บทที่ 9 ตอนที่ 9
ไม่ว่าเวลาไหนทุกครั้งที่หันกลับมาจะยังมีเธออยู่เสมอ
“เธอห้ามรักใครนอกจากฉัน ไม่อย่างนั้นมันตายแน่”
“คริสหยุดบ้าสักที!!” เธอตะคอกกลับไปบ้างเพราะเขามันหน้ามืดจนมองไม่เห็นความจริงเลย
“กูมันบ้านี่! ใครจะไปดีเหมือนคนอื่นละ!” เขาตะคอกกลับลุกขึ้นปล่อยเธอไว้ตรงนั้น แล้วพยายามจะไม่มองใบหน้าเธอ
“ถ้าไม่รักกูแล้ว ขอร้องละอย่าพึ่งรักใคร!” เขากดเสียงต่ำรู้สึกร้อนผาวที่ขอบตาอย่างมาก เขาจับมือเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องขอร้องใครแบบนี้เลยด้วยซ้ำ
“กลับไป!” เธอสะบัดมือออกแล้วกลัวใจเขาจะทำอะไรโง่ๆ
“ไม่! เรายังรักกันไม่ใช่เหรอ?” เขาแค่นเสียงถามด้วยความเจ็บปวด กำมือแน่นมองหน้าเมียที่พร่าเบลอไปด้วยน้ำตาที่นองหน้า มีนเกลี่ยน้ำตาออกให้แล้วยังสบตาเขา
“ฉันก็เจ็บนะ แต่เราไปกันไม่ได้จริงๆ” เธอเจ็บมากกว่าเขาด้วยซ้ำ เธอตัดสินใจทิ้งเขาเพื่อจะได้มีความสุขบ้าง เธอไม่สามารถอยู่เหมือนสิ่งของได้อีกแล้ว เมื่อก่อนคงจะดึงเขามากอดปลอบใจแต่ตอนนี้มันถึงเวลาต้องหยุดเพื่อกลับมารักตัวเองแล้ว
“คริสกลับไปพักเถอะดึกแล้วนะ” เธอพูดเบาๆในขณะที่ยังคงลูบสันกรามเขาอยู่
“เรายังคุยกันได้ใช่ไหมมีน? คริสจะทำทุกอย่างเหมือนเดิม” เขาไม่ยอมแพ้หรอก ในแววตาคู่นี้ยังมองเขาด้วยความรักไม่เปลี่ยนไปเลย มีนจะต้องไม่เป็นของใครทั้งนั้น เขาผูกพันกับเธอเกินกว่าจะตัดทิ้งง่ายด้วยคำพูดแค่ไม่กี่คำ
“มีนยังไม่พร้อมจะคุยกับคริสตอนนี้ กลับไปเถอะ” เธอจำเป็นต้องตัดให้ขาดถึงแม้จะเสียใจมากก็ตาม
เสียงประตูปิดดังขึ้นเธอทรุดตัวลงที่นอนร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างหนักทำไมมันทรมานแบบนี้
เมื่อไรเธอจะลืมเขาได้สักที
หลังจากคืนนั้นคริสกลับมากินเหล้าอย่างหนักจนเพื่อนต่างพากันเป็นห่วง แต่เรื่องนี้ไม่มีใครสักคนคิดจะบอกแฟนเก่าเพื่อนเลยสักคน ก็รู้กันอยู่ว่าเลิกกันไปแล้วใครจะกล้ารบกวนละ
“มึงพอแล้ว” ชินมาแย่งขวดเหล้าออกจากมือเพื่อน
“กูคิดถึงมีนวะ” คริสมองไปที่รูปถ่ายอย่างเหม่อลอย
“เอางี้ไหม? กูตามมีนมาให้แต่อยู่สองคนไม่ได้นะ”
“ไม่! มีนจะเห็นกูสภาพนี้ไม่ได้”
“แล้วมึงเอายังไงวะ ตอนนี้มึงแดกเหล้าให้ตายมีนก็ไม่กลับมาหรอก” โตแย่งแก้วเหล้าเพื่อนไปเททิ้ง
“กูไม่รู้ แล้วกูก็อยู่ไม่ได้ด้วย มึงเข้าใจไหมห่ะ!?” คริสปรือตาถามเพื่อนด้วยความมึนเมาและน้ำตาเอ่อคลอเบ้า
