เรื่องราวของผมที่กินข้าวนุ่มๆ

ผมชื่อสวี่ห่าวหราน อายุ 22 ปี

เคยเป็นถึงคนดังที่โรงเรียนอาชีวะวั่นเหอ แต่ตอนนี้กลับถูกผู้หญิงคนหนึ่งกดตัวผมลงกับพื้นแล้วถูไปมา

เธอนั่งคร่อมตัวผมไว้ แล้วตะโกนใส่หน้าผมอย่างเสียงดัง "ยอมรับไหม?"

ยอมรับบ้าบออะไร ตอนนี้ผมแค่อยากจะร้องว่ามันช่างมีความสุขจริงๆ

ถึงแม้ว่าสาวไดโนเสาร์คนนี้จะดุดันไปหน่อย แต่หน้าตาเธอนั้นสวยเป็นที่สุด ตอนนี้เธอยังถูตัวไปมาบนหลังผมอีก ช่างทำให้ผมรู้สึกเป็นสุขเหลือเกิน

ผมหันหน้าไปตะโกนอย่างโกรธๆ "เดี๋ยวก่อนสิ ผมแค่จอดรถผิดกฎหมายครั้งเดียวเองนะ ไม่ได้ทำความผิดร้ายแรงอะไรสักหน่อย คุณต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?"

"สวี่ห่าวหราน แกไม่ควรชื่อห่าวหราน แกควรชื่อลามก ยายแกทนแกมานานแล้ว วันนี้ถ้าไม่ซัดแกให้หน้าบวม ยายจะเปลี่ยนนามสกุลตามแกเลย"

ตำรวจสาวโกรธจนหน้าแดงก่ำ ตอนนี้เธออยากจะเชือดคนตรงหน้าให้เป็นๆ

ผมหัวเราะแห้งๆ แล้วพูดว่า "คุณตำรวจครับ หายใจช้าๆ หน่อย ระวังเสื้อจะระเบิด ถ้าระเบิดจริงๆ คุณก็จะดังเลยนะ ตำรวจจราจรสาวสวยอกใหญ่เกินขนาดจนเสื้อระเบิด พาดหัวข่าวแบบนี้มันต้องเด็ดแค่ไหน"

"ยายจะฉีกปากแก"

ตำรวจสาวขบกรามกัดฟันยกกำปั้นเล็กๆ ขึ้นมา

เห็นเธอจะตี ตำรวจอีกสองคนที่มาทำงานด้วยกันก็รีบดึงเธอขึ้นมาทันที "หัวหน้าครับ หัวหน้า ห้ามตีนะครับ ระวังไอ้หนูนี่จะฟ้องคุณ แบบนั้นมันไม่คุ้มนะครับ"

"ยายยังไม่จบกับมันง่ายๆ หรอก"

แม้จะถูกดึงออกไปแล้ว ตำรวจสาวก็ยังไม่ลืมที่จะเตะก้นผมอีกสองสามที

ผมลุกขึ้นยักคิ้วให้พี่ๆ ตำรวจสองคนนั้น แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า "ดูคนอื่นสิ แล้วดูคุณ คุณเอาความมีคุณธรรมไปใส่ในอารมณ์ฉุนเฉียวหมดแล้วเหรอ?"

ก่อนที่ตำรวจสาวจะอาละวาดอีก หลิวร่างผอมสูงก็พูดกับผมว่า "คุณพูดให้น้อยลงหน่อยสิ ก็เจอกันมาหลายครั้งแล้ว ทำไมยังไม่รู้จักจำบ้างล่ะ?"

พูดจบ หลิวก็รีบขยิบตาให้ผม บอกให้ผมรีบขอโทษเธอซะ

ที่เขาทำแบบนี้กับผม ก็เพราะผมกับพวกเขาเป็นคนคุ้นเคยกันมานาน

จริงๆ แล้วตำรวจสาวไดโนเสาร์คนนี้ชื่อเฉินย่าเตี๋ย ถ้าไม่ใช่เพราะผมจอดรถผิดกฎหมายหลายครั้งเกินไป แถมยังแซวเธออีกสองสามครั้ง ผมก็คงไม่โดนเธอจับตามอง

ผมปัดฝุ่นบนตัว ยิ้มเล็กน้อย แล้วทำท่าทางสำนึกผิดอย่างจริงใจ "เอ่อ คราวนี้ผมผิดเอง ผมยอมรับการลงโทษจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ และสัญญาว่าต่อไปจะไม่จอดรถผิดกฎหมายอีก แล้วก็หัวหน้าเฉิน ผมก็ขอโทษคุณด้วย ต่อไปสัญญาว่าจะไม่เอาจุดเด่นเพียงอย่างเดียวของคุณมาล้อเล่นอีก"

พูดจบ ผมก็มองใบหน้าสวยงามของเฉินย่าเตี๋ยอีกครั้ง

สะบัดมือหลิวและคนอื่นออก เฉินย่าเตี๋ยที่โกรธจัดสูดหายใจลึกๆ

"สวี่ลามก แกยังจะมอง"

แม่ง แค่มองก็ไม่ได้เหรอวะ ทำไมขี้งกจัง?

ผมหัวเราะแห้งๆ แล้วรีบพูดว่า "ไม่มองแล้ว ต่อไปจะไม่มองอีกเลย ถ้ามองอีก ผมยอมเป็นหลานคุณเลย คุณยาย"

เฉินย่าเตี๋ยขบฟันขาว สายตาเธอเย็นชาลงเล็กน้อย

หลังจากจ้องกันอยู่สองสามวินาที สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปทันที ชี้ไปข้างหลังผมแล้วตะโกน "ระวัง!"

พอโดนเธอตะโกนแบบนั้น ผมก็หันหลังไปโดยอัตโนมัติ

ยังไม่ทันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ก็มีเสียงลมพัดแรงผ่านหูมา

ผมรู้ว่าเธอกำลังใช้กลอุบาย ในใจหัวเราะเบาๆ ผมยื่นมือซ้ายไปข้างหลัง ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงสัมผัสนุ่มนวล ทำให้จิตใจผมเบิกบาน

แค่ได้สัมผัสแบบนี้ โดนตบหูสักทีก็คุ้มแล้ว

แต่นอกเหนือความคาดหมาย มือที่จะตบนั้นกลับไม่ได้ลงมา

ผมหันไปมองเฉินย่าเตี๋ย เห็นเธอหน้าซีดมองมือปัญหาของผม

"สวี่ห่าวหราน..."

ขณะที่เธอกำลังจะระเบิดอารมณ์ รถเอสยูวีสีดำคันหนึ่งก็พุ่งออกมาจากสวนดอกไม้ฝั่งตรงข้าม

มันเลี้ยวแบบดริฟท์สวยงาม ท้ายรถชนราวกั้นพังหนึ่งอัน ก่อนจะพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว