รักที่แสนเกลียด

บทที่1

งานแต่งถูกจัดขึ้นกลางไร่ส้มพวงประพา  ฉันอยู่ในชุดสีชมพูหวาน ใบหน้าของฉันเรียบเฉยไม่ได้แสดงความยินดีหรือมีความสุขเลยแม้แต่น้อย ฉันควรจะมีรอยยิ้ม ฉันควรจะมีความสุขกลับวันที่แสนน่ายินดีแบบนี้

แต่เปล่าเลย ฉันกลับไม่ได้รู้สึกยินดีกับงานแต่งนี้เลยสักนิด ฉันเพียงแค่เป็นเงาของผู้หญิงที่ฉันรัก เธอเป็นพี่สาวฝาแฝดของฉัน

ฉันแต่งงานแทนพี่สาว พี่ของฉันหนีไปตั้งแต่เมื่อคืน เป็นฉันที่ต้องแต่งแทน แต่งกับผู้ชายที่ฉันรัก แต่งกับผู้ชายที่ฉันรักมาหลายปี แต่เขาไม่เคยรักฉันสักนิด

"ป่านช่วยพี่ด้วย พี่ไม่อยากแต่งกับพี่ดีแล่น"

"พี่ก็รู้พี่ดีแล่นรักพี่มาก ถ้าพี่หนีไปพี่เขาคงเสียใจ อีกอย่างป่านก็ไม่เห็นทางออกเรื่องนี้ ป่านจะช่วยพี่ได้อย่างไร"

"ป่านต้องแต่งงานกับพี่ดีแล่น ป่านต้องแต่งกับเขาแทนพี่"

"จะแต่งแทนได้ยังไงคะถ้าพี่ดีแล่นรู้เรื่องนี้ ความรู้สึกของเขาจะเป็นยังไง"

"ช่วยพี่นะป่านพี่ขอร้อง ให้พี่กราบป่านพี่ก็ยอม"

คำขอร้องที่แสนน่าอึดอัด ตอนแรกฉันก็คิดว่าพี่สาวของฉันพูดเล่น ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย ก่อนนอนฉันก็อยากเห็นพี่ดีแล่นกับพี่ปอแสดงความรักกันอยู่เลย

แต่พอถึงตอนแต่งหน้าเจ้าสาว พี่สาวของฉันก็หายไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงจดหมายเล็กๆขอร้องไม่ให้ฉันพูดเรื่องที่พี่ฉันหนีไป ขอร้องไม่ให้ฉันบอกใครเรื่องนี้

มันน่าตลกดีว่าไหมคะ การที่เราแต่งงานกับคนที่รักแทนพี่สาว ฉันรู้ดีเลยว่านับจากนี้ ชีวิตของฉันต้องเจอกับอะไร

"ไปกันได้แล้วยัยป่าน" แม่เสียงแข็งไม่พอใจ หลังจากที่บังคับฉันอยู่นาน ฉันก็ตกลง ฉันจำต้องทำตาม ชีวิตฉันเหมือนกำลังเดินเข้าหากองไฟ รู้ว่าจะต้องร้อนรนต้องถูกเผาต้องเจ็บปวดแต่ฉันก็ทำ

ครอบครัวพี่ดีแล่นก็ไม่อยากเสียหน้า งานแต่งจึงดำเนินต่อไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทุกคนต่างกลัวเสียหน้าเสียตา ไม่สนความรู้สึกของลูกๆเลยแม้แต่น้อย

"ยัยปอเป็นเด็กดีจะตาย หนีงานแต่งแบบนี้ต้องมีเหตุจำเป็นอะไรแน่ๆ เสร็จงานนี้ต้องเกณฑ์คนตามหา" แม่พูดพลางทำหน้ากังวล แต่ฉันไม่พูดอะไรต่อ ฉันรู้ทุกอย่างแค่ฉันไม่พูดมันออกมา พูดไปแม่ของฉันก็เสียใจ สู้ให้ท่านรับรู้ว่าพี่สาวของฉันเป็นเด็กดี เป็นผู้หญิงน่ารักเรียบร้อยแบบนี้จะดีกว่า

ถ้าพูดสิ่งที่ฉันแบกรับออกมา ฉันกลัวแม่ฉันจะรับไม่ได้ กลายเป็นฉันที่ชั่วใส่ร้ายพี่สาวเอง ท่านรักพี่ปอมากกว่าฉัน พี่ปอเก่งกว่าฉันทุกอย่างเป็นหน้าเป็นตาให้แม่ ส่วนฉันเรียนหนังสือไม่เก่ง ไม่เคยทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้เท่าพี่ปอเลย

แม่พาฉันเดินไปหาเจ้าบ่าวที่ยืนหน้าตึง ใบหน้าของเขาแดงก่ำลามไปถึงใบหู ผู้คนมากมายต่างมาร่วมแสดงความยินดี

ฉันสวมรอยเป็นพี่ปอได้อย่างเเนบเนียน  ฉันกับพี่ปอเราหน้าเหมือนกันมาก ถ้าคนไม่สนิทจริงๆแทบจะแยกไม่ออกเลยว่าคนไหนปอคนไหนป่าน

"ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยแม่" พี่ดีแล่นเอ่ยแล้วดึงแขนแม่เดินไปอีกทาง ส่วนแม่ฉันก็รีบเดินตาม ฉันลังเลอยู่นานก็เลยเดินตามเช่นกัน

"แม่จะให้แต่งกับผู้หญิงที่ผมไม่ได้รักไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ?"

