La Chasseresse de l'Alpha (livre un & deux)

La Chasseresse de l'Alpha (livre un & deux)

Anne Thode Thyssen · เสร็จสิ้น · 132.8k คำ

656
ยอดนิยม
2.8k
การดู
827
เพิ่มเมื่อ
แชร์:facebooktwitterpinterestwhatsappreddit

บทนำ

---Le jeu entre Alpha et sa compagne Chasseresse---
---Qui sera le gagnant final ?---
---Qui perdra son cœur dans ce jeu ?---

"Tu sais, tu ne m'as jamais dit pourquoi tu avais ces chiffres," dit Rogan, "Est-ce qu'ils signifient quelque chose de spécial ?"
"On nous les attribue, mais j'ai pu choisir le mien," dis-je.
"Ah oui ? Pourquoi 110 alors ?" continua Rogan.
Je souris un peu, et Rogan me regarda, perplexe.
"C'était... c'était le numéro de mon père," dis-je.
"Je... je voulais lui rendre hommage, tu sais."
Rogan serra ma main et je levai les yeux vers lui en souriant.
"Tu étais une grande chasseuse," dit-il. "Mais maintenant, tu dois être une grande Luna."


Son numéro est 110, son nom était rarement utilisé. Mais elle a en effet un beau nom, Serena. Serena a perdu sa famille très jeune, elle détestait tous les loups-garous qui avaient ruiné sa vie. Lorsqu'elle fut envoyée pour tuer le plus puissant des Alphas, Rogan, Serena n'hésita pas une seconde, Alpha Rogan devait mourir.

Alpha Rogan attrapa la proie la plus inattendue, sa compagne, une petite chasseresse. La gérer était bien plus difficile que de tuer ses ennemis dans le sang. Il savait qu'elle le détestait et qu'il devait rester loin d'elle. Mais il ne pouvait tout simplement pas, il voulait tellement sa compagne et ne voulait jamais lui faire de mal.

บท 1

-Serena-

Je cours à travers les bois. Mes pieds nus ressentent à peine le froid. Je me souviens de la voix de ma mère.

"Cours !" me dit-elle.

Je dois courir, alors je le fais. Je cours aussi loin que je peux, et je ne regarde pas en arrière. Comme elle me l'a dit. Elle n'est pas venue avec moi, pourtant. Elle n'a pas couru à mes côtés, et pourtant, je sais que je ne peux pas m'arrêter. Je n'ai pas le droit de m'arrêter. Ce n'est que lorsque mes poumons brûlent et que mes jambes ne peuvent plus me porter que je me permets enfin de respirer. Je m'arrête et regarde autour de moi, mais je suis toute seule dans la forêt sombre.

"Maman ?"

Bien sûr, elle n'est pas derrière moi comme je l'espérais. Mon père non plus. Ils sont tous les deux restés en arrière. Ils m'avaient préparée à cela. Ils m'avaient toujours dit que si quelque chose se passait, je devais juste courir. Si quelque chose arrivait un jour, je ne devais pas regarder en arrière. Je ne pouvais que courir, mais je n'avais pas compris ce que cela signifiait vraiment jusqu'à ce soir. Jusqu'à ce que ma mère fasse irruption dans ma chambre, me tirant de mon lit et me faisant sortir par la porte de derrière. Mon père avait dit quelque chose à propos de leur présence, mais je ne savais pas de qui il parlait. Il a juste laissé ma mère m'envoyer sur mon chemin, tandis qu'il se dirigeait vers la porte d'entrée, une arme à la main. Je me suis retournée et je l'ai vu jeter un coup d'œil par-dessus son épaule, me faisant un petit sourire, mais je ne sais pas ce qui lui est arrivé ensuite.

Ma mère a ouvert la porte et m'a dit de courir. Maintenant, j'avais couru. J'avais couru aussi vite que je pouvais, alors que dois-je faire maintenant ? Je regarde autour de moi, espérant que quelqu'un viendra me trouver. Espérant que mes parents ne seront pas loin derrière, mais personne n'apparaît. Je m'assois par terre, ne sachant pas quoi faire de moi-même maintenant. Je replie mes jambes et enroule mes bras autour d'elles. Je sens les larmes couler sur mes joues, mais je ne sais pas pourquoi je pleure. Je ne me sens pas triste, juste effrayée, alors que j'attends et écoute... Aucun bruit... puis soudain...

Une branche craque et je regarde droit devant. Mon cœur commence à battre la chamade dans ma poitrine, mais je ne vois rien.

"Bonjour ?" je murmure doucement.

Je n'ai rien pour me défendre. Je suis juste assise là en pyjama, toute seule. Je sais que si un animal dangereux m'a trouvée, je ne pourrai pas me défendre. Je ne peux plus courir. Mes jambes tremblent, même en étant assise.

"Bonjour ?" je répète.

Puis soudain, dans un buisson proche, je vois des yeux jaunes brillants. Je les fixe, choquée, ne sachant pas quoi faire. Je reste là à les regarder. Qu'est-ce que c'est ? Je ne peux pas dire.

