ดีเจสาว

ฉันเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่เคยบาดเจ็บจากความรัก ทุกคืนฉันจะหลับไปพร้อมกับเสียงของเธอจากรายการวิทยุ

เธอเป็นผู้ประกาศรายการวิทยุ "เสียงแห่งความรู้สึกในเมือง" ตั้งแต่สามปีก่อนที่ฉันเริ่มฟังรายการของเธอจนถึงตอนนี้ เวลาผ่านไปหลายปี ยกเว้นวันที่แฟนเก่าของฉันแต่งงาน ทุกคืนที่เหลือฉันจะหลับไปพร้อมกับเสียงของเธอ

การอยู่เคียงข้างกันสามปีมีเสน่ห์จริงๆ คนเราพูดกันว่าความรักคือความเคยชิน ฉันพบว่าฉันเคยชินกับการมีเธออยู่ บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่เรียกว่าความรักก็ได้

ในคืนที่โดดเดี่ยวเป็นพิเศษคืนหนึ่ง ฉันได้โทรเข้าสายตรงของรายการ จริงๆ แล้วฉันเคยโทรมาหลายครั้งแล้ว แต่เธอรับสายแค่วันละหนึ่งสาย จึงไม่เคยถึงคิวฉัน ครั้งนั้น เมื่อฉันได้ยินเสียงเซ็กซี่ของเธอผ่านหูโทรศัพท์ ฉันถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

"สวัสดีค่ะ ที่นี่ FM 87.5 เสียงแห่งความรู้สึกในเมือง มีอะไรให้เจี๊ยะเจี๊ยะช่วยไหมคะ"

ฉันได้ยินเสียงของเธอชัดเจน แต่ฉันพูดอะไรไม่ออก

"สวัสดีค่ะ ที่นี่ FM 87.5 เสียงแห่งความรู้สึกในเมือง มีอะไรให้เจี๊ยะเจี๊ยะช่วยไหมคะ"

หลังจากเงียบไปนาน ฉันพูดออกไปสามคำ: "ฉันรักเธอ"

พูดจบ ฉันก็วางสาย และฟังรายการวิทยุต่อ เจี๊ยะเจี๊ยะไม่ได้ตกใจเลยแม้แต่น้อย เธอใช้ประสบการณ์ของนักจัดรายการวิทยุที่เก่งกาจจัดการกับสถานการณ์อึดอัดนี้

"ขอบคุณผู้ฟังท่านนี้ที่ชื่นชอบ จริงๆ แล้วเจี๊ยะเจี๊ยะก็รักคุณเช่นกัน เจี๊ยะเจี๊ยะรักผู้ฟังทุกคนของเสียงแห่งความรู้สึกในเมือง..."

เธอเปลี่ยนหัวข้อไปอย่างรวดเร็ว ฉันคิดว่าโทรศัพท์ของฉันคงไม่นับเป็นโควต้าของวันนั้น แต่ไม่คาดคิดว่าเจี๊ยะเจี๊ยะไม่ได้รับสายอื่นอีก ดูเหมือนว่าสามคำของฉันกลายเป็นหัวข้อของวันนั้นไปแล้ว

ฉันยังคงชื่นชอบเจี๊ยะเจี๊ยะเหมือนเดิม ยังคงฟังเสียงของเธอทุกคืน ฉันคิดว่าความรักแบบนี้คงจะจางหายไปเองในวันที่ฉันพบผู้หญิงคนอื่น แต่ไม่คาดคิดว่าก่อนที่จะพบผู้หญิงคนอื่น คนที่ฉันพบกลับเป็นเธอเอง

ฉันเปิดร้านขายบุหรี่กับเพื่อนร่วมหุ้น ตอนกลางวันฉันเฝ้าร้าน พอถึงตอนกลางคืนก็เปลี่ยนให้เขาเฝ้า

วันนั้นตอนหกโมงเย็น ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าจะกินอะไรดีตอนเย็น เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้น

"คุณเจ้าของร้าน มีบุหรี่จงฮวาแบบนุ่มไหมคะ แบบพิเศษน่ะ"

เหมือนมีกระแสไฟฟ้าช็อตฉัน ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมอง ผู้หญิงตรงหน้าอายุราวยี่สิบสี่ยี่สิบห้า หน้าตาสวยมาก ทั้งตัวแผ่รัศมีบางอย่างที่แตกต่าง

ฉันไม่เคยเห็นนักจัดรายการวิทยุที่ฉันคิดถึงทั้งวันทั้งคืน แต่เสียงของผู้หญิงคนนี้เหมือนกับเจี๊ยะเจี๊ยะที่ฉันชื่นชอบไม่มีผิด ฉันรู้สึกสับสน

"คุณเจ้าของร้าน... นี่คุณ..." เห็นฉันจ้องมองเธอ เธอก็รู้สึกเขินอาย

ฉันรีบได้สติ และเริ่มแนะนำสินค้าเหมือนกับที่ทำกับลูกค้าทุกคน

คนซื้อบุหรี่มีเยอะ แต่คนซื้อบุหรี่จงฮวามีน้อย โดยเฉพาะจงฮวาแบบนุ่มพิเศษ นั่นเกือบจะเป็นเรื่องต้องห้าม แทบไม่มีใครมาซื้อเพราะคนส่วนใหญ่ไม่รู้จักมัน ฉันไม่คาดคิดว่าวันนี้จะมีคนมาซื้อแบบพิเศษ และเป็นผู้หญิงด้วย ฉันอธิบายรายละเอียดบุหรี่จงฮวาแบบนุ่มพิเศษหลายรุ่นให้เธอฟัง หลังจากอธิบายเสร็จ ฉันก็มองไปที่เธอ