"แค่แต่งเอาหน้าเอาตาไว้ก่อน ถ้าคนไร่นู่นรู้ว่าลูกงานแต่งล่มเขาลงสมน้ำหน้า แม่ไม่อยากให้ใครมาพูดหรือนินทาเราให้เสียหน้า"

"ผมไม่แคร์!"

"แต่แม่แคร์ ป่านแต่งในนามหนูปอนะดีแล่น ถ้าหนูปอกลับมาลูกก็ใช้ชีวิตปกติกับเธอ ทุกคนจะรับรู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้ลูกแต่งกับหนูปอ"

"แต่มันคนล่ะคนกัน ผมอยากรู้ว่าปอไปไหน"

"ทุกคนก็ไม่รู้เหมือนกัน โทรหาใครก็ไม่มีใครรู้เลย งานแต่งเสร็จทุกคนก็จะช่วยกันตามหา ถ้าครบ24ชั่วโมง แม่ปริมจะไปแจ้งความ"

"ยกเลิกงานแต่งเถอะ ผมจะไปตามหาเธอ"

"ยกเลิกงานไม่ได้ ทำแบบนี้มันดีกับทุกฝ่ายแล้วลูก ช่วยรักษาหน้าแม่ไว้หน่อยนะ"  พี่ดีแล่นเงียบ ส่วนฉันก็ไม่กล้าพูดเช่นกัน

ฉันหันหลังเดินกลับไม่อยากจะเสียมารยาทอยู่ฟังอีกแล้ว ถ้าเขายกเลิกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้างานดำเนินต่อ ฉันก็ต้องแต่งกับพี่ดีแล่น ฉันยอมทุกคนมาตลอดไม่ว่าจะตอนเด็กหรือว่าตอนโตก็ตาม

เขาเดินกลับมาพร้อมแม่ฉันกับแม่พี่เขา ส่วนพ่อเราสองคนไปดูความเรียบร้อยอีกฝั่ง พี่เดินแล่นเดินมายืนข้างฉันแล้วรับแขก เขายิ้มฝืนๆ ฉันรู้ว่าเขาเสียใจและโกรธที่เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น

แต่ทุกอย่างต้องดำเนินต่อไป ...

"พี่ดีแล่นหิวน้ำไหม?" ฉันเอ่ยขึ้น แต่พี่เขายังคงนิ่งไม่สนคำพูดฉัน "พี่หิวหรือเปล่าป่านจะเอามาให้ดื่ม"

"ไม่" คำเดียวสั้นๆห้วนๆ ที่เขาเอ่ยออกมา แต่ไม่เป็นไรคงเขาหงุดหงิดที่ไม่ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เขารัก เจ้าสาวหายทั้งที่จะแต่งกันอยู่แล้ว เขาย่อมรู้สึกแย่เป็นธรรมดา

"ตอนจดทะเบียน เซ็นชื่อเป็นชื่อหนูป่านเลยนะ"

"อะไรนะคะ?" ฉันหันไปมองหน้าพ่อชนะพล รู้สึกงงมากๆฉันแต่งงานในนามพี่สาวแต่ทำไมต้องจดทะเบียนสมรสเป็นชื่อตัวเอง

"พ่อบอกให้หนูเซ็นเป็นชื่อหนู เวลาหย่าก็หย่าชื่อหนูมันง่ายและถูกต้องที่สุดเเล้ว มันง่ายถูกต้องตามกฏหมายด้วย"

"แต่เราไม่จดทะเบียนสมรสกันก็ได้นี่คะ"

"ถ้าไม่จดงานแต่งก็ไม่สมบูรณ์สิลูก พ่อว่าจดทะเบียนเป็นชื่อหนูแหละดีที่สุดแล้ว"

"ก็ได้ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับคำน้อยๆแล้วจรดปากกาเซ็นชื่อของตัวเองลงทะเบียนสมรส พอเซ็นเสร็จพี่ดีแล่นก็ดึงไปเซ็นชื่อตัวเอง

"ปอกลับมาก็หย่าให้ฉันด้วย!"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้า แต่สายตาที่พ่อชนะพลมองฉันกับพี่ดีแล่น มันเป็นสายตาที่มีแต่ความดีใจ ปลื้มใจ

งานแต่งดำเนินไปเรื่อยๆ ฉันเองก็อึดอัดเขาเองก็อึดอัดเช่นกัน จนกระทั่งพิธีเข้าหอทุกคนต่างอวยพรให้เราสองคนมีความสุข มันไม่ใช่ความสุข แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้เท่านั้น

"พี่ดีแล่นจะอาบน้ำไหมคะ?" ฉันยิ้มมองหน้า พี่ดีแล่นทำหน้าเหมือนเบื่อระอาฉันเต็มทน ในเมื่อฉันแต่งงานกับพี่ดีแล่นฉันก็ต้องดูแลอย่างดีที่สุด

จนกว่าพี่สาวฉันจะกลับมา...

++++++++++++++++++++++

ฝากกดไลค์ คอมเม้นให้ไรท์ได้ชื่นใจหน่อยนะคะ