"Es-tu là pour me faire du mal ?" je demande.

Pourquoi je demande ça ? À qui ou à quoi, est-ce que je parle même ?

"Qui es-tu ?" je chuchote.

Les yeux continuent de me fixer, et plus ils me regardent, plus je me sens calme.

"Qui es-tu ?" je demande à nouveau.

Je ne sais pas pourquoi je ressens le besoin de demander, mais ce n'est pas comme quand un animal te regarde. On dirait qu'une personne me regarde, mais qui peut avoir de tels yeux jaunes ? Je suis sur le point de dire quelque chose à nouveau quand j'entends des cris au loin. Je regarde par-dessus mon épaule, voyant des lumières plus loin dans la forêt. Quelqu'un était-il venu pour moi ? Je regarde à nouveau devant moi, un sourire maintenant sur mes lèvres, mais les yeux jaunes ont disparu.

Qui es-tu ?

Les mots résonnaient dans ma tête alors que j'ouvrais les yeux, regardant droit dans un mur gris ennuyeux. Je soupirai, les fermant à nouveau en me tournant, mais je les rouvris bientôt, fixant maintenant un plafond ennuyeux. Je jetai un de mes bras au-dessus de ma tête, pas prête à me lever. Ce stupide rêve me hantait depuis que j'étais enfant. Je ne pouvais jamais oublier les yeux jaunes brillants. La sensation d'être observée. Je savais qu'il y avait de bonnes chances que rien n'ait été là cette nuit-là. Nos souvenirs changent souvent pour donner un sens au monde qui nous entoure. Nous voyons tous le monde de manière différente, même si nous ne pouvons pas penser que nos propres souvenirs peuvent nous trahir, nous serions surpris. L'esprit est à la fois une chose puissante et dangereuse. Nous ne devrions jamais sous-estimer son pouvoir.

Je savais que je ne pouvais pas rester là cependant, et quand un petit bip est venu de ma montre d'identification, je savais que j'étais nécessaire. J'ai tendu la main au-dessus de ma tête sur la petite table de nuit derrière moi et pris la montre, voyant le message que j'avais reçu. J'étais attendue dans la salle de réunion. Je soupirai et me redressai avant de jeter mes jambes sur le côté. Je regardai autour de la petite pièce où je vivais. Tous les chasseurs avaient la leur, mais je n'étais pas n'importe quel chasseur. J'avais travaillé dur, et j'avais enfin gagné le titre de Commandant. J'avais maintenant mon propre groupe à diriger et à protéger. C'était un travail sérieux que d'être Commandant, parce que si quelqu'un ne revenait pas de la mission à laquelle on t'avait envoyé, alors c'était de ta faute.

Je me suis levé du lit et suis allé prendre une douche rapide, me brosser les dents et m'habiller. Ensuite, j'ai mis ma montre et pris ma veste avec mon numéro dessus. Nous avions tous des numéros. Le mien était 110. Nos noms étaient rarement utilisés. Nous ne pouvions pas risquer que quelqu'un découvre qui nous étions vraiment et nous traque. Tous les chasseurs ne travaillaient pas sur le terrain, cependant. Certains s'installaient, emménageaient dans leurs propres maisons et devenaient partie intégrante du monde réel, mais certains, comme moi, se consacraient entièrement à leur travail de chasseur. C'était tout ce que j'avais, après tout.

J'ai quitté ma chambre, fermé ma porte, qui se verrouillait automatiquement et ne pouvait être ouverte que par mon empreinte digitale, puis j'ai commencé à descendre les longs couloirs blancs tout en mettant ma veste. J'ai croisé quelques chasseurs en chemin, qui m'ont fait un signe de tête et parfois dit "Commandant". Je répondais toujours d'un signe de tête, et il y avait un signe clair de respect dans leurs yeux lorsqu'ils me regardaient.

J'ai rapidement trouvé la salle de réunion un niveau plus bas. Toute notre base était souterraine, et nous ne la quittions vraiment que lorsque nous étions envoyés en mission.

« Ah 110, entrez », dit le haut général.

C'était le grade le plus élevé que l'on pouvait atteindre. Je respectais le haut général plus que tout. Elle m'avait trouvé cette nuit-là où mes parents avaient été tués, et elle avait pratiquement pris soin de moi depuis. Ses cheveux bruns étaient devenus plus blancs mais restaient longs et tressés. Elle me sourit en m'invitant à m'asseoir à l'autre bout de la table entre nous. Je suis allé m'asseoir, regardant autour de moi les autres généraux, un mélange d'hommes et de femmes plus âgés tous loyaux à notre cause de nous débarrasser des créatures responsables de tant de morts, et qui avaient tué mes parents.

« J'ai une mission pour vous », dit le Haut Général.

« Je suis prêt », dis-je simplement, la faisant sourire.

« Vous l'êtes toujours. »

Cela nous fit sourire tous les deux.

« Ce n'est pas si simple cette fois », me dit-elle, plus sérieuse.