"งั้นหยิบแบบตรงกลางให้ฉันหนึ่งคาร์ตันนะคะ ฉันต้องไปทำงานแล้ว ไม่มีที่เอาไป คุณส่งพัสดุให้ฉันได้ไหม" เสียงของเธอเซ็กซี่มาก ในใจฉันเริ่มสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นเจี๊ยะเจี๊ยะที่ฉันคิดถึงทั้งวันทั้งคืนหรือเปล่า

"ได้ครับ ฝากที่อยู่กับเบอร์โทรไว้ เดี๋ยวผมจะส่งพัสดุไปให้" ฉันรีบตอบ

"ได้ค่ะ แอดไลน์กันไหม เดี๋ยวฉันจะส่งที่อยู่ไปให้"

ฉันพยักหน้า บอกว่าได้ การแอดไลน์เป็นสิ่งที่ฉันอยากทำอยู่แล้ว

ชื่อไลน์ของเธอคือ "ราตรีร่ายรำ" หลังจากแอดไลน์แล้ว เธอก็ส่งที่อยู่มาให้ฉันอย่างรวดเร็ว

"อย่าลืมห่อให้ดีนะ อย่าให้คนอื่นเห็นว่าเป็นอะไร"

"ครับ" ฉันพยักหน้า มองแผ่นหลังของเธอ รู้สึกคันยุบยิบในใจ

หลังจากแอบบันทึกที่อยู่และเบอร์โทรของเธอไว้ ฉันก็จัดการห่อพัสดุให้เธอ

หลังจากส่งกะตอนแปดโมงเย็น ฉันไปกินข้าวแล้วกลับมาที่ห้องเช่า มองห้องว่างเปล่า ในใจก็ว่างเปล่า ฉันตั้งตารอรายการ "เสียงแห่งความรู้สึกในเมือง" ที่จะเริ่มตอนสี่ทุ่มครึ่ง

ในที่สุด พอถึงสี่ทุ่มครึ่ง รายการเริ่มขึ้น ฉันได้ยินเสียงของเจี๊ยะเจี๊ยะอีกครั้ง ตอนนี้ฉันยิ่งรู้สึกว่าเจี๊ยะเจี๊ยะน่าจะเป็นผู้หญิงที่มาซื้อของที่ร้านฉันวันนี้

คิดถึงตรงนี้ ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น

รายการดำเนินไปครึ่งชั่วโมง หลังจากรับโทรศัพท์จากผู้ฟังคนหนึ่งและตอบคำถามเสร็จ เจี๊ยะเจี๊ยะก็เปลี่ยนเรื่องพูดทันทีว่า: "ช่วงนี้ธุรกิจออนไลน์กำลังเฟื่องฟู ในวงการเพื่อนของทุกคนต้องมีคนขายสินค้าหลายอย่างแน่นอน หนึ่งในนั้นคือบุหรี่ซึ่งเป็นสินค้ายอดนิยม ผู้ค้าบางรายโพสต์บุหรี่ปลอมในวงการเพื่อน อ้างว่าไม่ต้องเสียภาษี ราคาถูกกว่า จริงๆ แล้วนั่นเป็นแค่เรื่องหลอกลวง วันนี้ฉันไปที่ร้านขายบุหรี่แห่งหนึ่ง ซื้อบุหรี่จงฮวาแบบนุ่มพิเศษหนึ่งคาร์ตัน ก่อนไปฉันได้ศึกษาอย่างละเอียดแล้ว จากบรรจุภัณฑ์ของบุหรี่นั้น ฉันเห็นได้ชัดว่ามันเป็นเพียงบุหรี่คุณภาพต่ำจากโรงงานเล็กๆ นอกจากบรรจุภัณฑ์ที่ดูคล้ายบุหรี่จงฮวาเล็กน้อยแล้ว มันไม่มีอะไรเหมือนกับบุหรี่จงฮวาแบบนุ่มของแท้เลย"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเธอพูดว่าวันนี้ไปที่ร้านขายบุหรี่ ฉันก็แข็งทื่อไปแล้ว ตกตะลึง ฉันไม่เคยคิดว่านางฟ้าที่ฉันคิดถึงทั้งวันทั้งคืนมาสามปีได้พบกับฉันแล้ว!

ฉันดีใจมาก ไม่สนใจคำพูดที่เป็นผลเสียต่ออาชีพของเรา คิดว่าคืนนี้จะโทรหาเธอดีไหม

แต่ยังไม่ทันได้โทร หลิวต้าโถวเพื่อนร่วมหุ้นก็โทรมาก่อน

"เสี่ยวตง พวกเจ้าหน้าที่กรมการค้าเพิ่งมา ปิดร้านเราแล้ว บอกว่าเราขายบุหรี่ผิดกฎหมาย เรื่องนี้เกิดอะไรขึ้น พวกเราทำอย่างลับๆ นะ เป็นเพราะฝั่งนายรั่วใช่ไหม!" หลิวต้าโถวพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนกระวนกระวาย

ตอนนี้ฉันงงไปเลย ฉันคิดว่าเธอแค่พูดในรายการวิทยุเท่านั้น ไม่คิดว่าจะไปแจ้งกรมการค้าด้วย!

ดูเวลา รายการ "เสียงแห่งความรู้สึกในเมือง" จบไปแล้วเจ็ดแปดนาที ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรไปที่เบอร์ที่ได้มาวันนี้

"คุณเจ้าของร้านใช่ไหมคะ"

โทรศัพท์รับสายอย่างรวดเร็ว และคนที่พูดก็คือเจี๊ยะเจี๊ยะจริงๆ!