Hoofdstuk 02

Emma

Ondanks mijn geschreeuw, smeekbeden en alles, werd ik in een wachtende auto gegooid die meteen wegreed zodra ik erin werd gegooid. Ik sloeg op het raam en vervloekte de man die me over zijn schouder had gegooid, iemand moest de politie halen! Maar toen het leek alsof dat niet ging gebeuren en ik moe werd van het bonzen op de deur, kreeg ik honger. Ik had geen ontbijt gegeten omdat ik te opgewonden was om iets naar binnen te werken.

Ik knipperde de tranen uit mijn ogen, keek toen naast me en slaakte een geschrokken gil toen ik Jet naast me zag zitten. Ik was zo afgeleid door mijn ellende dat ik niet had gemerkt dat ik niet alleen in de auto zat, en ik kon niet geloven dat hij daar gewoon rustig zat en me zag schreeuwen en gillen.

"Je geniet hiervan, hè?" vroeg ik terwijl ik hem woedend aankeek en naar het einde van de auto schoof. Als iemand toevallig de deur zou openen, zou ik eruit glippen zonder enige moeite, hoewel mijn trouwjurk misschien in de deur zou blijven steken.

"Hallo maat" grijnsde hij en liet een rij witte tanden zien. Waarom grijnsde hij alsof ik iets grappigs had gezegd? Deze keer nam ik de tijd om hem verlegen aan te kijken. Ik was niet gewend om een jongen zo knap te zien. Hij leek net uit de voorkant van een tijdschrift te stappen. Zijn haar was zwart, net als zijn ogen, zo netjes dat er geen haar uit de plooi was. Voor iemand zo donker, of moet ik zeggen zwart, waren zijn ogen blauw met een vleugje zilver erin. Hoe is dat mogelijk? Zijn wimpers waren verrassend lang voor een jongen, ik was jaloers, mijn wimpers zouden nooit zo lang kunnen zijn, hoe veel producten ik ook probeerde.

Mijn ogen vielen op de sexy volheid van zijn lippen toen ik weer naar hem opkeek. Hij keek ook naar mij. De vorm van zijn gezicht leek door een meesterwerk te zijn gevormd. Alleen al door naar hem te staren werd ik ademloos. Ik fronste en keek snel weg van hem.

"Heb je genoeg gehad?" vroeg hij met een glimlach die aan de hoek van zijn mond trok. Ik haatte het feit dat hij glimlachte, ik haatte het feit dat hij zo knap was. Voor de liefde van God! Je bent gekidnapt snauwde ik naar mezelf.

Mijn innerlijke godin stak haar tong naar me uit. Door een knappe jongen bedoel je grijnsde ze naar me, verlangend om op Jet's botten te springen.

Ik negeerde zijn vraag, wetende wat hij bedoelde. Hij verwees naar mijn staren naar hem. "Waar neem je me mee naartoe?" vroeg ik in plaats daarvan.

"Naar huis" antwoordde hij.

Kan hij volledige zinnen uitspreken? Het werd irritant. "Naar huis? Maak je een grapje? Je hebt me op mijn trouwdag gekidnapt, me gedwongen in een auto gegooid alleen om me naar huis te brengen?" Ik was in de war.

"Naar huis. Met mij" antwoordde hij alsof hij tegen een kind sprak.

"Nee!" schreeuwde ik. "Je neemt me weg van mijn huis! Ik zal je nooit vergeven! De politie zal je vinden! Je zult wegrotten in de gevangenis. En... Jake zal het ontdekken!" spuugde ik woedend uit.

Zijn ogen veranderden nu volledig in zilver, wat me doodsbang maakte. "Nooit. Nooit. Meer. Hem. Noemen." gromde hij tussen zijn tanden door. Ik keek naar zijn handen, die zo gebald waren alsof hij iets wilde slaan, en ik hoopte dat het niet mij was.

"Wie ben jij?" slikte ik nerveus.

"Heb ik mezelf duidelijk gemaakt!" gromde hij, en ik liet een gil ontsnappen terwijl tranen over mijn gezicht stroomden. Bij het zien van mijn tranen verzachtten zijn ogen en keek hij van me weg, in- en uitademend. Ik keek vol verbazing toe, hoe kon iemand zo mooi zijn? Ik kon mijn ogen niet van zijn adamsappel afhouden terwijl die op en neer ging. Nu doe ik gewoon raar

"Ik heb het je verteld. Ik ben Alpha Jet."

De auto maakte plotseling een schokkende stop en ik hoorde het geluid van een helikopter boven de auto. Voordat ik hem iets kon vragen, ging de deur open en ik rolde bijna naar buiten, de man van eerder ving me op en slingerde me over zijn schouder, net als de eerste keer.

"Behandel haar voorzichtig, Kale," beval Jet, terwijl hij naar het privévliegtuig liep alsof hij de eigenaar was, en ik had het gevoel dat hij dat ook was.

"Ja, Alpha," antwoordde Kale.

"Laat me los, klootzak!" schreeuwde ik terwijl ik hem op zijn rug sloeg terwijl hij de helikopter in liep. Jet lachte toen hij hoorde wat ik zei, ik hoop dat hij dit grappig vindt, hopelijk lacht hij ook als ik zijn ballen eraf hak en ze bij het avondeten opeet.

De man, Kale, zette me voorzichtig naast hem neer voordat hij weg liep, er waren maar een paar mensen aan boord.

"Blijf stil. We gaan opstijgen," waarschuwde hij streng.

"Ik haat je," spuugde ik naar hem.

"Dat weet ik zeker," leek hij niet eens door mijn woorden geraakt. "Hopelijk, op een dag, niet meer," voegde hij eraan toe.

"Dat zal ik altijd doen!" snauwde ik naar hem. "Wat wil je van me?" vroeg ik terwijl tranen in mijn ogen opwelden.

"Je bent van mij."

"Ik ben niet van jou! Stop met dat te zeggen! Ik behoor tot—" ik stopte mezelf voordat ik Jake's naam zei, herinnerend aan zijn eerdere woorden en reactie toen ik dat deed.

"Wijze keuze," merkte hij op, zichzelf tevreden voelend. Ik keek even van hem weg.

"Het wordt een lange reis. Je zou moeten slapen," zei hij me vrij zacht, maar er was geen manier dat ik dat zou doen. Maar plotseling was ik moe, mijn hoofd begon te zakken. Ik vocht om wakker te blijven, maar al snel viel ik in slaap, hopend dat alles een nachtmerrie zou zijn tegen de tijd dat ik wakker werd en iets zou zijn dat ik Katie zou vertellen en we er samen om zouden lachen. Hopelijk was dat het laatste wat ik dacht.

.

.

.

Wordt vervolgd.