Je penchai légèrement la tête sur le côté, la regardant, confus. Je n'avais jamais perdu un membre de mon groupe, même si je n'avais pas été Commandant depuis longtemps, ni échoué à une mission. J'étais devenu l'un des meilleurs chasseurs de notre société, et j'avais été le numéro un quand j'étais juste un apprenti.

« Nous voulons les frapper fort cette fois », dit le Haut Général, ses yeux verts se verrouillant avec mes yeux bleu clair. « Et cette fois, nous les avons là où nous les voulons. »

Je la regardai, maintenant plus intrigué.

« Un alpha qui a été une plaie pour nous pendant très longtemps a enfin décidé qu'il était prêt à se poser. »

« Comment le savez-vous ? » demandai-je.

« Vous vous souvenez des petits chiens que nous avons envoyés dans leurs meutes ? » me demanda-t-elle.

Je hochai la tête. L'année dernière, au lieu de tuer les loups-garous que nous chassions, nous en avions kidnappé certains et les avions mis de notre côté. C'était brutal ce que nous leur avions fait subir, mais nous l'avions fait pour la cause et la sécurité de l'humanité. Ces gens étaient pratiquement des animaux, et ils aimaient le goût du sang humain. Nous ne pouvions pas risquer qu'ils nous tuent tous. Jusqu'à présent, nous les avions tenus à distance et il n'y a pas longtemps, nous croyions même les avoir tous éliminés, mais ils étaient comme des cafards, toujours en train de survivre à tout ce qu'on leur faisait subir. Ils s'étaient tous rassemblés derrière un alpha plus fort que nous n'en avions jamais rencontré, et il était intelligent aussi. Il s'était battu, et nous avait frappé fort, détruisant l'une de nos plus grandes bases et nous faisant perdre tant d'entre nous... y compris mes parents. Nous ne l'avions pas vu venir, et cela nous avait coûté cher.

« Ils m'ont fait leur rapport, et il semble que Rogan soit enfin assez vulnérable pour que nous puissions l'atteindre. Il y aura une réunion entre lui et la famille dont la fille va se lier à lui. Nous ne pouvons pas laisser cette union se produire, cependant. Ils font partie des deux plus grandes meutes, et s'ils parviennent à se combiner, cela pourrait bien être la fin de nous », dit-elle.

Je hochai la tête, comprenant la gravité de la situation.

« J'ai besoin que vous le tuiez », dit-elle.

« Je le ferai », lui dis-je.

« Je vous envoie, vous et votre groupe, mais 110, vous devez vous assurer qu'il soit tué. Cela pourrait être notre seule chance. »

Je hochai la tête à nouveau, la regardant droit dans les yeux.

« Je m'assurerai qu'il soit éliminé. Je ne reviendrai pas tant qu'il ne sera pas mort », promis-je.

J'avais toujours une équipe prête, prête à être envoyée en mission chaque fois que j'étais nécessaire. Je ne faillirai pas, cependant. Rogan Cane était un homme mort.

Merci d'avoir lu cette histoire. J'espère que vous l'apprécierez !

บทล่าสุด

คุณอาจชอบ 😍

ก้าวสู่ความรัก: หัวหน้าหวานใจรักแรก

ก้าวสู่ความรัก: หัวหน้าหวานใจรักแรก

4.6k การดู · เสร็จสิ้น · Liora Thorne
การกลับไปในอดีต

สิ่งที่หยุนเสี่ยงอยากทำมากที่สุดเมื่อได้ย้อนกลับไปในอดีต คือการห้ามตัวเองในวัย 17 ไม่ให้ตกหลุมรักเซี่ยจวินเฉินวัย 18 ปี

แต่เมื่อวิญญาณวัย 26 ปีของเธอได้เข้าสิงร่างของเด็กสาววัย 17 อีกคน ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่หยุนเสี่ยงคาดไว้เลย

หม่อซิงเจ๋อ บอสในอนาคตของเธอ ดันมาอาศัยอยู่ในบ้านที่เธออยู่ตอนนี้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

ชีวิตการอยู่ร่วมชายคาที่วุ่นวายจึงเริ่มต้นขึ้น

หนึ่งปีต่อมา

อุบัติเหตุรถชนที่ไม่คาดคิด พาหยุนเสี่ยงกลับไปยังวัย 26 ปีของเธออีกครั้ง

เธอคิดว่านี่เป็นเพียงความฝันที่สวยงาม พอตื่นขึ้นทุกอย่างก็กลับเป็นเหมือนเดิม

แต่ตั้งแต่เธอปรากฏตัวต่อหน้าหม่อซิงเจ๋ออีกครั้ง

ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

สำหรับเธอ มันเป็นเพียงเวลาหนึ่งปี แต่สำหรับหม่อซิงเจ๋อ เธอคือคนที่เขาหมกมุ่นมาตลอดเก้าปี

เขาไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดจากโลกของเขาอีกครั้ง

หม่อซิงเจ๋อจับมือหยุนเสี่ยงที่กำลังจะเดินจากไป กัดฟันพูดอย่างเดือดดาล "หยุนเสี่ยง ฉันรอเธอมาเก้าปี แค่ให้เธอรออีกเก้านาทีมันยากนักเหรอ?"

