คุณไรอัน

หนังสือเล่มนี้เป็นนิยายรักสายดาร์ก จะมีองค์ประกอบของ บีดีเอสเอ็ม อยู่ด้วย ถือว่าเป็นคำเตือนเกี่ยวกับเนื้อหาที่อาจกระตุ้นความรู้สึกรุนแรงนะคะ หนังสือเล่มนี้มีเนื้อหาที่อาจกระตุ้นความรู้สึกได้ตั้งแต่ต้นจนจบ และฉันจะไม่ระบุไว้ที่ต้นบททุกบท หากคุณตัดสินใจที่จะอ่านต่อไป นี่คือคำเตือนของคุณแล้ว และฉันหวังว่าคุณจะสนุกกับเรื่องราวนี้

เคท

ลิซ่าหยิกแขนฉันแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางผู้ชายตัวสูงกล้ามแน่นที่เพิ่งเดินเข้ามาในบาร์

“เมื่อคืนแกไม่ได้ไปกับมิตเชลหรอกเหรอ เร็วจริงนะแก” ฉันแกล้งแหย่เธอพร้อมกับเลิกคิ้ว

“ห้านาที นั่นคือทั้งหมดที่ฉันจะแก้ตัว” เธอหัวเราะ แล้วฉันก็หัวเราะตาม

เรากำลังดื่มให้เมาอยู่ที่บาร์ไม่เจาะจงแห่งหนึ่งในแมนฮัตตัน เพื่อฉลองการปิดคลาสเรียน ก่อนหน้านี้ เราเพิ่งผ่านการสอบครั้งสุดท้าย ซึ่งจะคัดเลือกนักศึกษาหนึ่งคนจากชั้นเรียนของฉันให้เข้าร่วมกับหนึ่งในบริษัทที่ใหญ่ที่สุดของประเทศอย่าง ไรอัน เอ็นเตอร์ไพรซ์ นี่เป็นครั้งแรกที่ไรอันเสนอโครงการร่วมกับมหาวิทยาลัยของเรา

แม้ว่าโคลัมเบียจะมีความร่วมมือกับบริษัทสำคัญอื่นๆ ในตลาดอีกหลายแห่ง แต่ตำแหน่งนี้มอบโอกาสที่จะได้ทำงานโดยตรงกับซีอีโอ มันคงจะสุดยอดมาก ไม่ใช่แค่เพราะความเป็นไปได้ที่จะใช้ประสบการณ์นี้สร้างโปรเจกต์จบที่เราจะต้องนำเสนอ แต่ยังเป็นเพราะฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่าจะมีวิธีไหนที่ดีกว่านี้ในการเริ่มต้นเส้นทางอาชีพของฉัน สำหรับฉัน มันคือก้าวสำคัญสู่อนาคต ผลสอบจะประกาศในอีกหนึ่งสัปดาห์

ตอนที่ฉันบอกว่าเรากำลังดื่มให้เมา ฉันลืมบอกไปว่าเพื่อนๆ ของฉันเมามากกว่าฉันเสียอีก

“คืนนี้เราจะไปฉลองที่ไหนกันต่อดี” แบรดถามพลางยกแก้วขึ้นด้วยรอยยิ้มเผลๆ แล้วจิบเบียร์อีกอึก เราเพิ่งมาถึงแท้ๆ แต่เขาก็เมาแล้ว ทำไมเขายังทำให้ฉันประหลาดใจได้อยู่นะ

“ใช่! ตกลงเราจะไปไหนกันต่อ” ลิซ่าเคาะนิ้วบนเคาน์เตอร์บาร์ แสดงความใจร้อนตามปกติของเธอ

“เอจคลับไหม” ซาราห์เสนออย่างตื่นเต้นพร้อมกับส่งเสียงกรี๊ดเบาๆ เธอก็เมาแล้วเหมือนกันเหรอ ปกติเธอจะเป็นคนที่สงวนท่าทีที่สุด ยิ่งกว่าฉันเสียอีกในเรื่องการเข้าสังคม

“ฉันว่านั่นเป็นความคิดที่ดีเลย” แมตต์เห็นด้วย “ที่นั่นคนแน่นตลอด” เขาขยิบตาให้แบรด

“เยี่ยม!” แบรดเห็นพ้อง พวกเขาหันมามองฉัน รอการยืนยัน

“เคท” ลิซ่าส่งสายตาแบบนั้นมาให้ฉัน

“ได้สิ สำหรับฉันไม่มีปัญหา จริงๆ แล้วฉันเหนื่อยมากหลังจากเครียดเรื่องสอบมาตลอด...”

“ไม่ ไม่เด็ดขาด อย่าแม้แต่จะคิด ขนาดซาราห์ยังตื่นเต้นเลยนะ” เธอทำหน้าบึ้งใส่ฉัน ขณะที่ซาราห์หรี่ตามองเธออย่างไม่พอใจ “ไม่ต้องห่วงพวกแก ฉันจัดการยัยนี่เอง เจอกันสี่ทุ่มหน้าไนต์คลับนะ อย่ามาสายล่ะ” เธอเตือน

หลังจากบอกลากันแล้ว เธอก็คว้ามือฉันแล้วลากฉันออกจากบาร์ไปยังรถของเธอ เราขึ้นรถ และลิซ่าก็จ้องฉันพร้อมกับหรี่ตา ฉันถอนหายใจ ทำหน้าเหนื่อยสุดๆ ให้ดู ฉันเหนื่อยล้าจริงๆ หลังจากใช้เวลาหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาอ่านหนังสืออย่างบ้าคลั่ง

“อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะ คอลลินส์! เราทั้งคู่รู้ว่าแกใช้เวลาหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านอ่านหนังสือสอบครั้งนี้ และรู้ว่าแกพยายามหนักแค่ไหน โอเคไหม แต่ตอนนี้มันจบแล้ว แกต้องออกไปข้างนอกและสนุกซะ”

ก็ได้ ลิซ่า ฉันยอมแพ้เพราะรู้ว่าเถียงกับเธอไปก็ไม่มีประโยชน์ เถียงไปก็แพ้อยู่ดีทุกที

ฉันเผลอหลับไประหว่างนั่งรถกลับไม่นานนักยังอพาร์ตเมนต์ที่ฉันอยู่กับลิซ่า เราอยู่ด้วยกันมาประมาณสองปีครึ่งแล้ว ฉันย้ายเข้ามาอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของเธอไม่นานหลังจากเริ่มเรียนที่มหาวิทยาลัย เธอกึ่งๆ ชวนฉันมาอยู่ด้วย ส่วนใหญ่เป็นเพราะเวลาฉันบอกว่าคุณปฏิเสธลิซ่าไม่ได้น่ะ มันคือเรื่องจริงล้วนๆ ดังนั้น ในเมื่อฉันต้องจ่ายค่าเช่าที่ค่อนข้างแพงเอาเรื่องอยู่แล้ว ฉันก็เลยตกลง

ลิซ่ากลายเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ฉันไม่เคยมีเพื่อนสนิทมาก่อนเลยจนกระทั่งได้เจอเธอ เธอทำให้ฉันรู้สึกเคว้งคว้างและโดดเดี่ยวน้อยลงในเมืองที่ไม่คุ้นเคย นับตั้งแต่ฉันย้ายมานิวยอร์กเมื่อสามปีครึ่งที่แล้ว ฉันไม่เคยออกไปนอกเท็กซัสเลย มันจึงเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ แต่ฉันก็นึกไม่ออกเลยว่าจะมีที่ไหนดีไปกว่านิวยอร์กสำหรับการเริ่มต้นอาชีพการงานที่สดใส

