Emma

Voor het eerst in mijn leven stapte ik uit mijn comfortzone. Mijn hart bonkte als een gek, zowel van opwinding als van zenuwen. Ik was alleen, had niemand hierover verteld, en ik wist niet of dat een goed of slecht idee was terwijl ik voor me uit staarde.

De deur voor me zag er donker en dreigend uit, maar ik wist precies wat erachter lag—hete en verrukkelijke gevaar.

Mijn huid was klam onder de jas, het enige uiterlijke teken van mijn zenuwen. Ik stond rechtop en trots, maar van binnen was ik een wrak.

Ik kon niet geloven dat ik dit deed. Het was nog niet te laat om terug te keren; ik was nog niet naar binnen gegaan. Maar ik wist dat ik dat niet zou doen. Dit was iets wat ik al heel lang wilde doen.

Mijn hele leven had ik in een klein stadje in Greenport, NY gewoond, en ik had tot nu toe niet de kans gehad om dit te doen. Nou ja, dat is misschien niet helemaal waar. Ik was twee jaar geleden naar New York verhuisd als uitwisselingsstudent, maar pas nu had ik de moed verzameld om hierheen te komen.

Meestal was ik een watje. Dat kon ik wel toegeven. Ik was nooit de doener, de "ik-doe-wat-ik-wil-en-schijt-aan-wat-anderen-denken" soort meisje geweest. Het nooit-opvallen, kalm-en-stil, nooit-mezelf-uitdagen soort meisje? Ja, dat was zeker meer ik.

Maar op dit moment zei ik "SCHIJT ER AAN" in grote blokletters, en ik was er trots op.

De uitsmijters keken naar me, ongetwijfeld zich afvragend of ik naar binnen zou gaan of niet. Waarschijnlijk tijd om mijn kont in beweging te zetten, ik had hier veel te lang gestaan.

Toen ik een stap naar voren deed, hield een van de mannen me tegen met zijn hand. "ID."

Ik haalde mijn studentenkaart tevoorschijn en gaf die met een vaste hand aan hem. Ik wilde niet dat ze zouden merken hoe nerveus ik was.

Een minuut later gaf hij me de kaart terug. "Heb je je aan de dresscode gehouden?" vroeg hij.

"Ja, dat heb ik." Het was moeilijk geweest om te beslissen wat ik aan moest trekken, maar op het laatste moment vond ik een outfit die ik als grapcadeau van een vriendin had gekregen. Ze had waarschijnlijk niet gedacht dat ik het hiervoor zou gebruiken.

"Ik moet het bevestigen," zei de uitsmijter, knikkend naar mijn lichaam dat bedekt was met een lange jas.

Verdorie, ik was er niet op voorbereid om mijn bedekking zo snel los te laten.

Met mijn schouders recht, knoopte ik mijn jas los, langzaam onthullend het zwarte lingerie eronder totdat alles in het zicht was. Het korset zat strak, als een tweede huid, en toonde mijn zandloperfiguur met respectievelijk grote borsten en billen, en een smalle taille. Een jarretelgordel trok de aandacht naar mijn iets dikke dijen. En de open teen stiletto's maakten mijn benen langer, sensueler.

De mannen waren beleefd, namen slechts een snelle blik voordat ze de deur voor me openden. Ik wist niet of ik teleurgesteld was of niet toen ik van hen wegliep. Was ik niet mooi genoeg voor een tweede blik? Maar aan de andere kant, ik was er zeker van dat ze gewend waren om meisjeslichamen te zien en het was een deel van hun werk om zowel huidige als mogelijke leden niet af te schrikken.

Het voelde verboden om de drempel van de club over te steken, alsof ik een geheel nieuwe wereld betrad, en in zekere zin was dat ook zo.

Ik kon het langzame ritme van de muziek horen—verleidelijk en provocerend—boven het gemurmel van pratende mensen. Mijn hart sloeg als een razende, maar toch liet ik het niet merken. Ik ben een zelfverzekerde, sexy vrouw die de controle over haar verlangens neemt. Als ik dat vaak genoeg tegen mezelf zei, zou ik het misschien gaan geloven.

Sinds mijn seksuele ontwaking was ik verlegen en onzeker geweest, en zeker niet zelfverzekerd. Meer als een onhandig meisje dat niet wist wat ze moest doen. Met nul vriendjes en alleen dronken scharrels, worstelde ik ermee om me genoeg op mijn gemak te voelen om ervan te genieten.

Nu was het mijn tijd om te zoeken naar wat ik spannend vond, iets waar ik al over fantaseerde sinds ik wist dat ik meer wilde dan vanilleseks. Daarom bevond ik me nu in een BDSM-dungeon. Ondanks de spanning voelde ik nog steeds tintelingen van opwinding.

Mijn nieuwsgierigheid overheerste elke nervositeit die ik misschien had.

"Welkom bij Desire's Den," zei een prachtige brunette met een lang, slank figuur vanachter een balie vlak bij de ingang.

"Hoi, ik hoorde dat jullie vandaag een open dag hebben?" vroeg ik, terwijl ik in gedachten mijn trillende stem vervloekte.

Ze bekeek me van top tot teen, en het oordeel was duidelijk in haar ogen. "Ja, dat klopt. Ik neem je jas aan en breng je naar een van de gastheren of -vrouwen van vanavond. Hij of zij zal je rondleiden en eventuele vragen beantwoorden. Oh, en ik heb ook je telefoon nodig. We hechten veel waarde aan de privacy van onze leden en accepteren geen foto's of video's. Dit is gewoon een veiligheidsmaatregel."

Met tegenzin liet ik mijn veilige bedekking los, plotseling voelde ik me naakt in alleen ondergoed en hakken. Kippenvel verscheen over mijn lichaam door de plotselinge kou. Ik had de neiging om mijn handen over mijn borsten te leggen, ook al liet ik eigenlijk niets zien, en moest mezelf fysiek dwingen om mijn handen langs mijn zij te houden.

De vrouw draaide zich naar me om zodra ze mijn jas had opgehangen. "Oké, volg me dan maar."

Ze leidde me de trap af en door een gang. De muziek werd luider met elke stap die ik zette, en daarmee sloeg mijn hart nog sneller.

Ik deed dit echt, dacht ik terwijl ik de mooie brunette volgde. Ik kon het niet geloven, het voelde als een droom. Mijn hakken klikten op het ritme van mijn stappen; het was het enige geluid dat ik maakte.

De gang was niet zo lang en er stond weinig meubilair, hoewel er wel enkele intrigerende foto's aan de muur hingen. Aan het einde van de gang was nog een deur, deze was van hetzelfde donkere eikenhout als de ingang. Toen de vrouw eenmaal, tweemaal, driemaal klopte, moest ik mijn knieën op slot zetten om te voorkomen dat ze zouden trillen.

Dit was het, de eerste keer dat ik met mijn eigen ogen een echte dungeon zou zien.