น้ำตาของหยุนเสี่ยงไหลอาบแก้ม "ฉันนึกว่าคุณไม่ต้องการฉันแล้ว"

หม่อซิงเจ๋อโกรธจนแทบคลั่ง เขาทุ่มเททุกวิถีทางก็เพื่อกักเธอไว้ข้างกายไปตลอดชีวิตเท่านั้น
เย็ดพ่อเพื่อนสนิทของฉัน

เย็ดพ่อเพื่อนสนิทของฉัน

3.8k การดู · กำลังอัปเดต · Ayuk Simon
หมายเหตุเกี่ยวกับเนื้อหา

หนังสือเล่มนี้มีฉากอีโรติกมากมาย รวมถึงการเล่นหายใจ การเล่นเชือก การเล่นในขณะหลับ และการเล่นแบบดิบๆ เนื้อหามีความเป็นผู้ใหญ่เพราะจัดอยู่ในเรท 18+ หนังสือเหล่านี้เป็นการรวบรวมหนังสือที่มีเนื้อหาทางเพศที่รุนแรงมากที่จะทำให้คุณต้องหยิบเครื่องสั่นและทำให้กางเกงในของคุณเปียก สนุกกันนะสาวๆ และอย่าลืมคอมเมนต์ด้วยนะ

จุ๊บๆ

เขาต้องการพรหมจรรย์ของฉัน
เขาต้องการเป็นเจ้าของฉัน
ฉันแค่อยากเป็นของเขา

แต่ฉันรู้ว่านี่ไม่ใช่แค่การชดใช้หนี้ นี่คือการที่เขาต้องการเป็นเจ้าของฉัน ไม่ใช่แค่ร่างกายของฉัน แต่ทุกส่วนของตัวตนของฉัน
และสิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดคือฉันต้องการมอบทุกอย่างให้เขา

ฉันต้องการเป็นของเขา
ยึดครองด้วยกำลัง

ยึดครองด้วยกำลัง

1.5k การดู · เสร็จสิ้น · Seraphina Celestia
【พระเอกทหารเกเรจอมวิปลาสกับนายเอกผู้มีเสน่ห์แฝงความเจ้าเล่ห์ เรื่องราวของคู่ซ่าปะทะซ่า เปลี่ยนเกลียดเป็นรัก】

เหยี่ยเสี่ยวตง ชายหนุ่มผู้โด่งดังในเมืองหลวง ตกหลุมรักคู่แข่งของเขาในการแข่งขันสนุกเกอร์ เขาใช้วิธีการเอาแต่ใจและรุกเร้าจนได้ตัวอีกฝ่ายมาครอบครอง แต่ไม่คาดคิดว่าหลังจากคืนแห่งความสุขสำราญ คนบนเตียงกลับทุบศีรษะเขาด้วยแจกันดอกไม้แล้วหนีหายไป ทว่าเหยี่ยเสี่ยวตงกลับติดใจในรสชาติความสุขนั้น เขาตามหาหนุ่มน้อยผู้ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำคนนี้ในท่ามกลางผู้คนมากมายเป็นเวลาถึงสามปีเต็ม

สามปีต่อมา ศัตรูพบกันที่ทางแคบ โดยความบังเอิญทั้งสองได้พบกันอีกครั้ง เหยี่ยที่สาม (ฉายาของเหยี่ยเสี่ยวตง) บังคับให้อีกฝ่ายอยู่ข้างกาย โดยไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังความรักนี้ซ่อนแผนการอันซับซ้อนไว้มากมาย
เล่นกับไฟ

เล่นกับไฟ

3.8k การดู · เสร็จสิ้น · Mariam El-Hafi🔥
เขาดึงฉันไปข้างหน้าเขา ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับซาตานเอง เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้จนใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับฉันมาก ถ้าฉันขยับนิดเดียว หัวเราก็คงชนกัน ฉันกลืนน้ำลายลงคอขณะที่มองเขาด้วยตาเบิกกว้าง กลัวว่าเขาจะทำอะไร

“เราจะคุยกันสักหน่อยเร็วๆ นี้นะ” ฉันพูดไม่ออก ได้แต่จ้องเขาด้วยตาเบิกกว้าง ขณะที่หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมา ฉันได้แต่หวังว่าเขาจะไม่ได้มาหาฉัน

อัลธาเอียพบกับดาเมียโน หัวหน้าแก๊งมาเฟียที่อันตราย ผู้ที่ถูกดึงดูดด้วยดวงตาสีเขียวใสซื่อของเธอ และไม่สามารถลบเธอออกจากใจได้ อัลธาเอียถูกซ่อนตัวจากปีศาจร้าย แต่โชคชะตาก็นำพาเขามาหาเธอ คราวนี้เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอจากไปอีก
ฉันคิดว่าฉันนอนกับเพื่อนสนิทของพี่ชาย

