บทที่ 5 บทที่ 4 กฎของเบฬิน
บทที่ 4 กฎของเบฬิน
"หึหึ....วางใจได้นะครับ เพราะผมคงไม่มีความรู้สึกกับผู้หญิงคนนี้แน่นอน.." พูดจบเบฬินก็เอียงคอมองหน้าเกวลิน ทำหน้าใสซื่อล้อเลียนอีกฝ่าย
"ไอ้บ้า! แกอย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ พี่วิลลี่คะ หนูไม่อยากได้ไอ้บ้านี่มาเป็นการ์ดค่ะ" แวดเสียงแหลมๆใส่ผู้จัดการ พลางชี้หน้าเบฬินอย่างเอาเรื่อง
"น้องเกลคะ พี่ว่า..."
"ไม่เอาค่ะ เกลไม่ชอบ" วิลลี่ได้แต่ทำหน้าลำบากใจแล้วยิ้มแหยๆให้เบฬิน
'นิสัยเสียอย่างเธอมันต้องโดนสั่งสอน! ไหนมีแต่คนบอกว่าเพียงได้สบตาก็หลงใหล กูมองแล้วยังไม่เห็นอะไรน่าหลงใหลนอกจากความก้าวร้าว'
"ก็คิดดูแล้วกัน ใครกันแน่ที่เดือดร้อนหาคนมาคุ้มกัน ส่วนผมเหรอ? หึ...ไม่ได้เดือดร้อนครับ"
"ปากดี นายคิดว่าฉันไปหาคนอื่นไม่ได้เหรอ!"
"ไม่ได้คิดอะไรเลย ไปดิไปหามาดิ?" ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมาจิบเบาๆสบายใจเฉิบ
"น้องเกลคะ แต่คุณคนนี้ทางผู้ใหญ่จัดหามาให้นะคะ เขาไว้ใจได้ค่ะผู้ใหญ่รับรองมาแล้ว" วิลลี่ป้องปากกระซิบกระซาบเกวลิน พลางบีบมือเบาๆเพื่อให้เธออารมณ์เย็นลงบ้าง
"แต่เกลไม่!" เม้มริมฝีปากแน่นจำใจต้องกลืนคำพูดลงคอไปแล้วหันมามองหน้าเบฬินที่กำลังมองเธออยู่ด้วยสายตาและสีหน้าเรียบนิ่ง
"ยอมก็ได้ค่ะ พี่วิลลี่จัดการต่อแล้วกัน" พูดจบก็ผลุนผลันลุกขึ้นยืน แต่เบฬินก็ยกแขนขึ้นมากันเธอไว้ในตอนที่เธอจะเดินออกไป ทำให้เกวลินต้องหันมามองเขาอย่างเอาเรื่อง
"ไหนๆก็จะร่วมงานกันแล้ว...ฟังกฎข้อเดียวของผมดีๆ"
"กฎอะไรของนาย นายนั้นแหละที่ต้องทำตามกฎ!"
"หึ! ฟังให้ดีนะครับ" ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเกวลิน วางมือทั้งสองข้างลงบนโต๊ะ มุมปากหนายกยิ้มร้ายกาจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเลิ่กลั่กๆ เขายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงจากตัวเธอ
"อย่าสร้างปัญหาให้ผม เพราะผมจะปล่อยคุณลอยแพไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ตาม!"
"กะ...กฎบ้าบออะไรของนายไม่ทราบ!" เสียงสั่นเอนตัวไปด้านหลังเมื่อชายหนุ่มยังคงไม่ยอมเอาหน้าออกไป เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนของเขาที่เป่ารดริมฝีปากเธอถี่ๆ
"กฎของผมมีเพียงข้อเดียว จำไว้ด้วยล่ะครับถ้าไม่อยากโดนลอยแพ ถ้าคิดจะกลั่นแกล้งผมหรือป่วนผมเวลาทำงานล่ะก็....จำกฎข้อนี้ไว้ให้ดี เพราะผมทำจริง!" ทันทีที่พูดจบประโยค เบฬินก็เดินออกไปทันที ทำให้เกวลินทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้ พลางยกมือขึ้นมาทาบอก
"บ้าจริง!" เธอหันมองตามแผ่นหลังเบฬิน คิ้วสวยขมวดเข้าหากันยุ่ง ก่อนจะตวัดสายตาดุๆมองผู้จัดการสาวสองที่นั่งอยู่ข้างๆ
"เอาน่า...เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะคะน้องเกล" พยายามพูดปลอบ "แต่หนูไม่ชอบนายคนนั่น ผู้ชายอะไรปากร้ายกว่าผู้หญิงอีก"
"แต่น้องเกลก็พูดไม่ดีกับเขาก่อนนะคะ..."
