ปฏิเสธคู่แห่งอัลฟ่าของฉัน

"ออกไปให้ห่างจากฉัน!"

ฉันเตะชายสามคนที่พยายามจับฉันไว้และสะบัดแขนสุดแรง ปลายนิ้วของฉันกลายเป็นกรงเล็บขณะที่พยายามเรียกหมาป่าในตัวให้เปลี่ยนร่างเพื่อป้องกันตัว ฉันเพิ่งมีวันเกิดครบ 18 ปีเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ยังไม่เก่งเรื่องการเปลี่ยนร่างด้วยตัวเอง และตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลากลางคืน ยิ่งไม่ใช่คืนพระจันทร์เต็มดวง สัญชาตญาณอย่างเดียวไม่สามารถทำให้ฉันเปลี่ยนร่างได้

'เรน?'

ฉันพยายามปลุกหมาป่าในใจให้ตื่น

'เรน? ตื่นสิ!' ฉันพยายามเรียกเธออีกครั้ง

ผู้ชายคนหนึ่งจับแขนฉันยืดขึ้นเหนือศีรษะ ขณะที่อีกสองคนจับขาฉันไว้ ฉันดิ้นสู้พวกเขา แต่ไร้ประโยชน์เมื่อหมาป่าของฉันไม่มาช่วย ฉันตัวเล็กเกินกว่าจะทำอะไรได้มาก พวกเขาเอาชนะฉันได้ทั้งจำนวนและขนาดตัว

ชายคนที่สี่ก้าวเข้ามาในสายตาฉันพร้อมแก้วใสในมือ ข้างในเต็มไปด้วยของเหลวสีเข้ม - ไวน์หรือเปล่า? หรือเลือด!? - ฉันได้กลิ่นมันจากอีกฟากของห้อง กลิ่นขมแสบจมูก น้ำตาเริ่มคลอตา และฉันเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้

ร้องไห้จะช่วยอะไรฉันได้?

"เธอมีจิตวิญญาณนักสู้นี่! ฉันชอบผู้หญิงแบบนี้ ตอนนี้ดื่มนี่ซะ เชื่อฉันสิ: เธอจะชอบฉันมากขึ้นหลังจากได้ลองยาวิเศษของเรา"

ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่ต้องการสิ่งที่อยู่ในแก้วนั่น

ความตั้งใจทั้งหมดที่จะปิดปากให้แน่น ที่จะถ่มมันออก ที่จะไม่ยอมกลืน หายไปหมดเมื่อเขาบีบจมูกฉันอย่างโหดร้าย ตัดอากาศหายใจ

ฉันอดทนไว้นานที่สุดเท่าที่ทำได้จนศีรษะปวดและมีแสงวาบในตาเพราะขาดออกซิเจน

ทันทีที่ฉันอ้าปากเพื่อหายใจ เขาก็เทของเหลวระหว่างริมฝีปากฉัน ท่วมปาก เต็มลำคอ ทำให้สำลัก ฉันสำลัก หอบ และครางพยายามหายใจในขณะที่พยายามกำจัดสิ่งที่มีรสสนิมนั่น

"เด็กดี! รออีกสักพัก ทุกอย่างจะดูดีขึ้นมาก"

ฉันพยายามปลดปล่อยตัวเองจากการเกาะกุมของพวกผู้ชาย ยังคงไร้ประโยชน์ ฉันรู้สึกร้อนมาก ทำไมมันถึงร้อนขึ้นล่ะ?

ฉันจำได้ว่ากำลังเดินกลับบ้านจากโรงเรียน ถูกจับจากบนทางเท้าและโยนเข้าไปในรถตู้สีขาว

"พ่อเธอไม่ได้โกหกตอนบอกว่าเธอมีความเป็นนักสู้เยอะนะ เขาเป็นหนี้ฉันจำนวนมาก ขึ้นอยู่กับว่าคืนนี้จะเป็นยังไง? ฉันอาจจะให้เครดิตเขาเหลือพอไปเล่นพนันอีก ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นภัยคุกคามอะไรกับบ่อนหรอก ฉันสงสัยว่าเขาจะชนะได้มั้ยแม้เราจะล็อกทุกเกมให้เขาก็ตาม"

ฉันอยากกรีดร้องเมื่อมือเขาเลื่อนขึ้นมาตามขาฉันเพื่อยกกระโปรงนักเรียนขึ้น ฉันพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ลิ้นฉันหนาและใช้การไม่ได้ในปาก ฉันแทบขยับแขนขาไม่ได้ขณะที่ความร้อนวิ่งผ่านร่างกาย แผ่ออกจากท้องทำให้ฉันหอบ

"เด็กดี" เขาพึมพำขณะที่มือจับกางเกงในฉัน ลากมันลงมาตามต้นขาขณะที่ฉันกรีดร้องใส่ความว่างเปล่าในใจที่หมาป่าของฉันมักจะรออยู่ "เธอแค่นอนอยู่ตรงนั้น ฉันจะดูแลเธอเอง ฉันจะให้สิ่งที่เธอต้องการ"

เหงื่อผุดที่หน้าผากฉัน ฉันรู้ว่าฉันถูกวางยา มีอะไรในแก้วนั่น? ฉันดื่มอะไรเข้าไป?

นิ้วหนาๆ บังคับเข้าไปข้างในฉัน และฉันดิ้นใหม่กับการรุกล้ำนี้

"อืมมม---"

ฉันพยายามพูดคำว่า 'ไม่' แม้จะค่อนข้างแน่ใจว่ามันไร้ประโยชน์ ไม่มีใครในห้องนี้สนใจในสิ่งที่ฉันจะพูด

"ไม่น่าเชื่อเลย เธอยังบริสุทธิ์"

ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ฉันเคยคบกับผู้ชายแค่คนเดียวและเราแค่จูบกันถึงแม้จะรักกัน ฉันกำลังเก็บตัวเองไว้สำหรับคู่ชีวิต

ใบหน้าของเขาเต็มวิสัยทัศน์ฉันขณะที่โน้มตัวมา ผิวของเขาแดงด้วยเส้นเลือดแตกเหนือจมูกใหญ่ แก้มของเขาเหมือนเหนียงที่สั่นขณะที่เขาหายใจเข้าออกทางปาก ลมหายใจร้อนๆ เหม็นเหล้าและบุหรี่

เขาหนีบคางฉันระหว่างนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ โน้มตัวลงมาจูบฉัน ริมฝีปากของเขาหนาและเปียกเมื่อเคลื่อนไหวบนริมฝีปากฉัน

ฉันกำลังจะอาเจียน เขาถอนนิ้วออกและลากมันตามจุดซ่อนเร้นของฉันราวกับมีสิทธิ์ที่จะแตะต้องฉันอย่างใกล้ชิดตามใจชอบ

ฉันกำลังเก็บตัวเองไว้สำหรับคู่ชีวิต!

"ฉันไม่เคยคิดเลยว่าแกจะยังบริสุทธิ์อยู่ ทั้งที่มีพ่ออย่างแพท ฟลอเรส ฉันเป็นหนี้บุญคุณเขามากที่ได้แก ฉันจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ได้สาวบริสุทธิ์เป็นเมื่อไหร่"

ฉันรู้สึกถึงพุงของเขาที่กดทับลงมาขณะที่เขาขยับตัวระหว่างขาของฉัน ฉันรู้ว่าต้องต่อสู้ให้หนักกว่านี้ ไม่อย่างนั้นมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปว่าฉันต้องการอะไรสำหรับครั้งแรกของฉัน เพราะมันกำลังจะถูกพรากไปจากฉัน

คำพูดของเขาดังก้องในหัวฉันจนในที่สุดฉันก็รู้สึกโกรธเกรี้ยวเมื่อตระหนักว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นกับฉันเพราะพ่อของฉันไม่สามารถอยู่ห่างจากโต๊ะพนันได้

เขาควรจะเป็นพ่อของฉัน! แต่เขากลับขายฉันให้ชายคนนี้!

เรย์นขยับตัวในความคิดของฉันขณะที่ความโกรธลุกโชนในเส้นเลือดฉันร้อนแรงยิ่งกว่ายาชั่วร้ายที่พวกเขาบังคับให้ฉันกิน เธอเป็นหมาป่าที่แข็งแกร่งด้วยจิตใจที่ไม่มีวันยอมแพ้ ฉันรู้สึกถึงพลังของเธอที่ไหลเข้าสู่ร่างกายฉันขณะที่ความโกรธของฉันผสานกับพลังของเธอเปลี่ยนฉันเป็นร่างหมาป่า ทำลายชุดนักเรียนและทำให้พวกเขาไม่สามารถกดฉันไว้ได้อีกต่อไป

'ฆ่ามัน!' เรย์นคำรามในความคิดฉัน 'มันต้องการเอาสิ่งที่เป็นของคู่ชีวิตเรา! มันต้องการบดขยี้เราไว้ใต้ร่างมันเหมือนตัวเมียที่ไม่มีคู่ที่กำลังเป็นสัด'

เรย์นต้องการให้ฉันกัดคอเขา แต่ฉันทำได้เพียงงับไหล่ของเขาขณะที่ฉันพุ่งตัวขึ้น ฉันกัดแรงพอที่จะรู้รสเลือดและปล่อยเขาจากเขี้ยวของฉันอย่างรวดเร็วก่อนที่ความกระหายเลือดจะครอบงำจิตใจฉัน ฉันเป็นหมาป่าตัวเมียขนาดกลางที่มีขายาวและสีขนเหมือนหมาป่าทิมเบอร์ ฉันเคยได้ยินว่าฉันจะตัวใหญ่ขึ้นเมื่อฉันแก่ตัวขึ้น ฉันหวังเพียงว่าฉันจะมีโอกาสได้เติบโตเต็มที่

ฉันไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันฆ่าเขาสำเร็จ ฉันรู้แค่ว่าฉันไม่อยากเป็นฆาตกรถ้าฉันมีโอกาสที่จะหนีไปได้ ขายาวของฉันทำให้ฉันมีความเร็วมากกว่าพละกำลัง ฉันวิ่งเร็ว ฉันวิ่งเร็วมาก

ด้วยประสาทสัมผัสของหมาป่า ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าผู้ชายสามคนที่จับฉันไว้เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา สัตว์ร้ายที่ตะโกนและทำร้ายฉันเป็นหมาป่า แม้ว่าฉันจะบอกไม่ได้ว่าเขามีพลังแค่ไหน เขาอาจจะอ่อนแอหรือประสาทสัมผัสของฉันอาจจะทื่อไปเพราะยาของเขา หรืออาจจะเป็นทั้งสองอย่าง

ฉันวิ่งไปที่ประตูห้อง

โชคดีที่มือจับประตูกดลงได้ง่ายและประตูเปิดออกให้ฉันวิ่งพรวดออกไปในทางเดิน อุ้งเท้าของฉันลื่นไถลบนพื้นที่ลื่น ทำให้ฉันไถลไปชนกำแพงฝั่งตรงข้ามซึ่งหัวของฉันกระแทกเข้ากับประตูอีกบานอย่างแรงจนฉันรู้สึกมึนงง

ฉันได้ยินเสียงผู้ชายในห้องกำลังรีบไล่ตามฉัน พวกเขาอาจจะจับฉันได้ถ้าฉันไม่วิ่งต่อ ฉันแทบจะรักษาการเชื่อมต่อกับเรย์นไว้ไม่ได้ขณะที่เลือดเดือดพล่านในเส้นเลือด ฉันรู้ว่าหมาป่าของฉันไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการกัด ข่วน ฉีกร่างผู้ชายที่ไล่ล่าเรา

ฉันบังคับร่างกายให้วิ่งลงไปตามทางเดิน ฉันยืดตัวออกในทุกก้าวกระโดดเพื่อให้ครอบคลุมพื้นที่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันไม่เคยวิ่งเร็วขนาดนี้มาก่อน

แม่บ้านคนหนึ่งออกมาจากห้องพร้อมกับผ้าปูที่อุ้มไว้เต็มแขน เธอเดินไปที่รถเข็นของเธอและฉันเห็นว่าประตูห้องที่เธอออกมายังเปิดแง้มอยู่

ฉันไม่คิดถึงผลที่ตามมาหรือสิ่งที่อาจรออยู่อีกฝั่งของประตู ฉันแค่ดันตัวเองผ่านช่องแคบและเตะด้วยขาหลังเพื่อปิดมันลงหลังจากฉัน

ยาพิษในร่างกายฉันตัดการเชื่อมต่อกับเรย์น บังคับให้ฉันปล่อยการควบคุมร่างหมาป่าและเปลี่ยนกลับเป็นร่างมนุษย์ขณะที่ฉันนอนหอบอยู่บนพื้นของห้องแปลกหน้านี้

"ฉันตกลงเรื่องบริการแม่บ้าน ฉันไม่แน่ใจว่าเธอมาให้บริการอะไร แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้ขอมัน"

ฉันมองไปรอบๆ ห้องจนเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ในทางเดินโดยมีเพียงผ้าขนหนูผืนเตี้ยพันรอบเอว เขาสูง แม้แต่ตามมาตรฐานของหมาป่า และบึกบึนที่ไหล่ ผมสีเข้มของเขาม้วนตัวรอบหน้าผาก หู และลงมาที่คอ เขาดูเหมือนไม่ได้ไปหาช่างตัดผมมานานเกินไป ดวงตาสีฟ้าของเขาสบกับของฉันและฉันสูญเสียความรู้สึกเรื่องเวลาและสถานที่ไปหมด

"เธอเป็นใคร?"

ฉันได้ยินเขาถามคำถามในขณะที่ผู้ชายที่ไล่ล่าฉันเริ่มทุบประตูของเขา เรียกร้องให้เปิดเพื่อมาเอาตัวฉันคืนไป

ฉันเหนื่อย ฉันสับสน ร่างกายฉันร้อนผ่าวจากภายในเพราะยาของพวกเขา และฉันเปลือยเปล่าอยู่บนพื้นห้องของคนแปลกหน้าเพราะพ่อของฉันเองขายฉันเพื่อชำระหนี้ให้กับเจ้ามือพนัน

รู้สึกถึงน้ำตาร้อนที่ไหลลงมาบนใบหน้า ฉันพยายามพูดเสียงแหบว่า "ได้โปรด ช่วยฉันด้วย"