ฉันคิดว่าฉันนอนกับเพื่อนสนิทของพี่ชาย

8.4k การดู · กำลังอัปเดต · PERFECT PEN
ฉันจูบเขาอีกครั้งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเขา ขณะที่ฉันคลายเข็มขัดและดึงกางเกงกับบ็อกเซอร์ของเขาลงพร้อมกัน
ฉันผละออกมาและไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง...ฉันรู้ว่าเขาใหญ่ แต่ไม่คิดว่าจะใหญ่ขนาดนี้ และฉันมั่นใจว่าเขาสังเกตเห็นว่าฉันตกใจ
"เป็นอะไรไปจ๊ะ...ตกใจเหรอ?" เขายิ้มและจ้องตาฉัน ฉันตอบด้วยการเอียงหัวและยิ้มให้เขา
"รู้ไหม ฉันไม่ได้คาดหวังให้เธอทำแบบนี้ ฉันแค่อยากจะ..." เขาหยุดพูดเมื่อฉันใช้มือจับของเขาและใช้ลิ้นวนรอบหัวเห็ดก่อนจะเอาเข้าปาก
"โอย!!" เขาคราง


ชีวิตของดาเลีย ธอมป์สัน เปลี่ยนไปหลังจากเธอกลับมาจากการไปเยี่ยมพ่อแม่สองสัปดาห์ และพบว่าแฟนหนุ่ม สก็อตต์ มิลเลอร์ กำลังนอกใจเธอกับเพื่อนสนิทสมัยมัธยม เอ็มม่า โจนส์
ด้วยความโกรธและเสียใจ เธอตัดสินใจกลับบ้าน แต่เปลี่ยนใจและเลือกที่จะปาร์ตี้หนักกับคนแปลกหน้า
เธอดื่มจนเมาและยอมมอบร่างกายให้กับคนแปลกหน้าชื่อ เจสัน สมิธ ซึ่งกลายเป็นเจ้านายคนใหม่ของเธอและเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายเธอ
เสน่ห์หวาน: อีโรติก

เสน่ห์หวาน: อีโรติก

1.4k การดู · เสร็จสิ้น · Excel Arthur
คำเตือน!!!!! หนังสือเล่มนี้เป็นนิยายอีโรติกที่มีเนื้อหาชัดเจนและรุนแรงในเกือบทุกบท เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป 🔞 เป็นการรวบรวมนิยายรักอีโรติกต้องห้ามสามเรื่องในเล่มเดียว

เรื่องหลัก

มาริลิน มูเรียล อายุสิบแปดปี รู้สึกตกใจในช่วงฤดูร้อนที่สวยงามเมื่อแม่ของเธอพาชายหนุ่มที่หล่อเหลาเข้ามาและแนะนำว่าเขาเป็นสามีใหม่ของเธอ ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้เกิดขึ้นทันทีระหว่างเธอกับชายหนุ่มที่ดูเหมือนเทพเจ้ากรีกคนนี้ ขณะที่เขาเริ่มส่งสัญญาณที่ไม่พึงประสงค์ต่างๆ มาทางเธออย่างลับๆ มาริลินพบว่าตัวเองต้องเผชิญกับการผจญภัยทางเพศที่ไม่อาจต้านทานได้กับชายหนุ่มที่มีเสน่ห์และเย้ายวนคนนี้ในขณะที่แม่ของเธอไม่อยู่ ผลลัพธ์ของการกระทำเช่นนี้จะเป็นอย่างไร และแม่ของเธอจะรู้ถึงความผิดที่เกิดขึ้นใต้จมูกของเธอหรือไม่?
ที่ปรึกษาท่านนี้ชอบก่อเรื่องอีกแล้ว

ที่ปรึกษาท่านนี้ชอบก่อเรื่องอีกแล้ว

1.2k การดู · เสร็จสิ้น · Seraphina Quill
หนานหลานเป็นลมกะทันหันขณะเดินไปห้องทำงานของเจ้านาย และได้ข้ามมิติมาอยู่ในนิยายที่ตัวเองเขียนไว้... พระเอกของเรื่อง จงอวี้เหยียน มีหน้าตาเหมือนเจ้านายของเขาไม่มีผิด ในตอนที่เขาคิดว่านี่เป็นละครที่เจ้านายจัดฉากขึ้น เขาก็เผชิญกับการลอบสังหาร และจงอวี้เหยียนได้ช่วยชีวิตเขาไว้ ทำให้เขาตระหนักว่านี่ไม่ใช่การแสดงละคร แต่เขาข้ามมิติมาจริงๆ