"นี่พี่วิลลี่เข้าข้างมันเหรอ! เหอะ!!" ไม่ทันที่วิลลี่จะได้พูดอะไร เกวลินก็สะบัดหน้าหนีแล้วหยัดกายลุกขึ้น ก้าวเท้าเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด
@วันต่อมา
"ไหนคะบอดีการ์ดคนหล่อของพี่วิลลี่ เกลยังไม่เห็นเขาโผล่หน้ามะ...." เกวลินหยุดชะงักเมื่อเบฬินก้าวเข้ามายืนตรงหน้าเธอ หญิงสาวไล่มองเขาตั้งแต่หน้าลงมาหยุดสายตาไว้ที่ปลายเท้าแล้วเงยขึ้นมามองหน้าเขาอีกครั้ง
"ผมมารอตั้งแต่หกโมงสองนาที และคุณวิลลี่บอกว่าคุณยังไม่ตื่น" มือหนาผสานกันไว้ด้านหน้าบอกเสียงเข้ม วิลลี่ยิ้มๆเมื่อเกวลินมองหน้าเธอ
"พี่วิลลี่ เรื่องบางเรื่องก็ไม่ต้องบอกก็ได้นะ!" เธอกระซิบกระซาบเอ็ดผู้จัดการสาวสอง แล้วตวัดสายตาไม่ชอบใจมองเบฬิน ทว่าเบฬินกลับมองเธอด้วยหน้านิ่ง
"..." ย่นจมูกใส่แล้วเดินตึงตังออกมา ทำให้วิลลี่ต้องรีบเดินตามหลังเธอมา บอดีการ์ดหนุ่มหันมองตามแผ่นหลังขาวเนียนแล้วยกยิ้มมุมปาก
"สาบานเลย ว่าจะไม่เอาผู้หญิงคนนี้ทำเมีย" พึมพำกับตัวเองเสียงเบาแล้วก้าวขายาวๆเดินตามมาประชิดตัวเกวลิน
"เดินห่างๆก็ได้มั้ง!"
"มีหน้าที่เดินก็เดินไป อย่าพูดมากดีกว่าครับ" พูดหน้าตายแล้วเดินต่อ ไม่ได้สนสีหน้าโกรธเคืองของอีกฝ่าย 'หนอย...นายรู้จักฉันน้อยไปแล้วไอ้ยาม!'
"ไม่ต้องคิดด่าผมในใจหรอกครับ เพราะยังไงผมก็ไม่สะทกสะท้านอะไร" ขยับปากพูดเสียงเข้มเมื่อเหลือบตามองใบหน้าบูดบึ้งของอีกฝ่าย
"เอ่อ...พี่ว่าคุณเบเดินห่างๆน้องเกลก็ได้นะคะ พอดีพี่ไม่อยากให้มีปากเสียงกันค่ะ" วิลลี่ป้องปากกระซิบในประโยคสุดท้าย เบฬินพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินช้าลง ให้เกวลินเดินนำก่อน
'อยากเอาชนะก็ทำไป เด็กอะไรนิสัยเสียฉิบหาย ยังปากดีอีก กูล่ะอยากเห็นหน้าผัวเธอจริงๆ'
เบฬินส่ายหน้าไปมาเบาๆ เมื่อมองท่าทางบึ้งตึงของอีกฝ่าย ก่อนจะเลิกสนใจแล้วตั้งใจทำหน้าที่ตัวเองต่อ
13:00PM
"นาย! นาย!..." ยืนนิ่งเอามือประสานกันไว้ด้านหน้า ไม่หันไปมองตามเสียงคนเรียก
"นี่นาย!" เท้าเอวเรียกจริงจัง เสียงแหลมๆของเธอทำให้เบฬินต้องหันมามอง แล้วชี้นิ้วใส่ตัวเอง "เรียกผม?"
"นายนั้นแหละ เหอะ!" กอดอกแค่นหัวเราะเบาๆมองด้วยสายตาเหยียดๆ
"ผมไม่ได้ชื่อนาย เลยไม่หัน..มีอะไร?"
"ช่วยถือกระเป๋าให้หน่อย พอดีพี่วิลลี่ไม่ว่างน่ะ ถือคนล่ะใบ" พูดจบก็ยื่นกระเป๋าแบรนด์เนมใบหลายล้านให้เบฬินช่วยถือ
"ของๆ ตัวเองก็ถือเองสิ?" เกวลินก้มมองรองเท้าตัวเองพลางยื่นกระเป๋าให้ชายหนุ่ม เบฬินรับกระเป๋าจากมือเกวลินมามองแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ
พรึบ!
กระเป๋าใบหลายล้านร่วงหล่นลงกระทบกับพื้นพรมสีเทา พร้อมกับเสียงกรีดร้องของเจ้าของกระเป๋า บอดีการ์ดหนุ่มมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาและสีหน้าเฉยเมย ไม่สะทกสะท้านกับการกระทำตัวเอง
"กรี๊ด!!! นะ..นาย ไอ้บ้า!" ทรุดตัวนั่งลงกอดกระเป๋าแบรนด์เนมหรูไว้แน่นเมื่อเบฬิบทิ้งกระเป๋าเธอลง เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงมองเธอหน้านิ่ง
"ลืมอะไรไปหรือเปล่า?"
"นายรู้ไหมว่ากระเป๋าฉันกี่ล้าน ไอ้บ้าฉันจะฆ่านาย!!" กำหมัดแน่นมองด้วยสายตาอาฆาต ไม่สนว่าเขาจะพูดอะไร ขณะที่เบฬินยืนมองเงียบๆ
"ผมเป็นการ์ด ไม่ใช่คนใช้ใคร"