เมื่อเรากลับมาถึงบ้าน ลิซ่าก็เข้าห้องตัวเองไป และฉันรู้ว่าเธอคงไม่ออกมาอีกสองสามชั่วโมงหลังจากแต่งตัวเสร็จ ฉันเดินไปที่ตู้เย็น มองหาอะไรกิน คว้าแอปเปิลมาลูกหนึ่งกับน้ำเปล่าขวดหนึ่ง แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาหน้าทีวี พร้อมจะดูรายการอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องใช้สมองดู

ชีวิตฉันมันน่าเบื่อมาตลอด หรือว่าตอนนี้มันแย่ลงกันนะ บางทีอาจเป็นแค่ความคิดมากไปเองของฉัน ที่คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงอายุยี่สิบเอ็ดคนเดียวที่ไม่เคยมีความสัมพันธ์จริงๆ จังๆ เลย ไม่เป็นไรหรอกเคท การเดทไม่ใช่เรื่องสำคัญ ฉันท่องคตินี้จนขึ้นใจและซึมซับมันไปแล้ว ฉันคิดเสมอว่าความสัมพันธ์ไม่ใช่สำหรับฉัน หรือไม่ฉันก็คงไม่มีวันเจอใครที่ทำให้ฉันอยากจะมีความสัมพันธ์ด้วย บางทีฉันอาจจะคาดหวังสูงเกินไป และบางทีอาจเป็นความผิดของนิยายรักที่ฉันอ่านเพื่อฆ่าเวลาและหนีจากความเป็นจริงสักหน่อย

"เคท!" ฉันลืมตาขึ้น พบลิซ่ากำลังทำสีหน้าหงุดหงิด

"อะไรเหรอ" ฉันกะพริบตา ขยับตัวบนโซฟา

"หมายความว่าไง 'อะไร' เธอควรจะเตรียมตัวเสร็จแล้วสิ แต่นี่เธอกลับนอนหลับอยู่ นี่มันจะสามทุ่มแล้วนะ!"

ฉันหัวเราะเบาๆ เธอเบิกตากว้างใส่ฉัน แต่ก็หยุดเมื่อเธอขมวดคิ้ว จากนั้นเธอก็คว้าแขนฉันแล้วลากไปยังห้องของฉัน

"หวังว่าเธอจะเร็วนะ"

"รับทราบครับผม" ฉันทำท่าวันทยาหัตถ์ล้อเลียนเธอ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ฉันเดินออกจากห้อง เพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ สวมชุดเดรสสีดำที่ค่อนข้างรัดรูปนิดหน่อย แต่ก็ยังพอหายใจได้ ฉันหัวเราะกับตัวเอง ลิซ่าโผล่มาในห้องนั่งเล่นหลังจากนั้นไม่นาน

"เห็นไหม ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่ต้องใช้เวลาแต่งตัวห้าหกชั่วโมงนะ" ฉันพูด

เธอสวมชุดเดรสสั้นสีแดงสายเดี่ยวที่เข้ากับเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ รับกับผมสีเข้ม รอยยิ้ม และดวงตาสีดำขลับคู่สวยของเธอ เธอยังรวบผมเป็นหางม้าและสวมรองเท้าส้นสูงสีเงิน

"เธอดูสวยจัง" ฉันเดินเข้าไปหา ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

"เธอก็เหมือนกัน แต่... เธอต้องรู้จักเลิกทำตัวเรียบๆ ง่ายๆ ได้แล้วนะ เคท" เธอพิจารณามองฉันแล้วหยิบลิปสติกแท่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือ เป็นลิปสติกสีแดงจัด

"ทาซะ" เธอสั่ง และฉันก็กลอกตาใส่เธอ แต่อีกครั้งที่ฉันรู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่น "มันจะขับดวงตาของเธอให้เด่นขึ้นนะ"

"ก็ได้" ฉันยอมแพ้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบเครื่องสำอาง เสื้อผ้าแบรนด์เนม ชุดชั้นในหรูหรา และรองเท้าราคาแพง จริงๆ แล้วฉันชอบของพวกนี้มาก แต่พักหลังๆ ความกระตือรือร้นของฉันมันหายไปไหนหมดไม่รู้