
Ik wendde mijn blik van de mannen af, beschaamd kijkend naar het glas dat de barman voor ons had neergezet. Was ik zo duidelijk geweest in het staren naar hen?
"Wat?" mompelde ik, beschaamd dat ik betrapt was.
"Hun," knikte ze in hun richting.
"Ze zijn niet voor jou, ze zoeken geen onderdanige." Ik fronste mijn wenkbrauwen, niet zeker wat ze bedoelde.
"Wat bedoel je? Zoeken ze een dominante?"
Dat kon niet waar zijn, niet met de immense autoriteit die ze uitstraalden.
"Nee, ze zoeken een slaaf." antwoordde ze nonchalant alsof ze over het weer praatte.
Iemand willen die je domineert, dat kon ik begrijpen, maar een meester willen? Iemand die je niet alleen in de slaapkamer, maar overal en altijd controleert? Dat kon ik me niet voorstellen dat iemand dat wilde, maar duidelijk wilde iemand dat wel, alleen ik niet.
"Er is geen zin in speculeren, ze zijn de meest verdomd kieskeurige mannen die ik ooit heb ontmoet. Ze proberen al jaren een slaaf te vinden, maar niemand is goed genoeg voor hen, ik wou dat ze gewone dominanten waren." Ze wuifde met haar hand voor haar gezicht alsof ze het warm had.
"Zelfs ik zou overwegen om bij de onderdanigen te horen als het betekende dat zij me zouden bevelen. Verdomme, ze zijn te knap." voegde ze eraan toe.
Ik bleef luisteren totdat ik dat niet meer deed, mijn gedachten bleven hangen bij twee woorden: een slaaf vinden. Betekende dat één voor elk van hen of één om te delen? Als ik al niet nat was, zou ik het nu zijn. Alleen al de gedachte aan wat niet één maar drie mannen met me konden doen, maakte me gek. Ik stond op het punt om haar te vragen om verduidelijking, maar ik hield mijn mond dicht. Zoals ze zei, ze waren niet voor mij, ik zocht geen meesters en zij zochten geen onderdanige.
"Hoe dan ook, was er nog iets anders waar je aan dacht?" vroeg ze, waardoor ik uit mijn gedachten en terug in de realiteit werd getrokken.
"Ja," mompelde ik, hoewel mijn gedachten probeerden alles te herinneren waar ik nieuwsgierig naar was, maar ik kwam niet verder.
Ik had zoveel vragen, maar kon me er maar één herinneren.
"Op de website waar ik je uitnodiging voor de open dag vond, zag ik niet veel informatie. Kun je me wat meer vertellen over de club in het algemeen?" vroeg ik.
"Dat klopt, we hebben niet veel informatie voor het publiek beschikbaar. Laten we zeggen dat we een zeer exclusieve club zijn en niet iedereen die het lidmaatschap kan betalen, wordt geaccepteerd. Eerlijk gezegd verwachten onze leden het beste en dat bieden wij hen. Een onderdeel daarvan zijn mooie mensen, je zult hier niemand vinden die dat niet is."
Bij het noemen van mooie mensen besefte ik dat ze gelijk had. Ik had hier niemand onaantrekkelijk gezien, niet één. Als ik naar het nieuws keek, maakte het me ongemakkelijk. Misschien was dit toch niet de plek voor mij, ik heb mezelf nooit als bovengemiddeld beschouwd, laat staan mooi, en daarom deed ik altijd het licht uit tijdens de seks.
En toen registreerde ik alles wat ze had gezegd, om het lidmaatschap te kunnen betalen. Verdomme, toen ik nogmaals om me heen keek, zag ik wat ik eerder niet had gezien. Deze plek droop van het geld, van de kristallen kroonluchter die aan het plafond hing tot de drank in de bar. Er waren geen topplanken omdat ze allemaal een belachelijk hoog bedrag kostten. Ik had het moeten weten, ik werkte tenslotte als barman in een restaurant in de stad. Gelukkig had Jolene gezegd dat ze mijn drankje zou betalen, anders zou ik de rest van mijn studie noedels moeten eten.
"Hoeveel kost het?" Ik moest de vraag eruit persen, niet echt willen horen wat het antwoord zou zijn. Ik wist dat het ver boven mijn salaris zou liggen.
"Adanna heeft het je niet verteld? De receptie moet altijd de prijs bekendmaken voordat mensen naar binnen mogen." Ik schudde mijn hoofd, mijn hart bonkte terwijl ik wachtte op haar volgende woord.
"Het is vijftigduizend per maand voor een regulier lidmaatschap en honderdduizend voor een VIP-lidmaatschap."
Het enige wat ik hoorde was vijftigduizend en toen werd alles even zwart. Er was geen manier waarop ik dat kon betalen, plotseling voelde ik me duizelig en ik was blij dat ik al zat, anders was ik waarschijnlijk op de grond geëindigd.
"Oh dat is... ja, ik moet gaan." Ik voelde me beschaamd toen ik langzaam opstond nadat ik mijn kracht had herwonnen.
Ik kon niet geloven dat ik zelfs naar deze club was gegaan, denkend dat ik zomaar lid kon worden. Natuurlijk zouden ze duur zijn. Wat dacht ik eigenlijk voordat ik hierheen kwam? Deze mensen waren verschillende klassen boven mij en ik zou nooit op hun niveau komen. Ik haatte het, wetende hoe perfect deze plek voor mij werkte, al die andere betaalbare clubs, bij voorkeur gratis, zouden nooit kunnen tippen aan Pleasure Palace.
"Is er iets mis?" vroeg Jolene terwijl ze me verward aankeek.
"Ik kan het niet..." Ik schudde opnieuw mijn hoofd, me dom voelend.
"Ik kan het niet betalen," fluisterde ik en haar ogen dimden met plotseling begrip.
"Het spijt me heel erg," zei ze oprecht.
Ze moet nu hebben gerealiseerd wat deze plek voor mij betekende en voordat ik er zelfs maar van kon genieten, werd het van me weggerukt en stond ik aan de zijlijn te kijken hoe mijn droom verdween. Hoewel het slechts een seksuele droom was, is het toch een droom. Ik had een verlangen zo diep, het was in mijn botten gegrift en nu ik de perfecte plek had gevonden, verdween het in een oogwenk.
"Bedankt, Jolene, voor de rondleiding." Mijn stem brak een beetje, alles wat ik wilde was hier wegkomen.
"Ik hoop dat je vindt wat je zoekt, Angelia."
Ik verliet de club op dezelfde manier als ik was gekomen, met mijn rug recht en trots vooruitkijkend. Maar van binnen voelde ik me beschaamd en vernederd.
