2.การรวมตัวใหม่

“นี่ ฉันโทรหาคุณอเลคอสไม่ได้หรอกนะ นอกจากจะเป็นเรื่องฉุกเฉินจริงๆ เขาไม่ชอบให้ใครรบกวนตอนทำงาน อีกอย่าง ฉันอาจจะเดือดร้อนไปด้วย”

เชอร์รีอาจจะพูดตรงๆ กับฉัน แต่ถ้าฉันไม่ได้คุยกับอเลคอส… ก้อนอะไรบางอย่างจุกขึ้นมาที่คอ ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “นี่เป็นเรื่องฉุกเฉิน คุณอเลคอสเป็นคนเดียวที่ช่วยฉันได้!” เสียงฉันสั่นเครือ ภาพตรงหน้าพร่าเลือน ปกติฉันไม่ค่อยร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น แต่ตอนนี้ฉันอาจจะทำมันออกมา

เชอร์รีมองฉัน และมีบางอย่างวูบไหวในแววตาของเธอ—ความสงสาร “เขาทำอะไรเธอเหรอ ทำเธอท้องหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้น คุยกับทนายของเขาจะดีที่สุดนะ” เธอยื่นนามบัตรให้ฉัน บนนั้นมีชื่อบริษัทกฎหมายเขียนด้วยตัวอักษรสีทองตัวใหญ่

ฉันจ้องมองบัตรในมือ พลางคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าฉันบอกว่าท้องจริงๆ ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นไปได้หรอก เพราะคาร์ลอสไม่เคยแตะต้องตัวฉันเลย และครั้งสุดท้ายที่ฉันเจออเลคอสก็คือวันสุดท้ายที่โรงเรียนมัธยมปลาย—วันนั้นเราไม่ได้คุยกันเพราะกำลังโกรธกันอยู่ ถึงฉันจะมีเพื่อน แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะขอความช่วยเหลือจากพวกเขา แต่อเลคอส ถ้าเขายังเป็นเหมือนสมัยมัธยมปลาย เขาจะเป็นตั๋วของฉันให้ออกจากเมืองนี้ไปได้ หรืออย่างน้อยฉันก็หวังไว้อย่างนั้น…

ทั้งที่น้ำตายังคลอหน่วย ฉันโกหก “ค่ะ ฉันท้องลูกของเขา และฉันจะไม่ไปไหนจนกว่าจะได้คุยกับเขา”

เชอร์รีถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกหูโทรศัพท์ “คุณอเลคอสคะ มีผู้หญิงมาหาคุณค่ะ เธอบอกว่าเธอท้อง”

“ใคร?” อเลคอสตะโกนเสียงดังจนแม้แต่ฉันก็ได้ยิน

เชอร์รีทำหน้าเหยเก “เธอบอกว่าชื่อแองเจลิกา เฮอร์นันเดซค่ะ”

“ฉันไม่รู้จักผู้หญิงที่ชื่อแองเจลิกา” น้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกของเขาทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ได้โกหก ไอ้สารเลวนั่นลืมฉันไปแล้ว แต่ให้ตายสิ ฉันจะไม่ยอมไปถ้ายังไม่ได้คุยกับเขา

“จะเป็นใครก็ช่าง ไล่เธอไปซะ ถ้าจำเป็นก็เรียก รปภ.” อเลคอสคำราม

“ค่ะ คุณแรปตู”

เชอร์รีกำลังจะวางหูโทรศัพท์ลงบนแป้น แต่ฉันก็ฉวยมันไปจากมือเธอ ก่อนที่เธอจะห้ามฉันหรืออเลคอสจะวางสาย ฉันพูดว่า “คุณอาจจะจำฉันไม่ได้ แต่ฉันแน่ใจว่าคุณรู้จักพ่อของฉัน—ลูอิส เฮอร์นันเดซ”

อเลคอสเงียบไปครู่หนึ่ง แต่แล้วก็พูดบางอย่างที่ทำให้ฉันอยากจะกรีดร้องออกมา “อ้อ เธอเองเหรอ โอนสายกลับไปให้พนักงานต้อนรับ”

เชอร์รีดึงโทรศัพท์ไปจากฉัน และหลังจากมองฉันด้วยสายตาอาฆาต เธอก็พูดว่า “คุณแรปตูคะ?”

“ส่งเธอขึ้นมาที่ห้องทำงานฉัน” เขาตะคอก

ผู้ชายคนนี้ทำตัววางท่ามาตลอด

เชอร์รียื่นบัตรผู้มาติดต่อให้ฉัน “ใช้บัตรนี้ขึ้นไปชั้นบนสุดได้เลยค่ะ เป็นชั้นที่ห้องทำงานของซีอีโอและพวกกรรมการผู้จัดการอยู่ ฟลอเรนซ์เป็นเลขาของคุณแรปตู เธอจะพาคุณไปที่ห้องทำงานของเขาเอง”

“ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะคะ!” ฉันพูดขณะรับบัตรจากเธอแล้วเดินไปที่ลิฟต์

ฉันเปิดมันด้วยบัตรแล้วกดปุ่มไปชั้นบนสุด หัวใจฉันเริ่มเต้นรัวอยู่ในอก อเลคอสกับฉัน—มิตรภาพของเรามันแปลกประหลาดมาตลอด

อเลคอสฟังดูโกรธ ถ้าเขาปฏิเสธที่จะช่วยฉันล่ะ แล้วฉันจะทำยังไง ฉันไม่มีใครอื่นให้พึ่งพาแล้ว ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้อเลคอสช่วยฉัน และบังเอิญว่าฉันมีบางอย่างที่อเลคอสต้องการ

ลิฟต์หยุด ฉันก้าวออกมา ใช้เวลาสองสามวินาทีกว่าจะหาโต๊ะของฟลอเรนซ์เจอ

“ฉันมาขอพบคุณอเลคอสค่ะ” ฉันโชว์บัตรผู้มาติดต่อให้เธอดู “เขารอฉันอยู่ค่ะ”

หลังจากยืนยันกับอเลคอสแล้ว เธอก็ชี้ทางไปห้องทำงานของเขา

ก่อนจะเข้าไป ฉันเคาะประตูครั้งหนึ่ง

อเลคอส แรปตู นั่งอยู่หลังโต๊ะไม้มะฮอกกานีหรูหรา ดวงตาสีเทาเย็นชาของเขามองมาที่ฉัน พินิจพิเคราะห์ฉัน ฉันปิดประตูแล้วรอให้เขาพูดอะไรบางอย่าง ครั้งสุดท้ายที่เราคุยกัน เราทะเลาะกันใหญ่โต ฉันยืนสลับน้ำหนักตัวไปมาระหว่างขาข้างหนึ่งกับอีกข้าง ไม่แน่ใจว่าฉันควรจะเป็นฝ่ายทำลายความอึดอัดแล้วพูดอะไรก่อนดีหรือเปล่า เขายังคงมองฉันด้วยสีหน้าที่ฉันอ่านไม่ออก

ครั้งหนึ่ง เขาเคยเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน แต่ฉันน่าจะรู้ว่ามันคงอยู่ไม่นาน ไม่ใช่เมื่อเขาเป็นถึงท่านลอร์ด พวกดยุกกับลอร์ดไม่ใช่เพื่อนกัน พวกเขาเป็นศัตรูกันต่างหาก และตอนนี้ฉันก็มาอยู่ในถ้ำของศัตรูคนหนึ่งของพ่อฉัน อเลคอสจะช่วยฉันหรือจะผลักไสฉันไปสู่ชีวิตที่เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานกันแน่

ช่วงปีที่เรียนมหาวิทยาลัย—ช่วงปีสุดเหวี่ยงของเขา—รูปถ่ายของเขาถูกตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์แท็บลอยด์หลายฉบับข้างบทความฉาวโฉ่เกี่ยวกับชีวิตเซ็กซ์ของเขา และฉันก็อาจจะเคยแอบส่องเขาทางอินเทอร์เน็ตบ้าง จนกระทั่งฉันบังคับตัวเองให้หยุด ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นรูปเขาคือเมื่อปีที่แล้ว เขาก็หล่อมาตลอด แต่ผู้ชายตรงหน้าฉันคนนี้…น่าลิ้มลองเหลือเกิน และนี่มาจากผู้หญิงที่ไม่เคยหวั่นไหวกับผู้ชายคนไหนมาก่อน

เวลาผ่านไปหลายนาทีโดยที่เราทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ และฉันเริ่มคิดว่าตัวเองทำพลาดครั้งใหญ่ที่มาที่นี่ ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น

“แองเจิล เฮอร์นันเดซ” เขาขากชื่อฉันออกมา

เขายังเกลียดฉันอยู่หรือเปล่า คือ ฉันรู้ว่าที่เราทะเลาะกันมันรุนแรงมาก และเราทั้งคู่ก็พูดจาทำร้ายจิตใจกัน แต่ฉันก็หวังว่าเขาจะลืมมันไปแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่สมควรโดนในสิ่งที่ฉันกล่าวหาเขานะ วันนั้นเขาทำตัวงี่เง่าสิ้นดี

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “อเลคอส ดีใจที่ได้เจอคุณอีกครั้งนะ”

เขาลุกขึ้นยืน หัวใจฉันแทบจะกระดอนออกมาจากอก “ฉันพูดแบบเดียวกันไม่ได้หรอก”

เขาตัวสูงขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วก็หล่อขึ้นด้วย

เขาเดินช้าๆ เหมือนกับกำลังเปิดโอกาสให้ฉันหนีออกจากห้องทำงานไปก่อนที่เขาจะมาถึงตัวฉัน และฉันก็อยากจะทำอย่างนั้น เพราะการได้เจอเขาหลังจากไม่ได้เจอกันนานมันยิ่งตอกย้ำว่าเขาหักอกฉันอย่างยับเยินแค่ไหน ไม่ใช่ว่าฉันเคยปล่อยให้เขารู้หรอกนะว่าเขาทำให้ฉันเจ็บปวดมากเพียงใด

ถ้าฉันฉลาดกว่านี้ ฉันคงเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปแล้ว

แต่ฉันต้องการเขา

ในที่สุดเขาก็มาถึงตัวฉัน และกักตัวฉันไว้ระหว่างร่างกำยำของเขากับประตู วางมือสองข้างคร่อมศีรษะฉันไว้ ไอความร้อนแผ่ออกมาจากตัวเขา

เมื่อฉันเห็นความโกรธในดวงตาของเขา ฉันกลืนน้ำลายเสียงดังเอื๊อก เขาไม่ใช่อเลคอสคนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก อเลคอสคนนี้…เย็นชา ไร้ความปรานี ฉันพาตัวเองมาเจอกับอะไรเข้าแล้วเนี่ย