ตามแบบฉบับนิยายข้ามมิติที่เขาเคยอ่านมามากมาย หนานหลานคิดว่าตัวเองคงมาที่นี่เพื่อช่วยให้พระเอกนางเอกได้ลงเอยกันอย่างสวยงาม แล้วเขาก็จะได้กลับไปยังโลกเดิม เขาจึงเริ่มวางแผนเร่งความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เพื่อที่ตัวเองจะได้กลับบ้านเร็วๆ แต่ระหว่างดำเนินแผนการ หนานหลานกลับพบว่าตัวเองมีใจให้จงอวี้เหยียน เป็นความรู้สึกแบบคนรัก

แต่เมื่อเขาพยายามหยั่งเชิง จงอวี้เหยียนกลับคิดว่าเขาเป็นสายลับจากประเทศศัตรู และพูดว่าความสัมพันธ์ระหว่างชายกับชายเป็นเรื่องน่ารังเกียจ หนานหลานหัวใจสลาย จึงออกเดินทางจากเยี่ยนหลิงกั๋ว

จงอวี้เหยียนเองก็เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อไม่มีหนานหลานอยู่เคียงข้าง จนในที่สุดเสินวั่นอิ้นทนไม่ไหว ตบสติเขาให้รู้สึกตัว จงอวี้เหยียนจึงเข้าใจความรู้สึกในใจตัวเอง ไม่สนใจอีกแล้วว่าใครจะเป็นสายลับหรือไม่ รีบเดินทางไปยังอูเซียนกั๋วเพื่อตามหนานหลานกลับมา

คู่รองของเรื่อง: เสินวั่นอิ้น เป็นคนข้ามมิติมาเช่นกัน และเหมือนกับหนานหลานที่ชอบเพศเดียวกัน แต่ต่างกันตรงที่เธอยอมรับตัวเองได้เร็วกว่า และตกหลุมรักเสินหลินหลันตั้งแต่แรกพบ เธอไม่ปิดบังความรู้สึกและเริ่มตามจีบเพื่อพิชิตใจอีกฝ่าย แม้ตอนแรกเสินหลินหลันจะปฏิเสธ แต่หลังจากเหตุการณ์ช่วยเหลือแบบวีรบุรุษครั้งหนึ่ง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เริ่มใกล้ชิดขึ้น เสินหลินหลันค่อยๆ เปลี่ยนความคิดที่มีต่อเสินวั่นอิ้น และสุดท้ายก็ตกหลุมรักการจีบที่หวานละมุนรอบด้านของเธอ ทั้งคู่จึงได้ครองรักกันอย่างมีความสุข
ฝูงหมาป่า: กฎข้อที่ 1 - ห้ามมีคู่ครอง

ฝูงหมาป่า: กฎข้อที่ 1 - ห้ามมีคู่ครอง

2.8k การดู · กำลังอัปเดต · Jaylee
ริมฝีปากร้อนนุ่มสัมผัสที่เปลือกหูของฉันและเขากระซิบว่า "เธอคิดว่าฉันไม่ต้องการเธอเหรอ?" เขาดันสะโพกไปข้างหน้า บดเบียดเข้ากับก้นของฉันและฉันคราง "จริงเหรอ?" เขาหัวเราะเบาๆ

"ปล่อยฉันไป" ฉันครางเบาๆ ร่างกายสั่นด้วยความต้องการ "ฉันไม่อยากให้เธอแตะต้องฉัน"

ฉันล้มตัวลงบนเตียงแล้วหันกลับมาจ้องมองเขา รอยสักสีดำบนไหล่ที่แข็งแรงของโดมินิกสั่นและขยายตัวตามการหายใจของเขา รอยยิ้มที่มีลักยิ้มลึกของเขาเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสขณะที่เขาเอื้อมมือไปล็อกประตู

เขากัดริมฝีปากแล้วเดินเข้ามาหาฉัน มือของเขาไปที่ตะเข็บกางเกงและก้อนเนื้อที่หนาขึ้นที่นั่น

"เธอแน่ใจเหรอว่าไม่อยากให้ฉันแตะต้องเธอ?" เขากระซิบ ขณะที่แกะปมและสอดมือเข้าไปข้างใน "เพราะฉันสาบานต่อพระเจ้า นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการทำมาตลอด ทุกวันตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาในบาร์ของเราและฉันได้กลิ่นหอมของเธอจากอีกฝั่งของห้อง"


ใหม่ต่อโลกของชิฟเตอร์ ดราเวนเป็นมนุษย์ที่กำลังหนี สาวสวยที่ไม่มีใครสามารถปกป้องได้ โดมินิกเป็นอัลฟ่าที่เย็นชาของฝูงหมาป่าแดง พี่น้องสิบสองตัวที่มีสิบสองกฎ กฎที่พวกเขาสาบานว่าจะไม่มีวันถูกทำลาย

โดยเฉพาะ - กฎข้อที่หนึ่ง - ห้ามมีคู่ครอง

เมื่อดราเวนพบโดมินิก เขารู้ว่าเธอคือคู่ครองของเขา แต่ดราเวนไม่มีความคิดว่าคู่ครองคืออะไร รู้เพียงว่าเธอตกหลุมรักชิฟเตอร์ อัลฟ่าที่จะทำลายหัวใจของเธอเพื่อให้เธอจากไป สัญญากับตัวเองว่าเธอจะไม่มีวันให้อภัยเขา เธอหายตัวไป

