Potomek Księżyca

Zelena.

Podniosłam lekko głowę, gdy chłodny wiatr musnął moją szyję. Moje długie, kruczoczarne włosy delikatnie falowały na wietrze. To był wspaniały poranek, powietrze było jeszcze świeże, a na niebie nie było ani jednej chmurki. Słońce ciepło ogrzewało moją twarz, próbując przebić się przez drzewa. Jest coś w byciu na zewnątrz, samemu, co zawsze kochałam. Większość ludzi tutaj boi się lasu i nie zbliża się do niego, ja natomiast uwielbiam las. Dźwięk wiatru w drzewach, uczucie świeżego powietrza na skórze i delikatny zapach słonej wody. Sprawia, że czuję się, nie wiem, wolna, chyba. Cieszę się każdą chwilą spędzoną na zewnątrz, choćby była krótka.

Mieszkam w małym rybackim miasteczku na północy wyspy Cape Breton w Nowej Szkocji, liczącym około dwóch tysięcy mieszkańców. Mieszkańcy są rozproszeni na przestrzeni około dwudziestu kilometrów wzdłuż wybrzeża, z morzem po jednej stronie i gęstym lasem po drugiej. Jesteśmy trochę odizolowani, ale tak właśnie lubią to miejscowi. Ludzie w tym miasteczku mieszkają tu od pokoleń, nigdy nie wyjeżdżają, a ci, którym uda się stąd wyrwać, nie wracają. Miasteczko ma wszystkie podstawowe potrzeby, a ludzie zazwyczaj znajdują to, czego potrzebują, w jednym z kilku małych sklepów. Jeśli czegoś nie mogą dostać, wtedy wybierają się do jednego z większych miast, jeśli można je tak nazwać. Nie, żebym kiedykolwiek tam była, nigdy nie opuściłam wyspy.

Ten krótki spacer przez drzewa każdego dnia w drodze do szkoły był moją jedyną ucieczką w moim piekielnym życiu. Robiłam krótkie kroki, powolne kroki, jakby chciała, żeby każda sekunda na świeżym powietrzu trwała dłużej. Zostało tylko kilka tygodni do końca mojego ostatniego roku szkolnego i chociaż każda sekunda ostatnich dwunastu lat była piekłem na ziemi, drżę na myśl, co się stanie, gdy to wszystko się skończy.

Gdy dotarłam do czarnych, żeliwnych bram szkoły, moje małe poczucie wolności zniknęło. Spojrzałam na ciemne ceglane ściany i małe okna i westchnęłam, to było więzienie. Naciągnęłam kaptur na twarz, spuściłam głowę i ruszyłam w stronę wejścia. Pchnęłam ciężkie drzwi i wypuściłam oddech ulgi, przynajmniej korytarz był jeszcze pusty. Większość innych uczniów była jeszcze na parkingu, stojąc i rozmawiając ze swoimi przyjaciółmi, aż zadzwoni dzwonek. Ale nie ja, wolę od razu iść do swojej szafki, wsadzić tam torbę i czekać przy drzwiach do pierwszej klasy. Jeśli dotrę tam, zanim korytarze się zapełnią, zazwyczaj mogę uniknąć większości porannych prześladowań. Patrząc na dzieci maszerujące przez korytarze, często pozwalam sobie na chwilę marzeń, jakby to było mieć przyjaciół, z którymi można by stać i rozmawiać. Pewnie byłoby miło mieć chociaż jednego przyjaciela w tym piekle.

Dziś rano zatrzymałam się przy swojej szafce, wspominając wydarzenia z wczorajszego wieczoru. Zamknęłam oczy i wsłuchałam się w swoje ciało. Miejsca na koszuli, które przylegały do surowych ran na moich plecach, piekły przy każdym najmniejszym ruchu. Pęknięta skóra była gorąca i napięta pod ubraniem. Rana na czole wciąż pulsowała, powodując ból głowy, który rozprzestrzeniał się od linii włosów aż za ucho. Starałam się zakryć ją makijażem, ale podkład piekł, gdy próbowałam go wetrzeć w otwartą ranę. Więc przykleiłam na nią plaster. Plaster był w kolorze skóry, więc powinien w miarę dobrze wtopić się w moją twarz. Moje ciemne, niechlujne włosy mogły zakryć większość twarzy, a kaptur resztę.

Nagle zdałam sobie sprawę z narastającego hałasu na korytarzu za mną. Inne dzieci zaczęły wchodzić. Cholera. Szybko zamknęłam szafkę, spuściłam głowę i ruszyłam korytarzem do pierwszej klasy. Szybko skręciłam za róg i uderzyłam twarzą w coś twardego. Upadłam na plecy na środek korytarza, upuszczając książki, próbując się złapać. Korytarz zamilkł, gdy leżałam na bolących plecach, rozciągnięta na podłodze. Zacisnęłam oczy, ból promieniujący z moich ran był prawie wystarczający, by mnie zemdlić.

"Co za przegrana" usłyszałam, jak Demi chichocze, a potem wybucha śmiechem, do którego szybko dołączyli inni ludzie na korytarzu. Szybko podniosłam się na ręce i kolana, próbując zebrać swoje rzeczy, aby uciec.

Sięgnęłam po swój notatnik, ale nie było go już na ziemi. Gdy rozejrzałam się za nim, zamarłam. On kucał przede mną, jego kolana wystawały przez ciemne, podarte dżinsy. Czułam, jakby ciepło promieniowało od niego. Był nie dalej niż dwa metry ode mnie. Czułam jego zapach, jego słodki pot pachniał jak powietrze w gorący letni dzień. Wdychałam go. Kim on jest?

