บทที่ 1 ตอนที่ 1

เธอชื่อมีน อายุยี่สิบห้าปีเต็ม สถานะมีแฟนที่คบกันมาเจ็ดปีแล้ว ถามว่ากลัวอาถรรพ์เลขเจ็ดไหม..ตอบเลยว่าไม่กลัว เพราะความรู้สึกของเธอมันพังยับเยินไม่เป็นท่ามาตั้งนานแล้ว

สำหรับเขาเธอเปรียบเหมือนของตาย มีไว้ให้รู้ว่ามีแต่ความหมายคืออะไรล่ะ เธอเป็นตัวอะไรในสายตาเขายังไม่รู้เลย

ตอนนี้เป็นเวลาตีสาม เธอนั่งมองเค้กที่ซื้อมาให้ตัวเองและรอคนที่บอกจะมาหาตั้งแต่สามทุ่มซึ่งเลยเวลามานานแล้ว เห็นทีว่าคงต้องฉลองเบญจเพสของตัวเองด้วยน้ำตา

ก๊อกๆๆ…

“มีนพี่เอาไอ้คริสมาส่งแล้ว” พี่โตเพื่อนสนิทคริสหิ้วปีกมาคนละข้างกับพี่ชิน

“ขอบคุณค่ะ มีนกำลังจะกลับแล้วพวกพี่จะนอนที่นี่ก็ได้ค่ะขับรถดึกๆมันไม่ดี” เธอค่อนข้างชินมากที่ต้องขับรถดึกๆเพราะตามไปรับแฟนที่เมาบ้านเพื่อนบ้าง ผับบาร์ร้านเหล้าของตัวเองบ้าง หรือหนักสุดคือคาตักผู้หญิงเลย

“มันดึกแล้วนอนที่นี่เถอะ” โตวางเพื่อนลงมองหน้าเมียเพื่อนที่ตาแดงก่ำแสดงว่าร้องไห้อย่างหนัก

“ให้มีนกลับเถอะค่ะ อยู่ไปก็เท่านั้น”

“เดี๋ยวมีนจะไปไหน?” คริสถามเสียงงัวเงียมองหน้าเมีย

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะที่รัก” เขาลุกขึ้นเซนิดๆจนเพื่อนต้องประคองคงกลัวว่าจะล้มมั้ง

“ขอบคุณที่ยังจำได้นะ” เธอยิ้มออกมาน้ำตาก็ไหลแทบจะทันที เหมือนความรู้สึกมันจะด้านชาแต่ก็ไม่เลย เธอยังรู้สึกเจ็บซ้ำๆโดยที่คนย้ำคือคนที่รักกัน

“อ้าว! วันเกิดมีนเหรอพี่พึ่งรู้” โตพูดขึ้นก่อนจะเห็นเค้กก้อนเล็กมีเทียนปักอยู่แต่ยังไม่ได้จุดสักนิด

“ไอ้คริสมันซื้อให้ใช่ไหม?” โตถามอย่างหวั่นใจนิดๆ เริ่มรู้สึกถึงความหายนะครั้งใหญ่แล้วไง

“มีนซื้อเองค่ะ ซื้อมารอตั้งแต่สองทุ่มแล้ว ส่วนที่เหลือคงไม่ต้องบอกนะคะ” เธอตอบเขาเสียงสั่นก่อนจะยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออก แล้วยิ้มออกมาด้วยความฝืนทนมากที่สุด

“ฉันมาช้าแค่แป๊บเดียวร้องไห้เลยเหรอวะ ปัญญาอ่อน!” คริสลุกขึ้นมองเมียที่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่ เขาไม่ได้คิดว่าจะปลอบใจอะไรหรอกแค่รู้สึกเจ็บแปลกๆแต่เรื่องนี้เขาไม่ได้ผิดนะ เพราะว่าเขามีนัดกับเพื่อนก่อนแล้ว ส่วนเรื่องของเธอเอาไว้ทีหลังก็ได้ยังไงเขาก็กลับมาอยู่แล้ว

“ฉันปัญญาอ่อนเองแหละ”

