ฤดูร้อนในช่วงต้นทศวรรษ 90

ในฤดูร้อนช่วงต้นทศวรรษ 90 จางหมิงเพิ่งจบการศึกษาจากวิทยาลัยครูจงเจียง

การจบการศึกษาหมายถึงเพื่อนร่วมชั้นต้องแยกย้ายไปคนละทิศละทาง หมายถึงการก้าวจากรั้วมหาวิทยาลัยอันบริสุทธิ์สู่สังคมอันขุ่นมัว

การจบการศึกษาเปรียบดั่งไม้เรียวที่ฟาดให้คู่รักต้องแยกจากกัน!

การจบการศึกษาเปรียบดั่งดาบที่ฟันสายใยความรักให้ขาดสะบั้น!

ชีวิตสามปีในวิทยาลัยครูได้เปลี่ยนเขาจากเด็กหนุ่มชนบทที่เก้อเขินและไร้เดียงสา ให้กลายเป็นหนุ่มหล่อที่มีบุคลิกสง่างาม เป็นคนหนุ่มผู้รอบรู้ที่อ่านหนังสือในห้องสมุดของวิทยาลัยครูจงเจียงจนหมด เป็นครูหนุ่มที่พูดจาคล่องแคล่วและโต้แย้งได้อย่างชาญฉลาด

สำหรับเขาแล้ว สามปีนี้ถือว่าได้รับประสบการณ์มากมาย แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกปลื้มปีติที่สุดกลับไม่ใช่สิ่งเหล่านี้ แต่เป็น...เหยียนลี่!

เหยียนลี่เป็นดอกไม้ประจำห้องของพวกเขา และยังเป็นดอกไม้ประจำวิทยาลัยครูจงเจียงอีกด้วย ในสายตาของจางหมิง เธอควรเป็นถึงดอกไม้ประจำอำเภอจงเจียงเลยทีเดียว ความรักทำให้ตาบอด เขารู้สึกว่าไม่มีหญิงสาวคนใดงดงามเท่าเธออีกแล้ว! เมื่อเทียบกับเธอแล้ว "สาวงาม" ทั้งหมดในจงเจียงก็ดูจืดจางไปหมด

ความรักของเขาและเธอเป็นทั้งผลลัพธ์จากความรู้สึกที่มีให้กันและกัน และยังเป็นผลจากการผลักดันของเพื่อนๆ อีกด้วย!

ในสายตาของทุกคน พวกเขาเป็นคู่ที่เหมาะสมกันอย่างแท้จริง เป็นคู่ที่ฟ้าลิขิต เพื่อนร่วมชั้นต่างเห็นพ้องกันว่าทั้งคู่ควรได้รักกัน มิเช่นนั้นจะเป็นการทรยศต่อพระผู้สร้างอันยิ่งใหญ่!

หลี่เว่ย เด็กหนุ่มที่หยิ่งผยองที่สุดในชั้นเรียนเคยพูดว่า: "นอกจากจางหมิงแล้ว ใครก็ตามที่จีบเหยียนลี่ ฉันจะไม่ยอม!"

หลิวอิง สาวช่างฝันที่สุดในชั้นได้ประกาศอย่างเปิดเผยว่า: "ฉันชอบจางหมิง! แต่มีเพียงเหยียนลี่เท่านั้นที่เหมาะสมกับเขาที่สุด ฉันยอมถอยออกมาด้วยความเต็มใจ และขออวยพรให้พวกเขา"

แม้แต่อาจารย์ประจำชั้นที่คัดค้านการคบหากันของนักเรียนก็ยังไม่อาจแยกคู่ที่ฟ้าลิขิตคู่นี้ได้ ท่านยินดีกับความสำเร็จของพวกเขา ไม่เพียงแต่จะทำเป็นมองข้ามไป แต่ยังมักจะสร้างโอกาสให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันอีกด้วย

เรียนร่วมกันสามปี พวกเขารักกันมาหนึ่งปี เวลาผ่านไปอย่างไร้ความปรานี แต่รสชาติของความรักกลับเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ อย่างไรก็ตาม จางหมิงเป็นคนที่มีเหตุผลมาก จนกระทั่งจบการศึกษา เขาก็ไม่เคยก้าวข้ามเส้นแดง สำหรับสิ่งดีๆ เขาไม่อยากกลืนกินอย่างรีบร้อน เขาต้องการค่อยๆ ลิ้มรสความงดงามของเธอทีละขั้น การจับมือ การกอด การจูบ ก็ทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากแล้ว! แม้ว่าทุกครั้งที่กอดเหยียนลี่ เขาจะรู้สึกหวั่นไหว แต่ทุกครั้งเขาก็สามารถยับยั้งตัวเองได้ เหยียนลี่เองก็รู้จักพอดี ทุกครั้งเธอสามารถควบคุมสถานการณ์ได้ เธอรู้ดีว่าหากเธอปล่อยตัว ลดการระวังตัวลง จางหมิงจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แม้จะมีเหตุผลแค่ไหนก็ตาม

วันเวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อใกล้ถึงวันจบการศึกษา ปัญหาที่เป็นจริงข้อหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา

ถึงเวลาแยกย้ายไปทำงานแล้ว! หลักการจัดสรรงานของบัณฑิตครูคือให้กลับไปยังอำเภอบ้านเกิดของตน เขาเป็นคนจงเจียง แต่เธอเป็นคนอำเภอฮั่นเจียง หากไม่มีเส้นสายพิเศษ พวกเขาก็คงไม่สามารถได้รับการจัดสรรให้อยู่ด้วยกันได้ หากไม่ได้อยู่ด้วยกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็คงยากที่จะประสบความสำเร็จ ทั้งคู่ต่างเข้าใจถึงความได้เสียในเรื่องนี้เป็นอย่างดี

อย่างไรก็ตาม แม้กระทั่งในช่วงวันสุดท้าย พวกเขาก็ยังคงระมัดระวังที่จะหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้ นี่เป็นหัวข้อที่จะทำให้เสียใจหากพูดถึง แล้วทำไมต้องไปหาเรื่องกลุ้มใจด้วย? ทำไมไม่หวงแหนปัจจุบันและใช้ชีวิตให้คุ้มค่า?

ดังนั้น ในช่วงเวลาสุดท้าย ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่เพียงแต่ไม่จืดจางลง แต่กลับร้อนแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว

หลังจากงานเลี้ยงอำลาจบการศึกษา ทุกคนต่างเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว เตรียมตัวกลับบ้านแต่เช้าวันรุ่งขึ้น แต่ทั้งคู่กลับไม่รีบร้อน ราวกับว่ายังมีเรื่องสำคัญบางอย่างที่ยังไม่ได้ทำ