ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2

“แต่งกับหญิงอัปลักษณ์ใบหน้าของนางน่าเกลียดน่ากลัวจนคนเห็นเป็นลมล้มพับไปก็หลายคนแล้ว ท่านอ๋องฝ่าบาททรงคิดอะไรอยู่”

ขันทีเสี่ยวอูบ่นงึมงำด้วยเห็นใจชินหวางอ๋องที่บทจะได้แต่งงานก็ต้องแต่งกับหญิงที่มีใบหน้าอัปลักษณ์ที่สุดในสามแคว้น

“ก็ทรงคิดว่าต้องการยัดเยียดบุตรีของบ้านเสิ่นให้กับข้าเพียงเพราะโปรดปรานใต้เท้าเสิ่นกลัวว่าบุตรีเพียงคนเดียวจะหาสามีไม่ได้” น้ำเสียงหยามเหยียดยิ่งนัก

“ท่านอ๋องท่านเองก็รูปงามอีกทั้งยังมีคุณหนูตระกูลหยางผู้งดงามทำไมไม่ปฏิเสธไปแต่งนางในฐานะเมียเอก แล้วคนที่รักแต่งเมียรองท่านอ๋องท่านไม่สงสารคุณหนูบ้านหยางหรือไร”

“ข้าให้หญิงอัปลักษณ์นั่นได้แค่ตำแหน่งเมียรองเท่านั้นข้าจะยื่นคำขาดกับฝ่าบาทเรื่องที่จะแต่งนางในฐานะเมียรอง” สีหน้าบึ้งตึงรบชนะกลับมาตั้งใจแต่งฟางหราน แต่กลับถูกฝ่าบาทประทานงานแต่งงานกับบุตรีบ้านเสิ่น

บ้านเสิ่น

“คุณหนูเจ้าขา จะต้องแต่งจริงๆ เจ้าค่ะ”

“ก็ดีแล้ว เขายอมแต่งกับข้าด้วยหรือ ในเมื่อชินหวางอ๋องรูปงามที่สุดในเจ็ดคาบสมุทร เขายอมแต่กับคนอัปลักษณ์เช่นข้าหรือ” น้ำเรียบเฉยหากแต่เจือไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

“เจ้าค่ะแต่คุณหนูจะต้องแต่งในฐานะชายารอง แต่อย่าน้อยใจไปเลยเจ้าค่ะฝ่าบาททรงมีเงื่อนไขว่าจะแต่งชายเอกได้ก็ต่อเมื่อคุณหนูตั้งครรภ์” ซีหรูยิ้มเศร้าๆ

“ตั้งครรภ์อย่างนั้นหรือ เขาจะอยากร่วมแท่นนอนกับหญิงอัปลักษณ์เช่นข้าหรือฝ่าบาททรงยื่นเงื่อนไขที่เป็นไปไม่ได้แล้วชินหวางอ๋องยินยอมด้วยหรือ”

“ไม่ยินยอมเจ้าค่ะ หากว่าไม่ยินยอมก็จะไม่ได้แต่งกับชายาเอกที่หมายปอง คงจะเพราะอยากแต่งชายาเอกมากแน่ๆ เขาว่าเป็นคุณหนูผู้งดงามของตระกูลหยาง” เสิ่นซีหรูหลับตาลงช้าๆ นั่นยิ่งทำให้ชินกวานอ๋องเกลียดชังเสิ่นซีหรูเงื่อนไขแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างมาลงที่ซีหรูอย่างเลี่ยงไม่ได้

สามวันผ่านไป

งานจัดขึ้นยิ่งใหญ่ราวกับงานแต่งตั้งฮองเฮาก็ชินหวางอ๋องเป็นถึงอ๋องไร้พ่ายที่ทำศึกสงครามรบชนะสามแคว้นจึงปูนบำเหน็จเป็นหญิงอัปลักษณ์ที่มีบิดาเป็นที่โปรดปราน

ใต้เท้าเสิ่นกวงหลิวยืนนิ่งมองบุตรีคนเดียวที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องหอ ชินหวางอ๋องยืนนิ่งอยู่ด้านหน้า

“หวังว่าท่านอ๋องจะเมตตานาง” พูดได้เพียงเท่านั้นรอยยิ้มหยันจากริมฝีปากหล่อเหลาก็ยกยิ้มตรงหน้าของเสิ่นกงหลิว กระนั้นบิดาของซีหรูก็แค่เพียงยิ้มเศร้าๆ รู้ทั้งรู้ว่าผลจะต้องออกมาแบบนี้คนหนึ่งหล่อเหลาราวเทพบุตร แต่บุตตรีซีหรู นั้นอัปลักษณ์เหลือเกิน

“ข้ารับรองจะเมตตานางเหมือนที่ฝ่าบาท ทรงกดดันให้เป็นเช่นนั้น” บุรุษไร้ใจปากคอเราะร้ายเหลือเกิน

เสิ่นกงหลิวได้แต่ประสานมือนอบน้อมมีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นที่กดดันชินหวางได้อย่างที่ชินหวางบอก

