28. Het drakengebied

Matt

Ik was duizelig, maar ik bleef rennen in de richting die Tony me had aangegeven. Ik kon nauwelijks de vorm van bladeren onder me onderscheiden, laat staan de bomen. Ik was zo duizelig door het bloedverlies. Het was alleen pure wilskracht en Tony's stem in mijn hoofd die me op de been hielden. I...

Log in en ga verder met lezen