“เห้ย! มีนมันเมาอย่าถือสาเลยนะ” ชินพูดขึ้นก่อนจะผลักไหล่เพื่อนให้สงบปากสงบคำก่อนจะสายเกินไป

“คนเมาโกหกไม่เป็นอยู่แล้ว ฉันมันปัญญาอ่อนเองที่ยังอยู่แบบนี้” เธอจำเป็นต้องกำมือแน่นข่มใจเอาไว้ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกเพิ่มความกล้าให้ตัวเองก่อนจะพูดอะไรออกไป

“เลิกกันเถอะ ฉันพอแล้ว” เธอพยายามจะเข้มแข็งให้มากที่สุด แต่คนบอกเลิกทั้งที่ยังรักมากมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ

“มีน!”

“ฉิบหายแล้วไงมึง!”

“เหอะ! ก็เลิกไปดิใครแคร์วะ!” คริสพูดขึ้นเสียงดังรีบฉวยข้อมือบางมาจับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยสักที ขอบตาร้อนผาวจ้องมองไม่กะพริบแม้จะพูดแบบนั้นออกไป

“ก็ปล่อยฉันสิ!” เขาจับมือเธอแน่นมากจนเจ็บแล้วสะบัดไม่หยุด พี่โตต้องเข้ามาแกะออกให้

“ไม่ปล่อยเว้ย! เธอเป็นเมียฉันนะมีน” เขาจับมือเธออีกครั้งแน่นขึ้นกว่าเดิม แล้วจะดึงเข้ามากอดให้รู้สึกตัวบ้าง

“เราเลิกกันเถอะคริส ฉันจะไม่ยอมเป็นของตายให้นายอีกแล้ว” เธอบอกชัดเจนทุกคำก่อนจะผลักเขาออกและวิ่งออกไปจากคอนโดหรูทันที ตอนนี้มันหมดเวลาของตายแล้วละ

ลาก่อนนะคริส

“มีน!!” คริสมองตามรู้สึกหายเมาขึ้นมาทันที แต่จะวิ่งตามออกไปเพื่อนกลับมาห้ามเอาไว้อีก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตวะ ทำไมเมียที่รักกันมาถึงเจ็ดปีมาบอกเลิกแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้

เมียโกรธเรื่องวันเกิดแน่เลย

ยังไงก็ไม่เลิกหรอก

หลังจากที่บอกเลิกคริสได้สองวันมีนขับรถไปเที่ยวทะเลคนเดียว แค่อยากจะทิ้งทุกอย่างลงไปให้ทะเลซัดออกไปจากตัวเธอ คนที่ยังรักเจ็บกว่าเสมอนั่นคือเรื่องจริงที่สุด เธอยังไม่สามารถหาทางดึงตัวเองออกจากจุดนี้ได้ เธอเช่ารีสอร์ทเล็กๆอยู่คนเดียวไม่ติดต่อใครสักคนแม้แต่เพื่อนสนิทที่ส่งข้อความไลน์มาไม่หยุด หรือเบอร์โทรที่คุ้นเคยโทรเข้ามาไม่หยุดเช่นกัน ป่านนี้จะเขาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือเธอกำลังทรมานตัวเองไปวันๆ

“ฉันคิดดีแล้วใช่ไหม?” แค่คิดว่าจะหวนกลับไปหาคริสอีกครั้ง เธอก็รู้เลยว่าจะต้องเจอกับเรื่องเดิมๆของเขา เวลาเธอมีให้เขาเสมอ แต่เวลาของเขามีให้คนอื่นตลอดยกเว้นเธอ

เคยไหมเจอกันแค่ตอนก่อนนอนแค่นั้น บางวันก็ไม่ได้คุยกันสักคำ แล้วเกือบทุกวันที่เธอมาแอบร้องไห้คนเดียวนอกห้องนอนเพราะไม่อยากให้เขาต้องคิดมากเกินไป

แต่สุดท้ายรักที่พยายามยื้อเอาไว้มันจบลง

เจ็บปวดเกินจะทนไหวจริงๆ