ติดเกาะกับพี่ชายต่างแม่

ไหล่ของเคเลบกระแทกกับไหล่ฉัน ส่งความรู้สึกดึงดูดวาบหวิวตรงไปยังใจกลางร่างกาย รถซูบาร์แบนเพิ่งชนหลุมลึกอีกหลุมบนถนนป่าที่ไม่ค่อยมีคนใช้ ซึ่งเรากำลังใช้เดินทางไปยังทะเลสาบที่พ่อฉันชอบไปตกปลาในป่าแคนาดา

ฉันรักที่นั่น แต่ฉันไม่ชอบเลยที่พี่เลี้ยงต่างพ่อของฉันจะมาด้วยในปีนี้

ชายวัย 22 ปีคนนั้นเหลือบมองฉันด้วยสายตาขุ่นเคืองก่อนจะกลับไปสนใจสิ่งที่เขากำลังทำบนมือถือ เขาเมินฉันมาตลอดการเดินทาง 12 ชั่วโมง

ถ้าเขาไม่ได้หล่อเกินเหตุขนาดนี้ ฉันคงตัดเขาออกจากชีวิตในฐานะไอ้เลวคนหนึ่งไปนานแล้ว ประมาณตอนวันเกิดปีที่ 15 ของฉันนั่นแหละ ตอนที่ฉันบอกเขาว่าฉันแอบชอบเขา แล้วเขาก็ทำให้ฉันอับอายต่อหน้าทุกคนในงานปาร์ตี้ของฉัน

ฉันฉลองวันเกิดด้วยการตกปลาและสนุกกับป่าแคนาดาที่ยังบริสุทธิ์ทุกปีตั้งแต่นั้นมา เคเลบไม่เคยมาด้วยเลย โชคดี

จนกระทั่งตอนนี้

"เธอจะอายุ 18 ปีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ!" แม่เลี้ยงของฉัน จีนี่ พูดอย่างร่าเริงจากเบาะหน้า คงเป็นครั้งที่พันแล้วที่เธอพูดแบบนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าเธอกำลังพยายามปลอบฉันหรือปลอบเคเลบกันแน่

เคเลบเงยหน้าขึ้นและยิ้มอ่อนๆ ให้แม่ของเขา "แม่พูดถูกครับ สุขสันต์วันเกิดนะ โจเซลิน"

ตาฉันกระตุกเมื่อได้ยินชื่อเต็มของฉัน เขารู้ว่าฉันเกลียดมัน เคเลบจึงสนุกกับการเรียกชื่อนี้ทุกครั้งที่ทำได้

"สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้าสองวัน คุณหมายถึง" พ่อฉันหัวเราะ

เคเลบส่งเสียงในลำคอ "ใช่ นั่นแหละที่ผมหมายถึง"

วันเกิดเคเลบคือวันที่ 9 กรกฎาคม ฉันรู้เรื่องนี้ ฉันจำได้ตั้งแต่วินาทีที่แม่ของเขาบอกฉัน

วันเกิดฉันคือวันที่ 15 กันยายน เคเลบลืมมันทุกปี ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขารู้หรือเปล่าว่าวันเกิดฉันอยู่เดือนไหน

จีนี่ขมวดคิ้วใส่ลูกชายของเธอ และฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน พ่อฉันมีทัศนคติแบบผู้ชายก็เป็นแบบนี้แหละมากกว่า

เคเลบยักไหล่และหันความสนใจกลับไปที่มือถือ ฉันเกลียดที่เรานั่งชิดกันสะโพกติดสะโพก ฉันเกลียดที่ทุกหลุมบนถนนทำให้ฉันกระแทกกับเคเลบอีก