“มึงก็ไปง้อดิวะ”
“กูง้อแล้ว”
คริสหยิบบุหรี่เดินออกมานอกระเบียงแล้วสูบคนเดียวเงียบๆ นึกถึงเมียที่ใจแข็งมากจนไม่น่าเชื่อเลย มันเป็นไปได้ด้วยเหรอที่เลิกกันแล้วไม่มีใคร คริสมองควันลอยหายไปในสายลมเงียบๆ อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมาเฉยเลยคิดถึงเมียอีกแล้วสินะ
นี่กูต้องเมามากแล้วแน่ๆ
ในขณะที่มีนมาจัดร้านเครื่องสำอางในสาขาใหม่ที่กำลังจะเปิดเร็วๆนี้ เธอมองความฝันของตัวเองที่อยากจะให้คริสมาอยู่ดูความสำเร็จของเธอด้วยกัน คริสคอยช่วยเหลือเธอในเรื่องนี้มาตลอดเวลาถึงแม้จะไม่มีเวลาขนาดไหนก็ตาม ที่นี่คริสเป็นคนติดต่อให้ เขาเป็นคนหาที่ทำเลให้ เขาเจียดเวลาจากปาร์ตี้มาช่วยเธอทั้งที่มีอาการเมาค้างเสมอเลย
“คุณมีนครับคุณคริสไม่มาด้วยเหรอครับ”
“ไม่มาค่ะ รบกวนพี่เต้ติดต่อช่างไฟด้วยนะคะ มีนอยากให้เป็นวอร์มไลท์” เนื่องจากว่าที่นี่จะเป็นร้านขายเครื่องสำอางเป็นหลักแสงไฟโทนนี้จะทำให้สีดูสวยขึ้นด้วย
“ครับคุณมีน เอ่อ...แล้วเรื่องพนักงานละครับ?”
“ก็ฝึกงานอยู่ค่ะ เดือนหน้าที่นี่ก็เปิดแล้ว มีนอยากเห็นจังเลย” เธออยากให้คริสมาอยู่ตรงนี้ด้วยจัง
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ค่ะ” มีนเดินสำรวจร้านเครื่องสำอางแห่งใหม่ด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ที่นี่เธอออกแบบร่วมกับคริส เขาทำให้มันเป็นจริงขึ้นมาได้ เพียงแค่ยิ้มกว้างๆน้ำตาก็ไหลออกมาแล้ว
“เช็ดซะมีน” คริสส่งผ้าเช็ดหน้าให้คนรัก
“คริสมาได้ไง!? แล้วทำไม…หน้าโทรมจังละ” ขอบตาคล้ำมาก แล้วตัวยังผอมลงกว่าเดิมอีกด้วย คริสหายไปจากชีวิตเธอแค่อาทิตย์เดียวเอง ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้นะ
“ไปกินข้าวด้วยกันนะ ฉันยังไม่กินอะไรมาเลย” คิดถึงเมียจังเลยวะ แค่เห็นก็อยากดึงเข้ามากอดแล้วจูบหนักๆสักหลายที
“เอ่อ...คือว่าฉันมีงานต่อน่ะ” ยอมรับเลยว่าตัวเองใจร้ายแต่มันก็จำเป็น ไม่อย่างนั้นคงตัดใจจากเขาไม่ได้แน่ ทุกวันนี้เธอยังมีเขาอยู่ในทุกความทรงจำ ในบางวันที่เหน็ดเหนื่อยจนเผลอร้องไห้ออกมาด้วยความคิดถึงแสนทรมาน
“มีนไปกินข้าวด้วยกัน” คริสจับมือเธอพาเดินออกมานอกร้านที่เขาออกแบบเองกับมือ เขาเดาไม่ผิดว่าเธอต้องมาที่นี่แน่ เขารู้ว่าเธอต้องใช้เวลากับที่นี่นานถึงได้ตามมาดักรอแบบนี้
