Callan

Mijn gedachten gingen alle kanten op met ideeën over hoe ik deze vrouw kon vinden—Emma. Ik moest mijn privédetective bellen, dat was zeker, ik kon haar niet alleen vinden.

Hoe kon alles in een oogwenk veranderen? Ik zei niet dat zij de ware was, verdomme, dat zou belachelijk zijn. Maar... ik kon haar ook niet zomaar laten gaan, niet zonder haar te leren kennen, om te zien of ze bij ons zou passen. Het hele "wat als" bleef maar in mijn hoofd hangen. Ze stal mijn aandacht zodra ik haar zag. Dat moest toch iets betekenen, toch?

Misschien, na zo lang wachten op een slaaf, werd ik wanhopig—werden wij wanhopig. Dat was waarschijnlijker dan dat zij echt de ware voor ons was. Misschien was het zo dat we een mooie vrouw zagen, en dat had het moeten zijn, maar wanhoop... man... dat kon iemand echt kapot maken.

Zelfs als ze uiteindelijk een van de honderden zou zijn die niet bij ons pasten, moest ik haar toch ontmoeten. Ik zou niets uitsluiten tot dan.

"Hé... waar is Gideon heen?" vroeg Mateo, terwijl hij om zich heen keek.

Ik draaide me om, maar ik kon hem nergens zien. Voor zo'n grote man kon hij zo stil als een muis zijn wanneer hij dat wilde. Ik had niet eens gemerkt dat hij weggelopen was, hoewel ik wist dat hij ons hierheen gevolgd was.

"Hij g-ging naar buiten," wees Jennifer naar de deur.

Met een geïrriteerde blik in haar richting, liep ik naar de deur. Net toen ik naar de klink reikte, ging de deur open en onthulde Gideons sombere gezicht.

"Kantoor," zei Gideon net zo zacht als altijd.

Mijn kantoor was op de tweede verdieping, weg van de muziek en mensen. Het was ruim, met een comfortabele zithoek, een bureau en een privébar gevuld met alleen onze favoriete drankjes; rum en cola voor mij, pure whisky voor Gideon, en brandy voor Mateo.

Ze gingen allebei op mijn leren bank zitten terwijl ik hun drankjes en het mijne haalde.

"Geen voor mij. Ik heb morgen vroeg een vergadering," merkte Gideon op, terwijl hij een sigaar van de tafel pakte en aanstak.

"Waar ben je heen gegaan?" Mateo keek naar Gideon, wachtend op een uitleg.

"Met de uitsmijters gepraat." Gideon was een man van weinig woorden; ik had hem nog nooit meer dan twee zinnen achter elkaar horen zeggen. Ik vroeg me af hoe hij vergaderingen en werk aanpakte.

"Waarom zou je met hen praten?" Mateo leek verbaasd.

Het kwartje viel bij mij. De uitsmijters moesten haar ID hebben gezien, en ik was er zeker van dat ze haar niet zouden zijn vergeten. Hoe konden ze? Ik zag haar van een afstand, en ik was al gefascineerd. Zij zagen haar van dichtbij, en ik wist dat ze nog mooier zou zijn van dichtbij. Ik wist niet waarom ik niet aan de uitsmijters had gedacht, maar het was goed dat iemand dat wel deed.

"Wat was haar naam?" vroeg ik direct na Mateo, waardoor hij nog meer verbaasd leek.

"Emma Fields, tweeëntwintig. Ze is een student, maar ze zijn vergeten op welke school ze zit."

"Oh, natuurlijk." Mateo grijnsde, eindelijk begrijpend waar we het over hadden. "Tweeëntwintig, zeg je? Dat is niet slecht..."

"Verdomme, dat is wel slecht. Ze is jong. Ze zal het grote leeftijdsverschil misschien niet waarderen," was ik het niet eens.

Serieus? Mateo, verdomme. Hij dacht vaker met zijn pik dan met zijn hoofd. Maar voor een keer was ik blij dat iemand ervoor pleitte, zelfs terwijl ik ertegenin ging. Want, hoewel ik de redelijkheid kon zien, wilde ik dat deze keer niet.

Ik was de stem van de rede in onze kleine groep. Mateo was praktisch het tegenovergestelde. Gideon... hij ging meestal gewoon met de stroom mee.

"Twaalf jaar is niet zo erg. Nou ja, dertien in Gideons geval. Misschien houdt ze wel van iemand met ervaring," betoogde Mateo, en ik wilde hem geloven.

Hoe graag ik het ook wilde, ik moest toch mijn rol spelen en zien welke kant zou winnen. Dit was waarom wij drieën werkten; we bespraken zowel de goede als de slechte kanten voordat we ergens in sprongen. "En dan wij drieën, wie zou daar niet bang van worden? Gedeeld worden is niet voor iedereen, en zoals ik al zei, ze is jong. Het zou haar kunnen afschrikken. Daar kunnen we het tenminste over eens zijn—"

"Wat als ze een sub is? Gewoon een sub?" Gideons stem sneed door onze discussie. Verdomme, daar had ik nog niet eens aan gedacht.

"Dat zouden we kunnen veranderen..." Mateo keek ons hoopvol aan. "Jullie weten hoeveel subs aan onze voeten zijn gevallen, zelfs toen ze wisten dat we meesters waren."

Ik schudde mijn hoofd. "Nee, dat is waar we de grens trekken. We zullen niemand overtuigen om een slaaf te worden. Dat zal altijd een vrije keuze zijn die iemand zelf maakt zonder onze invloed."

Mateo wist dat, maar ik begreep zijn gretigheid. Het was niet vaak dat een van ons—laat staan wij alle drie—iemand vond die onze interesse wekte. Gideon had niet veel gezegd over dit alles, maar dat was niet ongebruikelijk. Ik dacht dat hij zou protesteren als hij het er niet mee eens was.

"Goed, laat me nog wat meer met Claire praten en kijken of ze nog meer informatie over dat meisje heeft." Mateo nam een laatste slok van zijn drankje voordat hij de deur uitliep.

Als Claire echt iets wist, was Mateo de man om de info te krijgen. Hij kon zich overal in- en uitpraten, als het nodig was.

Emma... We hadden wel meerdere jonge volwassenen als leden die leefden van papa's geld, maar de meesten hier waren begin dertig, zelfgemaakte miljonairs. Deze club was niet alleen voor BDSM; het was ook de plek om in contact te komen met invloedrijke mensen.

Wat was Emma? Een verwend nest dat papa's geld uitgaf? Zelfgemaakt? Of misschien had ze een sponsor...? Wat het ook was, ik wilde zoveel mogelijk over haar weten. Ik zei tegen Mateo dat we haar keuze om een slaaf te worden niet zouden beïnvloeden, maar dat betekende niet dat ik haar hier niet als lid wilde. Misschien—heel misschien—zou ze ons allemaal verrassen.