แต่เธอไม่รู้เกี่ยวกับลูกที่เธอกำลังอุ้มอยู่ หรือว่าทันทีที่เธอจากไป โดมินิกตัดสินใจกฎมีไว้เพื่อทำลาย - และตอนนี้เขาจะหาตัวเธอเจออีกครั้งไหม? เธอจะให้อภัยเขาไหม?
นางฟ้าของมาเฟีย

นางฟ้าของมาเฟีย

1.3k การดู · เสร็จสิ้น · Queenies
"พ...พอเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย" ฉันรวบรวมความกล้าพูดออกมา เสียงของฉันเต็มไปด้วยความวิงวอนและสายตาที่สิ้นหวังที่จะเข้าถึงเขา "ฉันทนไม่ไหวแล้ว เธอไม่รู้หรอกว่าฉันต้องการเธอมากแค่ไหน แม้แต่น้ำตาของเธอก็ยังทำให้ฉันรู้สึกดี" ใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาบนใบหน้า คำพูดของเขาทำให้ฉันขนลุกไปทั้งตัว

☆☆☆

เมื่อผู้จับตัวอันตรายตั้งเป้าหมายที่เด็กสาวคนหนึ่ง และเขารู้ว่าเขาต้องได้เธอมา แม้ว่าจะต้องใช้กำลังบังคับก็ตาม
อัลฟ่ากับคู่รักเสือดำของเขา

อัลฟ่ากับคู่รักเสือดำของเขา

1.4k การดู · เสร็จสิ้น · roanna hinks
ดวงตาของเขาเปิดกว้าง มันดำสนิท หมาป่าของเขาออกมาพร้อมกับเขา มีความปรารถนาในดวงตานั้น เขามองตรงมาที่ฉัน

เขาจับเอวฉันและกดริมฝีปากลงบนปากฉันอย่างแรง

ลิ้นของเขาสอดเข้ามาในปากฉันโดยไม่มีปัญหาและกำลังทำให้ปากฉันรู้สึกดี เขาหันเราไปทางบางสิ่งบางอย่าง แต่ยังคงสอดลิ้นในปากฉัน

โธ่เอ้ย รู้สึกดีจริงๆ

ฉันต้องการเขาตั้งแต่เขากลับบ้าน

ฉันถูกกระแทกกับต้นไม้แรงๆ เขายกฉันขึ้นโดยเอว ฉันพันขารอบตัวเขา ฉันไม่ได้ใส่กางเกงในใต้ชุดนี้ ฉันต้องการให้เขาเย็ดฉันคืนนี้และฉันก็ได้ เขาปล่อยปากฉันและเริ่มจูบลงไปที่คอ ฉันรู้สึกได้ว่ามือหนึ่งของเขาไปที่หีของฉันและเขาใส่นิ้วเข้าไป ฉันเปียก เขาคำรามในตัวฉัน เขาไปที่ซิปของเขา เขาดึงกางเกงและกางเกงในลงจนถึงต้นขา และยังคงดูดและจูบคอฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงควยแข็งของเขาใต้ตัวฉัน มันใหญ่และแข็งจริงๆ เขาดึงกลับและจัดควยของเขาให้ตรงกับหีเปียกของฉัน เขากระแทกตัวเองอย่างแรง

อิซซี่ ผู้เปลี่ยนร่างเป็นเสือดำ มีพลังที่หายากมากจนมันขยายตัวตามอารมณ์ของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอผ่านอะไรมามากมายในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา เธอถูกพ่อหมาป่าทิ้งและต้องรับมือกับการตายของแม่ จากนั้นป้าแคทก็รับเธอไปเลี้ยงและพวกเขาต้องย้ายที่อยู่บ่อยๆ หลังจากช่วงเวลาที่โศกเศร้า ตอนนี้แคทต้องการให้อิซซี่อยู่กับเธอในเมืองที่เธอจากไปเมื่อสิบปีก่อน เมื่อเธอมาถึง ทุกอย่างก็เปิดเผย ความลับและทุกอย่างจากอดีตถาโถมเข้ามาหาเธอในทันที และเธอต้องรับมือกับคู่แท้ของเธอ อัลฟ่าเบลค
ราชินีน้ำแข็งสำหรับขาย

ราชินีน้ำแข็งสำหรับขาย

3.6k การดู · เสร็จสิ้น · Maria MW
"ใส่ซะ" ฉันรับชุดเดรสและชุดชั้นในมา แล้วก็อยากจะกลับไปที่ห้องน้ำ แต่เธอหยุดฉันไว้ หัวใจฉันเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำสั่งของเธอ "แต่งตัวตรงนี้ ให้ฉันดู" ตอนแรกฉันไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร แต่เมื่อเธอจ้องมองฉันด้วยความไม่พอใจ ฉันก็รู้ว่าต้องทำตามที่เธอบอก ฉันเปิดเสื้อคลุมแล้ววางมันลงบนโซฟาสีขาวข้างๆ ฉันถือชุดเดรสและกำลังจะใส่มันเมื่อได้ยินเสียงเธออีกครั้ง "หยุด" หัวใจฉันแทบจะกระเด็นออกจากอก "วางชุดเดรสลงบนโซฟาก่อน แล้วก็ยืนตรงๆ" ฉันทำตามที่เธอบอก ฉันยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่มีอะไรปกปิด เธอสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตา วิธีที่เธอมองร่างกายเปลือยเปล่าของฉันทำให้ฉันรู้สึกแย่มาก เธอเลื่อนผมของฉันไปด้านหลังไหล่ ลูบไล้ด้วยนิ้วชี้เบาๆ บนหน้าอกของฉัน และสายตาของเธอก็หยุดที่หน้าอกของฉัน จากนั้นเธอก็ทำต่อไป สายตาของเธอค่อยๆ เลื่อนลงมาระหว่างขาของฉัน และเธอก็มองมันอยู่สักพัก "แยกขาออก อลิซ" เธอนั่งยองๆ และฉันก็หลับตาเมื่อเธอขยับเข้ามาใกล้เพื่อดูฉันชัดๆ ฉันได้แต่หวังว่าเธอจะไม่ใช่เลสเบี้ยนหรืออะไรแบบนั้น แต่สุดท้ายเธอก็ยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มพอใจ "โกนเรียบร้อย ผู้ชายชอบแบบนี้ ฉันมั่นใจว่าลูกชายของฉันก็จะชอบเหมือนกัน ผิวของเธอนุ่มและเรียบเนียน และเธอก็มีกล้ามเนื้อ แต่ไม่มากเกินไป เธอเหมาะกับกิเดียนของฉัน ใส่ชุดชั้นในก่อน แล้วก็ชุดเดรส อลิซ" ฉันมีหลายอย่างที่อยากจะพูด แต่ฉันกลืนมันกลับไป ฉันแค่อยากจะหนี และนั่นคือที่และเวลาที่ฉันสาบานกับตัวเองว่าฉันจะต้องสำเร็จสักวัน

อลิซเป็นนักสเก็ตน้ำแข็งวัยสิบแปดปีที่สวยงาม อาชีพของเธอกำลังจะถึงจุดสูงสุดเมื่อพ่อเลี้ยงที่โหดร้ายขายเธอให้กับครอบครัวที่ร่ำรวย ครอบครัวซัลลิแวน เพื่อเป็นภรรยาของลูกชายคนเล็กของพวกเขา อลิซคิดว่าต้องมีเหตุผลที่ผู้ชายหล่อๆ อยากแต่งงานกับผู้หญิงแปลกหน้า โดยเฉพาะถ้าครอบครัวนั้นเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรอาชญากรรมที่มีชื่อเสียง เธอจะหาทางละลายหัวใจเย็นชานั้นเพื่อให้เธอไปได้ไหม? หรือเธอจะสามารถหนีไปได้ก่อนที่จะสายเกินไป?
แทงโก้กับหัวใจของอัลฟ่า

แทงโก้กับหัวใจของอัลฟ่า

1.1k การดู · เสร็จสิ้น · judels.lalita
"เธอเป็นใคร?" ฉันถามด้วยน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา
"เขาเจอเธอที่ค่ายฝึกอัลฟ่า" เขาพูด "เธอเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับเขา เมื่อคืนหิมะตก แสดงว่าหมาป่าของเขามีความสุขกับการเลือกของเขา"
หัวใจฉันจมลง และน้ำตาก็ไหลลงแก้ม
อเล็กซานเดอร์เอาความบริสุทธิ์ของฉันไปเมื่อคืนนี้ และตอนนี้เขากำลังเอาผู้หญิงคนนั้นในห้องทำงานของเขาเป็นลูน่า


เอมิลี่กลายเป็นตัวตลกของฝูงในวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเธอ และไม่เคยคาดคิดว่าลูกชายของอัลฟ่าจะเป็นคู่ของเธอ
หลังจากคืนแห่งความรักที่เร่าร้อน เอมิลี่พบว่าคู่ของเธอได้เลือกคู่ที่ถูกเลือกไว้แล้ว หัวใจแตกสลายและอับอาย เธอหายตัวไปจากฝูง
ห้าปีต่อมา เอมิลี่กลายเป็นนักรบชั้นสูงที่ได้รับความเคารพในกองทัพของคิงอัลฟ่า
เมื่อเพื่อนสนิทของเธอชวนเธอไปคืนแห่งเสียงเพลงและเสียงหัวเราะ เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเจอคู่ของเธออีกครั้ง
คู่ของเธอจะรู้ไหมว่าเป็นเธอ?
เขาจะตามหาเธอไหม และที่สำคัญที่สุด เอมิลี่จะสามารถเก็บความลับของเธอไว้ได้หรือไม่?