"คุณทนายหยาง คุณหมายความว่ายังไง?"

เกือบถึงเวลาเลิกงาน เหอจิ้งถูกหุ้นส่วนเรียกเข้าไปในห้องทำงาน หลังจากฟังคำพูดอ้อมค้อมวกวนมาพักใหญ่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามตรงๆ ถึงความหมายของอีกฝ่าย

"เอ่อ..." ทนายวัยกลางคนตรงหน้าเขากระแอมเบาๆ "ผมจะพูดตรงๆ เลยแล้วกัน ถึงคุณจะเก่งมาก แต่ปีนี้ทีมเรามีโควต้ารับคนเข้าทำงานแค่คนเดียว และหลังจากพิจารณาหลายๆ ด้านแล้ว เราตัดสินใจรับวิกกี้เข้าทำงาน"

คำว่า "พิจารณาหลายๆ ด้าน" ที่ทนายหยางพูดนั้นหมายความว่าอะไร เหอจิ้งที่เพิ่งเริ่มต้นอาชีพไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจ เขารู้มานานแล้วว่าวิกกี้ที่เข้ามาฝึกงานทีหลังเขา เป็นลูกสาวของลูกค้ารายใหญ่ของทนายหยาง แค่ไม่คิดว่าจะเป็นเพราะเรื่องนี้จริงๆ...

"ครั้งนี้เป็นเพราะโควต้าจำกัด ส่วนตัวผมยังยอมรับในความสามารถคุณอยู่นะ" ทนายหยางมองสีหน้าหมองคล้ำของเขา พูดเลือกคำอย่างระมัดระวัง "คุณน่าจะรีบหางานอื่นได้แล้ว ถ้าต้องการจดหมายรับรอง ผมเขียนให้คุณได้"

"คุณทนายหยาง ตอนนี้มันเลยช่วงที่บริษัทใหญ่ๆ รับสมัครงานไปแล้ว แล้วผมยังสละโอกาสเรียนต่อปริญญาโทเพื่อมาทำงานที่เหอเหวย" น้ำเสียงของเหอจิ้งเริ่มสั่นเครือด้วยความตื่นเต้น "ตอนนั้นคุณไม่ได้บอกหรอกเหรอว่า ตราบใดที่ผมไม่ทำผิด ผมก็จะได้อยู่ต่อ?"

"เหอจิ้ง" ทนายหยางไม่มีท่าทีรู้สึกผิดแม้แต่น้อย "คุณก็แค่นักศึกษาฝึกงาน ในเมื่อโควต้ามีจำกัด เราก็ต้องเลือกคนที่ดีที่สุด"

"ดีที่สุด? วิกกี้ยังสอบใบอนุญาตทนายความไม่ผ่านเลย!" เหอจิ้งหัวเราะเยาะ "มันเป็นเรื่องของเส้นสายชัดๆ คนอย่างผมที่มาจากเมืองเล็กๆ ไม่มีพื้นหลังอะไร ต่อให้เก่งแค่ไหนก็เป็นได้แค่คนที่ถูกทิ้ง"

ทนายหยางมองเขาครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า "ถ้าคุณอยากเข้าวงการนี้จริงๆ เส้นทางยังอีกยาวไกล วงการเราแคบมาก ผมแนะนำให้คุณทำใจให้สบาย เอางี้แล้วกัน คุณอยู่ต่ออีกเดือนนึง ค่อยๆ หางานไป"

ความรู้สึกน้อยใจ ไม่ยอมรับ โกรธแค้น เสียใจ... อารมณ์หลากหลายปะทะกันในใจ สุดท้ายเขาเงยหน้าขึ้นพูดอย่างทะนงตัว "ขอบคุณสำหรับคำสอนครับคุณทนายหยาง แต่ในเมื่อผมไม่มีโอกาสได้เป็นพนักงานของเหอเหวยอย่างเป็นทางการ ผมจะไปคืนบัตรที่ฝ่ายบุคคลเดี๋ยวนี้"

ตอนที่พูดประโยคนั้นทิ้งท้ายไป เหอจิ้งยังรู้สึกว่าตัวเองดูเท่พอสมควร แต่พอคืนบัตรจริงๆ และยืนอุ้มของส่วนตัวอยู่หน้าลิฟต์ ความรู้สึกขมขื่นก็ถาโถมเข้ามาอย่างห้ามไม่อยู่

ไม่ว่าจะถามว่า "ทำไม" สักกี่ครั้ง ก็เปลี่ยนความจริงที่เกิดขึ้นแล้วไม่ได้ ไม่ว่าจะทุ่มเทมากแค่ไหน สำนักงานกฎหมายที่เขาหมายมั่นปั้นมือก็เตะเขาออกไปแล้ว

นักศึกษาฝึกงานตัวเล็กๆ คนหนึ่งจากไป ไม่ได้สร้างคลื่นอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่งานนี้สำคัญกับเขามาก การถูกเตะออกอย่างไม่มีเหตุผลชัดเจนแบบนี้ เขาจะไปฟ้องร้องใคร?

ลิฟต์เปิดตรงหน้าเขา เหอจิ้งเดินเข้าไปอย่างเหมือนหุ่นยนต์ กอดกล่องกระดาษยืนอยู่มุมหนึ่ง เขามองของในกล่องอย่างเหม่อลอย คิดถึงเรื่องของตัวเอง โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าในลิฟต์ยังมีทนายอีกคนที่กำลังมองเขาเงียบๆ

"ติ๊ง!"

เสียงลิฟต์มาถึงตัดความคิดของเหอจิ้ง เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วเงยหน้าขึ้น แต่พบว่ารอบข้างไม่ใช่ล็อบบี้ชั้นล่างที่หรูหรา

ทนายที่เดินตามหลังเขามาเห็นสีหน้างุนงงจึงเอ่ยเตือน "ผมกดไปที่ที่จอดรถใต้ดิน"

เหอจิ้งมองเขาอย่างงุนงง ชั้น 45 ทั้งชั้นเป็นสำนักงานกฎหมายเหอเหวย คนที่ตามเขาลงลิฟต์มา... น่าจะเป็นทนายในสำนักงานเช่นกัน