ฉันเกลียดที่ท้องของฉันบิดด้วยความปรารถนาทุกครั้งที่แค่แตะเขาเบาๆ

พี่เลี้ยงต่างพ่อของฉันเป็นหนุ่มหล่อระดับเอวัน เขามีผมสีทรายที่โกนด้านหลังแต่ปล่อยสั้นๆ และหลวมๆ ที่ด้านบน ดวงตาสีไพลินเข้ม รอยยิ้มที่ทำให้เข่าอ่อน

และร่างกายที่น่าตายแทน

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังฉลาด ใจดี

เคยเป็น

ครั้งหนึ่ง เขาเคยดีกับฉัน

ทันทีที่เขารู้ตัวว่าคุณสมบัติดีๆ ทั้งหมดของเขาได้ดึงดูดความสนใจของเด็กสาวอ้วนๆ อายุ 15 ปีที่มีผมดำยุ่งเหยิง เขาก็เย็นชา โชคดีที่เขากลับไปเรียนต่อหลังวันเกิดฉัน ฉันไม่ต้องเจอหน้าเขาบ่อยนักตั้งแต่นั้นมา

รถซูบาร์แบนชนอะไรบางอย่างที่เป็นเหวมากกว่าหลุม และฉันคงจะตกไปอยู่บนตักของเคเลบถ้าฉันไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็เซไปทางข้างพาดอกเขา

"โอ๊ะ ขอโทษนะทุกคน หลบไม่ทันจริงๆ" พ่อฉันตะโกนจากเบาะหน้า

สีหน้าเคร่งเครียดของเคเลบทำให้ฉันมองลงไปที่ที่เขากำลังมอง

มือฉันอยู่บนต้นขาของเขา

แย่กว่านั้น มือฉันเกือบจะอยู่บนด้านหน้ากางเกงของเขา

"พยายามระวังหน่อยนะที่รัก" จีนี่ถอนหายใจ ลูบแขนพ่อฉัน "คุณเกือบจะส่งเจซี่ลอยออกนอกหน้าต่างแล้ว"

"หน้าต่างของผม" เคเลบเสริมพร้อมสีหน้าบูดบึ้ง เขามองฉันอย่างจงใจ

"อะไร?" ฉันถาม

"เธอวางแผนจะเอามือออกไหม สักวัน?" เคเลบตอบเสียงต่ำ

ฉันมองลงไปอีกครั้ง แน่นอน ฉันยังจับต้นขาเขาอยู่ ห่างจากดินแดนแห่งพันธสัญญาแค่ครึ่งนิ้ว

"เอ่อ... เอ่อ..." ฉันอึกอัก กระชากมือกลับ "ขอโทษ รถ หลุม โอ๊ะ"

เคเลบหายใจลึกและยกโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้ง ส่ายหัวให้ฉัน

"เคเลบ วางมันลงสักที 12 ชั่วโมงแล้วนะ แถวนี้ไม่มีสัญญาณด้วยซ้ำ" จีนี่ตำหนิลูกชาย "ลูกกำลังทำอะไรอยู่กัน?"

"ซูโดกุ" เคเลบตอบห้วนๆ

จีนี่หันมาสนใจฉัน "เจซี่ เขาเล่นซูโดกุจริงๆ เหรอ?"

โอ้บ้าเอ๊ย ทำไมจีนี่ถึงดึงฉันเข้ามาพัวพันด้วย?

"ฉัน... เอ่อ..." ความอยากรู้อยากเห็นเอาชนะฉัน และฉันชำเลืองมองโทรศัพท์ของเคเลบ

เขาไม่ได้เล่นซูโดกุ จริงๆ แล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรเลย น่าแปลกใจมาก ยกเว้นไอคอนแอพเล็กๆ หน้าจอโทรศัพท์ของเคเลบว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง

เคเลบเลิกคิ้วใส่ฉัน ท้าทายให้ฉันฟ้องเขา

ฉันจะไม่ทำแบบนั้นหรอก

"ใช่ ซูโดกุ เขากำลังแพ้อยู่" ฉันยิ้มเยาะ

"ฉันคิดว่าเธอทำได้ดีกว่า" เคเลบพูดอย่างไม่ใส่ใจ ส่งโทรศัพท์ให้ฉัน

คราวนี้ เขาล็อกหน้าจอด้วย ฉันจึงเห็นแต่สีดำ

"'อะไรที่คุณทำได้ ฉันทำได้ดีกว่า...'" พ่อฉันร้องเพลงพร้อมหัวเราะ

จีนี่หัวเราะคิกคักและร้องตาม "'ช้าหรือเร็ว ฉันเก่งกว่าคุณ'"

พ่อฉันกับจีนี่น่ารักจัง—

"—ฉันว่าฉันกำลังจะปวดฟัน" เคเลบพูด จบความคิดที่ฉันไม่ได้พูดออกมา

ฉันปิดบังเสียงหัวเราะด้วยการกระแอม ใช้นิ้วโป้งปัดหน้าจอของเคเลบราวกับว่าฉันกำลังเล่นบนโทรศัพท์ของเขาจริงๆ

"อืม ฉันจะไม่เดินแบบนั้น"

เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเคเลบอยู่ใกล้ฉันมาก ลมหายใจของเขาพัดผ่านแก้มฉัน

และความรู้สึกวาบหวิวนั้นก็กลับมาอีกครั้ง

"เอ้ หนูจำวันเกิดที่บอกเคเลบว่าหลงรักเขาได้ไหม?" พ่อฉันถาม มองผ่านกระจกมองหลัง

ฉันโยนโทรศัพท์ของเคเลบคืนให้เขาเหมือนมันเป็นมันฝรั่งร้อน และเอนตัวพิงประตูฝั่งของฉัน พยายามสร้างระยะห่างระหว่างฉันกับพี่เลี้ยงต่างพ่อให้มากที่สุดเท่าที่รถซูบาร์แบนจะอำนวย

"แฮงค์" จีนี่อุทาน โบกมือไปมาอย่างร้อนรน

แต่พ่อของฉัน ขอพระเจ้าอวยพร เขามีความละเอียดอ่อนพอๆ กับเสารั้ว "มันคงจะบ้าสุดๆ เลยนะ ถ้าพ่อแต่งงานกับจีนี่ แล้วลูกแต่งงานกับเคเลบ"

ฉันภาวนาให้หลุมถัดไปใหญ่พอที่จะกลืนรถซูบาร์บันทั้งคันลงไป

จีนี่ก้มหน้าลงซบมือแล้วส่ายหัวไปมา "มันแค่ความหลงใหลในวัยเด็กเท่านั้นเองค่ะ พวกเขาคงไม่ทำอะไรที่...น่ารังเกียจแบบนั้นหรอก ตอนนี้พวกเขาเป็นพี่น้องกันแล้ว"

ใช่ ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนน่าขยะแขยงไปแล้ว และคงหน้าแดงเหมือนแอปเปิ้ลด้วย ถ้าความร้อนบนใบหน้าเป็นเครื่องบ่งชี้

ฉันแอบมองเคเลบ มั่นใจว่าเขาต้องกำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่แน่ๆ

แต่กลับประหลาดใจที่เห็นมือเขากำเป็นหมัดขณะที่เขามองออกไปนอกหน้าต่าง

"ใช่ พี่น้องกันไง อี๋ ใช่มั้ยเจซี่?" พ่อล้อเล่น

"เอ่อ... ใช่ค่ะ" ฉันตอบเบาๆ

"โอ้ แฮงค์! ดูสิ กวางมูส!" จีนี่ร้องเสียงดังกว่าที่จำเป็น แต่ฉันคิดว่าพวกเราทุกคนยกเว้นพ่อของฉันต่างก็รู้สึกขอบคุณสำหรับการเบี่ยงเบนความสนใจครั้งนี้

"ดูสิ นั่นไง" พ่อถอนหายใจ หยุดรถซูบาร์บันแล้วเอนตัวพิงพวงมาลัยขณะที่กวางมูสตัวใหญ่เดินเลี้ยวลัดเลาะผ่านต้นไม้ เมื่อมันเคลื่อนที่ เราเห็นลูกกวางมูสอยู่ข้างหลัง สีน้ำตาลอ่อนพร้อมปุ่มเล็กๆ บนหัว

จีนี่ปลดเข็มขัดนิรภัย

พ่อของฉันหันไปมองเธอทันที "คุณกำลังทำอะไรน่ะ?"

