บทที่ 5 ภายใต้เงื่อนไขชายารองท้องจึงแต่งชายาเอก
“ขอบคุณท่าน องครักษ์” ตู้เล่อโค้งคำนับอย่างนอบน้อม พร้อมรอยยิ้มที่ริมฝีปาก
“ข้าน้อยตู่เล่อยินดี ขอรับ” น้ำเสียงยังอ่อนโยนอย่างที่สุด
ชินเตอหลางพยักหน้าขึ้นลงตัดบทในทันที เพราะใส่ใจท่าทีของชินหวางอ๋องอยู่ตลอดเวลา
“ฮองเฮาอยู่ที่ศาลามู่หลาน ข้าเองก็กำลังจะไปที่นั่น ไปด้วยกันดีไหม” ชินหวางอ๋องประสานมือเดินตาม ชินเตอหลางฮ่องเต้ยังที่ประทับศาลามู่หราน
“อี้หรานถวยพระพรฝ่าบาท” ฮองเฮาอี้หรานรีบเดินออกมาย่อกายลงตรงหน้าชินเตอหลาง
“ท่านอ๋องก็มาหรือพาชายามาด้วยใช่ไหม” แววตาอ่อนโยนเหมือนน้ำเสียงสายตาจับจ้องที่ซีหรู
ซีหรูย่อกายลงงดงามอย่างที่สุด พร้อมรอยยิ้มละมุน
“เสิ่นซีหรูถวายพระพรฮองเฮาทรงพระเจริญพันปี”
“ซีหรู ก่อนนั้นเจ้ายังวิ่งเล่นในวังหลวง ด้วยใบหน้าหมดจด อุบัติเหตุในคืนนั้นทำให้เจ้าสูญเสียมารดาและใบหน้าของเจ้าไป ข้าคิดว่าคนเช่นไรจึงจะไม่เห็นใจเจ้า” ชินหวางอ๋องยืนเชิดหน้า
“เอาล่ะมายกน้ำชาให้ข้าใช่ไหม เช่นนั้นรีรอทำไมรีบยกให้เรียบร้อย ข้ามีของสวยๆ งามๆ มากมายจะมอบให้เจ้าเสิ่นซีหรู”
ซีหรูยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ชินหวางอ๋องไม่อยากจะเห็นมันด้วยซ้ำ
ทั้งสองคนยืนเคียงข้างยกน้ำชาให้กับฮองเฮากับฮ่องเต้ที่ยิ้มแสดงความยินดีการยกน้ำชาผ่านไปแล้ว
“ได้ยินว่าเสด็จแม่ไปที่จวนอ๋องตั้งแต่เช้าคงวุ่นวายไม่น้อยสินะจะว่าไปไทเฮาทรงเป็นคนที่จริงจังไปทุกเรื่องแต่ก็ดีเพราะบางอย่างเราเองก็ละเลย” พูดยิ้มๆ
“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาทเสด็จย่า ไปตอนเช้าชินหวางนึกว่ามีเรื่องเร่งด่วนอะไร…”
“แล้วมีเรื่องใด อย่างที่ข้าได้ยินมาไหม เล่ามาเร็วเข้าชินหวางอ๋อง” ชินเตอหลางฮ่องเต้กดดันให้ชินหวางอ๋องเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้ฟัง ด้วยความอยากรู้
“เอ่อ เอ่อก็ไม่มีอะไรเพียงแค่เสด็จย่าคงจะใจร้อนอยากให้ชินหวางแต่งชายาเอกเร็วๆ จึงให้นางกำนัลอาวุโสมาตรวจแท่นบรรทมของจวนอ๋องหลังจาก…วันเข้าหอ” ซีหรูก้มหน้าฮองเฮา ถอนหายใจ
“ฮะฮะฮะฮ่าาาาน่าขำจริงๆ แล้วได้เรื่องไหม” ชินหวาง
อ๋องส่ายหน้าไปมา
“ก็ไม่แปลก เจ้าสองคนเพิ่งจะพบกันไม่นานมานี้ก็ควรจะยังไม่มีอะไรคืบหน้า เสด็จย่าก็รีบร้อนตามประสาคนแก่อยากจะอุ้มเหลนเร็วหน่อย ชิงหวางอ๋องก็คงไม่ได้ไร้น้ำยาเพียงนั้น” ชิงกวานอ๋องประสานมือ