"Przepraszam, to twoje?" zapytał, wyciągając rękę z moją książką. Jego głos był kojący i aksamitny, gładki z niskim pomrukiem.

Wyrwałam książkę z jego ręki i zaczęłam wstawać. Poczułam, jak jego duże dłonie chwytają moje ramiona i podciągają mnie do góry. Szok jego dotyku sprawił, że znów upadłam na ziemię. Zacisnęłam mocno oczy, odwróciłam głowę w ramię i czekałam, aż mnie uderzy. Śmiech na korytarzu wybuchł ponownie.

"Whoa" westchnął tajemniczy chłopak, gdy skuliłam się przed nim.

"Jest taka pieprzona dziwaczka" zarechotała Demi.

Ból, którego się spodziewałam, nigdy nie nadszedł, on mnie nie uderzył, nikt mnie nie uderzył. Spojrzałam spod kaptura, gdy łza spłynęła mi po policzku. On zrobił krok w tył, wyciągając ręce, aby odciągnąć innych dzieciaków, które zebrały się, by się ze mnie śmiać.

Siedziałam przez chwilę na zimnej podłodze, przyglądając się temu chłopakowi. Nigdy wcześniej go nie widziałam w szkole. Jego ciemnobrązowe buty były rozwiązane i bardzo znoszone, jego podarte dżinsy przylegały do bioder. Miał na sobie wyblakłą szarą koszulkę z czerwonym W nadrukowanym na niej. Luźno wisiała nad jego paskiem, ale przylegała do jego muskularnej klatki piersiowej. Był wysoki. Bardzo wysoki. Wznosił się wysoko ponad wszystkimi innymi uczniami za nim. Przyglądałam się jego ramionom, które wciąż były wyciągnięte obok niego. Rękawy przylegały do jego napompowanych bicepsów. Spojrzałam na jego twarz, jego szczęka była gładka i mocna, jego różowe usta zaciśnięte razem. Jego ciemne, piaskowe blond włosy idealnie układały się na głowie, krótkie po bokach i długie na górze. Jego jasnoniebieskie oczy patrzyły na mnie z przerażającą intensywnością. Był hipnotyzujący, coś jak starożytny grecki bóg. Motyle wybuchły w moim brzuchu i zaczęły tańczyć. Zaczęłam czuć się gorąco i nerwowo, patrząc na to piękne stworzenie. Wow. Przechylił lekko głowę na bok i przyglądał mi się. Cholera! Zorientował się, że na niego patrzę. Wyskoczyłam z ziemi i pobiegłam, przeciskając się przez tłum śmiejących się nastolatków.

Dotarłam do klasy angielskiego i pospiesznie usiadłam na swoim miejscu w tylnym rogu sali. Położyłam książki na biurku i skuliłam się na swoim siedzeniu. Wycierając łzy z policzka, szepnęłam do siebie: "Nienawidzę tego miejsca". Oparłam głowę na złożonych ramionach i odtwarzałam w myślach wydarzenie na korytarzu. Nigdy nie interesowały mnie chłopaki ani randki, ale coś w tym nowym chłopaku sprawiło, że mój żołądek robił fikołki.

"Klasa" zawołała nauczycielka, wchodząc do sali,

"To są dwaj nasi nowi uczniowie, Cole i Peter".

Podniosłam głowę, tylko na tyle, by zobaczyć nowych uczniów, i lekko się cofnęłam. O rany, oni też byli jak bogowie. Pierwszy, wyższy, miał ciemnobrązowe włosy, gładką kremową skórę i smukłe, umięśnione ciało. Jego ciemne oczy patrzyły w moim kierunku z drugiego końca klasy. Drugi był nieco niższy, z ciemnorudymi włosami, opaloną skórą i świecącymi zielonymi oczami, które również patrzyły w moim kierunku. Ponownie opuściłam głowę i westchnęłam. Dlaczego te piękne okazy miałyby patrzeć na mnie? Jestem tylko brudną i złamaną szmacianą lalką.

"Chłopcy, proszę usiądźcie" powiedziała nauczycielka.

Dwaj chłopcy ruszyli w stronę tyłu klasy. Czułam zmianę atmosfery w sali i nie miałam wątpliwości, że każde kobiece oko śledziło ich, gdy szli. Wyższy usiadł przy biurku obok mnie, drugi usiadł przede mną. Chłopak z przodu odwrócił się do mnie, jego głowa pochylona w dół, próbując zobaczyć moją twarz spod kaptura. Pewnie chciał tylko zobaczyć ohydną bestię, która spowodowała całe to zamieszanie na korytarzu tego ranka.

"Cześć, jestem Cole" szepnął chłopak obok mnie. Jego głos miał nieco uspokajający, ale sceptyczny ton. Wskazał na biurko przede mną,

"To jest Peter, ale wszyscy nazywają go Smith" powiedział chłopak, Cole. Chłopak siedzący tam uśmiechnął się krzywo i pomachał do mnie palcami. Na pierwszy rzut oka wyglądał przynajmniej miło, ale zazwyczaj wszyscy tak zaczynają.

Niezręcznie skinęłam im głową i ponownie opuściłam głowę, starając się jak najlepiej ich obserwować. Nie podoba mi się to, nie ufam temu pokazowi życzliwości. Oboje spojrzeli na siebie i wzruszyli ramionami, odwracając się do przodu klasy. Czułam, jak narasta we mnie panika, czego oni chcą? Dlaczego ze mną rozmawiają? To musi być żart, na pewno. Będą jak każdy inny dupek w tym miejscu i będą mnie dręczyć, tak jak wszyscy inni. Nie ma powodu, by byli dla mnie mili, więc to musi być podstęp.