-Hoofdstuk 2: Een scheiding voor vrijheid.

-Hoofdstuk 2: Een scheiding voor vrijheid.

Rabena’s POV:

De volgende dag besloot ik mijn oom Pete te bellen. Nadat ik hem alles had verteld wat er de afgelopen jaren was gebeurd, was mijn oom woedend.

“Ruby, ik begrijp het niet. Waarom heb je me dit nooit verteld wanneer we spraken? Ik zou-”

Ik onderbrak mijn oom snel, de waarheid was dat er niets was wat hij kon doen. Volgens de wet waren Davis en Amber mijn ouders en ik wilde niet dat hij zich de komende jaren zorgen zou maken over mij.

“Het is oké, oom. Ik wil hier gewoon weg. Ik ga binnenkort naar de rechtbank om de scheiding aan te vragen, het zal een paar dagen duren om dat af te ronden en mijn rekeningen te sluiten.”

Ik hoorde mijn oom zuchten, duidelijk bezorgd.

“Ik stuur je een advocaat!”

“Oom, dat is niet nod-” Hij onderbrak me halverwege mijn zin, er was geen manier waarop hij mij dit allemaal alleen zou laten doen.

“Ik heb mijn broer en schoonzus beloofd dat ik voor je zou zorgen. Ik heb hen de afgelopen jaren in de steek gelaten, maar niet meer. Laat me helpen!”

Ik glimlachte lichtjes; het was de eerste keer in lange tijd dat ik oprecht glimlachte. Het voelde goed om weer geliefd te zijn. Nadat alles met mijn oom was geregeld, kleedde ik me aan en liep mijn kamer uit, klaar om de scheiding aan te vragen. Terwijl ik de trap afliep, zag ik mijn familie zitten in de grote kamer: mijn twee broers Darius en Daniel, samen met mijn ouders, mijn zus en mijn man. Maar zoals ze allemaal deden, zou je zweren dat Thomas getrouwd was met Danielle.

“Ze proberen het niet eens subtiel te doen,” dacht ik met een walgelijke blik terwijl ik naar de hal liep. Op dat moment hoorde ik de engelachtige stem van mijn zus.

“Oh! Raby! Waar was je? Je was zo lang in je kamer dat ik van plan was je man te stelen.”

Ze staarde me aan met de engelenogen van Lucifer, ik was al gewend aan haar duivelse streken. Glimlachend antwoordde ik kalm.

“Ik weet zeker dat je dat ook gisteravond dacht.”

Geschokt sperde Danielle haar ogen wijd open, wat bedoelde ik precies met die opmerking over "gisteravond". Voorzichtig glimlachend liep Danielle naar me toe.

“Sorry zus? Wat bedoel je daar precies mee?”

“Sorry, begreep je me niet? Ik zal het herhalen, ik weet zeker dat je dat precies gisteravond deed!”

Deze keer verhief ik mijn stem een niveau, waardoor iedereen in onze richting keek. Meteen, alsof het afgesproken was, begon Danielle te huilen.

“Raby, ik weet niet wat je hiermee bedoelt! Waarom ben je zo gemeen! Ik wilde alleen maar een grapje maken met mijn zus.”

Meteen kwam iedereen naar de hal rennen en allemaal begonnen ze te mopperen.

“Wat is er in hemelsnaam mis met jou, Rabena!” Mijn broer Darius was de eerste die losging.

“Ja, wat is er mis met je! Waarom pest je Danielle altijd! Ze is altijd alleen maar aardig voor je geweest!”

Plotseling liep mijn moeder naar voren, met totale minachting in haar ogen begon ze te spreken.

“Eerlijk gezegd, hebben die ellendige ouders van jou je in de wildernis opgevoed? Is dat waarom je zulke lage waarden hebt.”

Ik kon het niet geloven! “Ik” had lage waarden! Deze mensen zouden niets van waarden weten als het op hun voorhoofd gestempeld stond! Maar toen ik haar zo slecht over mijn ouders hoorde spreken, kon ik dat niet zomaar laten gebeuren. Ik liep koel naar de vrouw die me gebaard had, zonder de behoefte om haar nog “moeder” te noemen. Ze was dat toch nooit voor me geweest.

"Mevrouw Crest, u kunt zeggen wat u wilt over mij, maar noem mijn ouders nog een keer en we hebben een probleem."

Amber deed twee stappen achteruit. Haar ogen waren gevuld met schok. Nooit had ik zo tegen haar gesproken. Meestal was ik altijd nederig en stil, maar daar was ik klaar mee! Net op dat moment sprak mijn "liefhebbende" echtgenoot eindelijk.

"Rabena, wat denk je in hemelsnaam dat je aan het doen bent! Waarom gedraag je je zo! We zijn nog steeds Danielle's verjaardag aan het vieren! Bied haar nu je excuses aan!"

Ik kon hem niet geloven! Verontschuldigen waarvoor? Maar hij kon zichzelf niet helpen, alles om een glimlach op het gezicht van zijn lieve Danielle te toveren. In het verleden zou ik me hebben verontschuldigd om iedereen tevreden te stellen, maar niet meer. Ik keek recht in de ogen van mijn knappe en liegende echtgenoot.

"Het was ook mijn verjaardag. Ik bied geen excuses aan. Beschouw dit als mijn cadeau."

Voordat hij iets kon zeggen, draaide ik me onmiddellijk om en stormde de deur uit. Ik was klaar met al deze vreselijke mensen. De Rabena die ze kenden, bestond niet meer.

-Thomas POV:

Ik keek geschokt toe hoe Rabena het huis uit stormde. Nooit had ze zo tegen me gesproken, de afgelopen jaren was ze altijd zachtmoedig geweest. Mijn grootmoeder was dol op haar nadat ze haar leven had gered, en prees haar voortdurend hoe lief ze was en hoezeer ze Danielle niet kon uitstaan.

"Dat meisje is zo nep als een briefje van duizend gulden."

Ze begreep het gewoon niet, Danielle had me nodig. Ze was delicaat en gevoelig, altijd aan het proberen om iedereen tevreden te stellen. Toen ik mijn rol als hoofd van onze organisatie begon, ging ze stiekem op pad om zakelijke deals op te zetten. Vanaf volgende week heb ik zakelijke vergaderingen met enkele van de meest prominente bedrijven op het westelijke continent. Lockwood Corp stond op het punt om wereldwijd te gaan en dat was allemaal te danken aan Danielle. Ik was haar alles verschuldigd, inclusief mijn hart, en ik was niet van plan om een gearrangeerd huwelijk in de weg te laten staan. Rabena zou betalen voor het boos maken van Danielle.

-Rabena’s POV:

Nadat ik de scheiding had aangevraagd, sprak ik met mijn advocaat Pera aan de telefoon. Ik kende Pera al sinds ik een kind was, we waren samen opgegroeid in Covington; ze was er kapot van toen ze hoorde dat ik halverwege de wereld zou verhuizen. We hadden beloofd contact te houden, maar met het leven dat ik leidde, had ik niet het hart om die belofte na te komen.

"Oh mijn god Ruby!!! Toen je oom me vertelde dat je naar huis kwam, viel ik bijna van mijn stoel! Ik heb je zo gemist!"

Het was geweldig om te horen dat ze nog steeds hetzelfde vrolijke en levendige meisje was dat ik altijd had gekend.

"Ja, ik ben ook echt enthousiast. Ik heb jullie allemaal erg gemist. Ik had hier nooit moeten komen."

Pera werd even stil, ik weet zeker dat mijn oom haar had ingelicht over wat er gaande was.

"Ruby, je had me moeten bellen. Ik zou desnoods naar de oceaan zijn gevlogen om je te helpen! Je bent mijn beste vriendin."

Mijn ogen begonnen te tranen, zelfs na al die tijd hielden de mensen van wie ik het meeste hield nog steeds van mij.

"Goed meisje! Eerst de scheiding, daarna de vrijheid!"

Ik praatte met Pera de hele weg naar huis, en toen ik de deur naderde, had ik een onheilspellend gevoel. Toen ik de deur opende, begreep ik al snel waarom.