“เพราะบัญชาฝ่าบาท ทำให้ชิงกวานอ๋องไม่สามารถแต่งชายาเอกได้ก่อน ฝ่าบาทก็อย่าทรงพูดตอกย้ำเช่นนี้อีก อี้หรานเกรงว่า น้องสาวซีหรูจะยิ่งต้องรับผิดชอบเรื่องนี้”
“เจ้าก็พูดเสียจนชินหวางอ๋องเป็นตัวร้ายความจริงแล้วชินหวางอ๋องเป็นคนที่จิตใจดีเพียงแค่เป็นข้าที่กดดันมากไปใช่ไหม แต่เชื่อเถอะว่าสิ่งที่ข้ามอบให้มันดีที่สุด” พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไปกันดีกว่า ปล่อยฝ่าบาทกับท่านอ๋องคุยกันไปเราสองคนไปเลือกหยิบสิ่งของที่เจ้าถูกใจดีไหม ของกำนัลจากต่างแคว้นและของกำนัลจากฝ่าบาทมากมาย ข้ายินดีให้เจ้าเลือกหยิบเอาตามใจ” ดึงมือซีหรูเดินตามเข้าไปในตำหนักชิงหนิงกง
ชินเตอหลางเปลี่ยนท่าทีจากยิ้มแย้มเป็นเคร่งขรึมทันที
“มาถึงเรื่องของเรา” หันหน้ามาร่วมวง
“พ่ะย่ะค่ะ”ชินหวางอ๋องลอบถอนหายใจ แม้จะทำใจเผื่อไว้แม้จะรู้มาบ้างคร่าวๆแต่ก็อดที่จะกังวลไม่ได้
“ใต้เท้าหยาง กำลังจะทำเรื่องที่ผิดกับข้า เจ้าจะวางเฉยได้ไหม” ส่งสัญญาว่าชินหวางอ๋องควรจะจัดการอะไรสักอย่างได้แล้ว
“ฝ่าบาท บุตรีไม่เกี่ยวกับบิดา” ชินหวางอ๋องตัดพ้อ
“บุตรีไม่เกี่ยวกับบิดาได้หรือ ใต้เท้าหยางกล้าให้การช่วยเหลือ เชวียเต๋ออ๋องส่งเสบียงและอาวุธอ้างว่าเพื่อเงิน แต่ที่ข้ารู้หยางซูซินคนนี้ ตั้งใจยกบุตรีให้กับเชวียอ๋อง”
“เช่นนั้นฝ่าบาทก็ให้ชินหวางอ๋องแต่งกับบุตรีของใต้เท้าหยางเสียจึงจะไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น” ชินเตอหลางฮ่องเต้ถอนหายใจยาว
ค่ำคืนเหน็บหนาวซีหรูนอนขดตัวในผ้าห่มหนา ข่มตาหลับไหลคืนนี้คืนที่สองแล้วเขาก็ยังไม่แวะมา ถอนหายใจโล่งอกเสียมากกว่าชินชากับการนอนลำพังคนเดียวมานานหากมีคนมาร่วมแท่นนอนเกรงว่าจะนอนไม่หลับ หลับใหลไปในไม่ช้าแม้จะแปลกที่แต่กว่าดีกว่าคืนที่แล้วมา
เช้าสดใส เสี่ยวไป๋ถือถาดอาหารเช้ามาวาง ซีหรูยิ้มจ้องมองขนมผักกาดของโปรดกำลังจับตะเกียบแต่มือบางกลับถูกคว้าไว้ ชินหวางอ๋องลากซีหรูไปที่แท่นนอน
“อย่าเพิ่งลุกเสด็จย่ากำลังมา เจ้าแกล้งนอนทำท่าทีอ่อนแรง จนกว่าพวกนางกำนัลอาวุโสพวกนั้นจะตรวจแท่นบรรทมแล้วเสร็จ” น้ำเสียงอ้อนวอน ซีหรูหน้าแดงด้วยความเขินอาย
“ทำไมต้องทำแบบนี้” ชินหวางอ๋องเฉือนมีดสั้นลงบนนิ้วมือของตัวเองหยดโลหิตไปบนผ้าปูที่นอนที่ขาวสะอาด
“ไทเฮาเสด็จจจจจจจ” ขันทีน้อยเสี่ยวอูขานดังๆ ส่งสัญญาณให้ชินหวางอ๋องที่รีบถอดเสื้อคลุมตัวนอกพาดไว้บนราวผ้าเดียวกับของซีหรู นั่งบนแท่นบรรทมทำทีเหมือนเพิ่งตื่น