"ลงไปถ่ายรูปน่ะสิ คนบ้า!" จีนี่หัวเราะ

ก่อนที่จีนี่จะเปิดประตูได้แม้แต่นิดเดียว พ่อของฉันรีบคว้าที่จับประตูแล้วดึงปิดอีกครั้ง "ไม่มีทาง มันเป็นนักฆ่านะ โอ้ มันอาจจะดูน่ารัก แต่พวกมันหงุดหงิดฉิบหาย และคุณจะถูกขวิดหรือเหยียบตายถ้าไปรบกวนมัน"

จีนี่หน้าซีดแล้วขมวดคิ้ว "แฮงค์ คุณคิดว่าการใช้ภาษาแบบนั้นเหมาะสมต่อหน้าเจซี่เหรอคะ?"

"เธอจะอายุสิบแปดในอีกสองวันเองนะ!" พ่อประท้วง

ฉันยิ้มและตบไหล่จีนี่เบาๆ "ไม่ต้องห่วงค่ะ เขาพูดแย่กว่านี้อีกตอนที่ปลาทำให้สวิงตกปลาขาดเมื่อปีที่แล้ว"

"แฮงค์!" จีนี่ทำเสียงตกใจ

พ่อของฉันยักไหล่ "มันเป็นสวิงใหม่เอี่ยม และปลาตัวนั้นใหญ่มหึมา ต้องมีคำพูดพิเศษบ้างล่ะ"

จีนี่กลอกตาและหันมามองพวกเรา เธอวางมือบนหัวเข่าของเคเลบขณะที่รถซูบาร์บันเริ่มเคลื่อนตัวกลับลงไปตามถนนป่า "ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมลูก?" เธอถาม

"ดีมากครับ" เคเลบบ่น "มันจะเป็นทริปที่ยอดเยี่ยมที่สุดเลย"

"เคเลบ" จีนี่ขู่เสียงเบา "ให้รู้จักสำนึกบุญคุณหน่อย พ่อเลี้ยงของลูกจ่ายค่าทริปนี้ รวมทั้งอุปกรณ์ส่วนใหญ่และใบอนุญาตตกปลาของลูกด้วย อย่างน้อยลูกก็ควรแกล้งทำเป็นสนุกบ้าง นี่เป็นวันเกิดของเจซี่นะ"

ฉันได้ยินเสียงฟันของเคเลบกัดกันแน่น

"มันจะเป็นทริปที่ยอดเยี่ยมที่สุดเลย!" เคเลบพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงกว่าเดิม

พ่อของฉันไม่ทันสังเกตเห็นการประชดประชัน "ใช่ไหมล่ะ? พ่อดีใจมากที่ปีนี้พวกคุณมาได้ เคเลบ จีนี่ เจซี่กับพ่อคงเหงาถ้าอยู่กันแค่สองคน" เขาทำตาปริบๆ เหมือนลูกสุนัขใส่จีนี่

จีนี่หัวเราะคิกคักอีกครั้งและตีแขนเขาเบาๆ "ทำตัวดีๆ หน่อย! เด็กๆ อยู่กับเรานะ"

เคเลบทำเสียงฮึในลำคอและหันไปมองออกหน้าต่างอีกครั้ง

ในขณะที่พ่อและแม่เลี้ยงของฉันกำลังวอกแวกอยู่ ฉันฉวยโอกาสจ้องมองโครงหน้าด้านข้างของเคเลบ แน่นอน ฉันจะไม่มีวันแตะต้องเขา เขาทำให้เรื่องนั้นชัดเจนมากในวันเกิดปีที่สิบห้าของฉัน แต่พระเจ้า เขาช่างดูดีจนน่ามอง

"ฉันมีอะไรติดอยู่บนหน้าเหรอ เจซี่?" ในที่สุดเคเลบก็ถามด้วยน้ำเสียงเบา

ฉันกลืนน้ำลาย ถูกจับได้ซะแล้ว "เอ่อ... คือ..."