เสิ่นซีหรูนั่งนิ่งบนแท่นนอนผ่อนลมหายใจเข้าออกแม้จะคิดว่า..เขาไม่มีทางเข้าหอกับซีหรูแน่แต่อดตื่นเต้นเสียไม่ได้นึกวาดภาพใบหน้าที่หยิ่งยโสกับแววตาหยามเหยียดของชินหวางอ๋อง

สาวใช้ที่เดินเข้ามาท่าทีกล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าแม้กระทั่งมองใบหน้าอัปลักษณ์ของซีหรู ก็มันน่าเกลียดน่ากลัวเพียงนั้นใครกันจะอยากจ้องมอง

“พระชายาเจ้าขา ท่านอ๋องให้ข้าน้อยมาบอกพระชายารองว่าไม่ต้องรอเจ้าค่ะนอนได้เลย หากอยากจะตั้งครรภ์ก็ให้รอไปก่อนวันนี้ท่านอ๋องทรงออกไปปลอบขวัญเอ่อ…เอ่อ คุณหนูตระกูลหยาง” คำพูดที่ฝากมาบอกช่างหยามเหยียดคิดว่าซีหรูอยากจะแต่งกับเขาหรือไร

“ขอบใจเจ้า” สาวใช้ผงะกับเสียงหวานปานน้ำผึ้งผิดกับหน้าตา

ซีหรูยิ้มเศร้าๆ คนอะไรปากร้ายเพียงนี้แล้วยังทำอะไรไม่เห็นแก่ความเป็นสามีภรรยาแม้แต่น้อยใครกันอยากจะตั้งครรภ์หากตั้งครรภ์เขาก็แต่งชายาเอกได้เร็วขึ้น ซีหรูดึงผ้าคลุมหน้าออกด้วยมือตัวเองไม่มีการเปิดผ้าคลุมหน้าไม่มีแววตาตื่นเต้นเขินอาย

เดินไปหย่อนกายลงในอ่างไม้ที่สาวใช้ผสมน้ำอุ่นให้เรียบร้อยแล้ว สาวใช้คนเดิมเดินมาช่วยซีหรูปลดเปลื้องอาภรณ์ตัวหนักหนาสีแดงออกจากร่างกายบอบบาง

“เจ้ามีนามว่าอย่างไร”

“ข้าน้อย เสี่ยวไป๋เจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องยุ่งยากหรอกเสี่ยวไป๋ข้าจัดการเองได้เจ้าไปเถอะ”

“เจ้าค่ะ” เหลือบตามองแผ่นหลังขาวผิวเนื้อเนียนละเอียด เบื้องหลังที่งดงามจนแทบหยุดหายใจ ผมยาวสลวยละแผ่นหลังผมสีเข้มตัดกับผิวขาวเนียนเสี่ยวไป๋กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ทำไมร่างเปลือยของหญิงอัปลักษณ์จึงงดงามเพียงนี้

เสี่ยวไป๋ถอนหายใจสวรรค์ใยกลั่นแกล้งผิวเนื้อขาวเนียนของวัยสาวกับน้ำเสียงหวานหยดนั้นไม่อาจทดแทนใบหน้าที่อัปลักษณ์

ซีหรูถอนหายใจเหนื่อยกับพิธีการมาทั้งวัน พอได้พักรู้สึกสบายอย่างที่สุดอาจจะนอนไม่ค่อยหลับเพราะแปลกที่แต่วันนี้เหนื่อยมากแล้วเรื่องนอนไม่เป็นปัญหา

ทิ้งตัวลงนอนในอาภรณ์บางเบาหลับใหลไปง่ายดาย

่จนฟ้าใกล้จะสางร่างสูงของชินหวางอ๋องเดินโซซัดโซเซเข้ามา ทิ้งตัวลงนอนบนแท่นนอนข้างๆ ซีหรู

มือข้างหนึ่งดึงสายรัดเอวของตัวเองออกโยนทิ้งกลิ่นสุราคละคลุ้งเมามายหรอกหรือไม่เช่นนั้นคงไม่มาถึงนี่มืออีกข้างไขว่คว้า

“อะ จะทำอะไร” อีกคนกลับคว้าเอวบางไว้ เผลอสูดดมกลิ่นหอมของคนข้างกายอย่างลืมตัว

“ข้าน่ะอยากให้เจ้าท้องแล้วนี่ ข้าจะได้แต่งกับฟางหลานเสียที นางร้องจนตาบวม ข้าไม่อยากให้นางเสียใจไปมากกว่านี้” ซีหรูกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ

ผลักร่างสูงที่เมามายลงไปบนแท่นนอนลุกขึ้นยืน แล้วคว้าผ้าห่มเดินออกจากตรงนั้นแต่อีกคนกับคว้าร่างบางไว้

ซีหรูสะบัดมือไฟในห้องก็สว่างไสว ชินหวางอ๋องลุกขึ้นยืนจ้องใบหน้าของซีหรูนิ่งสร่างเมาในทันที

“ใบหน้าเจ้าอัปลักษณ์สิ้นดี” สะบัดชายเสื้อเดินออกจากห้องไป ซีหรูยิ้มทิ้งตัวลงบนแท่นนอนแม้จะเจ็บปวดแต่ไม่มีน้ำตา