"ทำไมเธอไม่มองออกไปนอกหน้าต่างและชื่นชมวิวล่ะ? มันสวยมากที่นี่" เคเลบแนะนำ

"ใช่ ค่ะ" ฉันรีบจ้องออกไปนอกหน้าต่างของฉันจนรู้สึกเหมือนลูกตาจะเลือดออกเพราะไม่ได้กะพริบตา

พ่อของฉันและจีนี่กำลังทำเสียงจูบๆ ใส่กัน และฉันถอนหายใจกับตัวเอง ฉันคงไม่มีวันพบความรักแบบนั้น

ฉันคิดว่าฉันคงเหมือนแม่มากเกินไป เธอแยกทางตอนฉันอายุห้าขวบ อ้างว่าต้องการ "ค้นหาตัวเอง" แน่นอน ฉันสงสัยมาตลอดว่าเธอจากไปเพราะมีลูกอ้วนป้อมที่โตมาเป็นเด็กอ้วนป้อม ซึ่งไม่สามารถรักษาตำแหน่งในการประกวดความงามต่างๆ ที่แม่ผลักดันให้ฉันเข้าร่วม

หลังจากความล้มเหลวในวงการประกวดและนางแบบ ฉันยังคงพยายามค้นหาตัวเอง แม่ของฉันผอมบางและสวย ส่วนฉัน? ฉันไม่ได้อ้วนเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ยังมีรูปร่างเต็มกว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ หน้าอกฉันใหญ่เกินไป เช่นเดียวกับก้นและต้นขา ฉันยังมักจะสะดุดเท้าตัวเอง นั่นคือความสง่างามเท่าที่พระเจ้าประทานให้ฉัน

ฉันถูมือบนต้นขาของตัวเอง ฉันหวังเสมอว่ามันจะช่วยลบไขมันตรงนั้นออกไปบ้าง แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร มันก็ไม่ยอมผอมลง

พ่อของฉันจับสายตาฉันในกระจกมองหลัง และดูเหมือนว่าเขากำลังมีช่วงเวลาหายากที่เข้าอกเข้าใจ "พ่อรักหนู คัพเค้ก" เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม "แบบที่หนูเป็น"

"ขอบคุณค่ะพ่อ" ฉันพึมพำ ฉันมองกระดาษห่อลูกอมในช่องเก็บของที่เบาะด้านหน้า เสียดายสนิกเกอร์ที่ฉันกินไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว มันไม่ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นแน่ๆ

จีนี่ทำหน้างอนิดๆ และเอื้อมมาหยุดมือฉันที่กำลังถูกางเกงยีนส์ "หนูสมบูรณ์แบบ หนูคือเด็กผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบของแม่"

เคเลบมองจากฉัน ไปที่จีนี่ ไปที่พ่อของฉัน แล้วกลับมาอีกครั้ง ความสงสัยปรากฏบนใบหน้าเขา "ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่า?"

"โอ้" พ่อของฉันพูด "แค่ปัญหาการกินนิดหน่อย เด็กผู้หญิงทุกคนก็เป็นกันในวัยนี้แหละ"

"แฮงค์!" จีนี่ร้องอย่างตกใจแทนฉัน

แก้มฉันร้อนผ่าว และฉันไม่มองเคเลบ

ใช่ นี่จะเป็นวันหยุดที่ยอดเยี่ยมจริงๆ