คลั่งรักอันธพาล

บทนำ

"เพียง เธอต้องออกไปรับแขกวีไอพีแล้วนะ" ร่างบางที่กำลังนั่งประทินโฉมอยู่หน้ากระจกแบบตั้งโต๊ะเล็ก ๆ รีบพยักหน้าให้รุ่นพี่ ปลายนิ้วเรียวยาวปาดลิปสติกออกจากมุมปากแล้วลุกขึ้นหมุนตัวเช็กความเรียบร้อย

"พี่เขาจะมาไหมนะ" เพียงเธอพึมพำกับตัวเองแล้วเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เสียงเพลงดังกระหึ่มเริ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเท้าทั้งสองข้างหยุดอยู่ด้านหลังประตูทางเข้าผับ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วเปิดประตู กรีดกรายเดินเข้ามาในผับที่เต็มไปด้วยไฟแสงสีและเสียงเพลงที่ทางดีเจเป็นคนจัด

การที่เธอทำงานในผับแบบนี้เรื่องหวงเนื้อหวงตัวแทบไม่ได้คิดเลย ถูกจับมือจับตัวเป็นเรื่องธรรมดาแต่ก็มีบ้างที่ถูกลวนลามแต่ก็เลี่ยงที่จะเข้าไปหากลุ่มคนประเภทนั้นโดยมีรุ่นพี่คอยช่วยเหลือ

เพียงเธอเดินขึ้นมาชั้นสองโซนวีไอพี สิ่งแรกที่เธอมองหาคือชายหนุ่มคนหนึ่งที่มักจะนั่งอยู่มุมด้านในของโซนวีไอพี เธอกับเขาไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวแต่ทุก ๆ ครั้งที่เขามาจะต้องเรียกใช้เธอตลอด แต่สิ่งที่เขาให้ทำกลับสวนทางกับลูกค้าคนอื่น คือเขาจะให้เธอนั่งบนหน้าตักแล้วซบหน้าลงกับอกโดยไม่ต้องทำอะไรมากกว่านั้น ชงเหล้าก็ไม่ให้ทำแถมยังให้ทิปเป็นการส่วนตัวเยอะอีกต่างหาก

ใบหน้าสวยไร้รอยยิ้มประดับเมื่อคนที่เธอมองหาไม่ปรากฏตัวอยู่ในโซนวีไอพีเลย ที่ประจำที่เขาชอบนั่งก็ว่างเปล่า

"หนู..มาหาป๋านี่มา มัวมองหาใครอยู่เอ่ย" เสี่ยแก่ ๆ พุงพลุ้ยกวักมือเรียกเพียงเธอทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ เด็กสาวที่เพิ่งอายุยี่สิบปีบริบูรณ์เมื่ออาทิตย์ก่อนนั่งลงบนที่พักแขนของโซฟาตัวยาว สองมือประนมไหว้แนบไหล่ชายมากวัย

"สวัสดีค่ะ ให้น้องเพียงบริการอะไรดีคะ" เพียงเธอยิ้มหวานให้ชายตรงหน้า แต่มือไม้เขากลับไม่อยู่สุขเลย เสี่ยร่างท้วมจับมือเพียงเธอไว้หลวม ๆ แล้วยกขึ้นไปหอมแล้วหอมอีก

"ไม่ต้องทำอะไรเลยคนสวย แค่นั่งเป็นเพื่อนเสี่ยก็พอแล้ว"

"ค่ะ" เธอชักมือกลับมาแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับชายมากวัยคนนี้ เพียงเธอรู้สึกขนลุกซู่ทุกครั้งที่ไหล่เธอสัมผัสกับร่างท้วม ๆ ของเขา

"วันนี้จะเอาเท่าไหร่คะคนสวย เสี่ยพร้อมเปย์ไม่อั้น"

"ตามใจเสี่ยเลยค่ะ น้องเพียงขอมากไปไม่ได้" เพียงเธอตอบแบบอาย ๆ ก็สกิลการอ่อยนี้ได้รุ่นพี่คอยสอนมาน่ะสิ ปกติเธอพูดแบบนี้เป็นที่ไหน เพราะนิสัยส่วนตัวเพียงเธอค่อนข้างเป็นคนพูดน้อยและออกจะเรียบร้อยมากกว่าที่จะมาทำงานแบบนี้ แต่เธอต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองจึงไม่เกี่ยงงาน

"งั้นคืนนี้…หนูกลับบ้านพร้อมเสี่ยไหม บ้านเสี่ยมีเงินมากมายเลยนะ เดี๋ยวเสี่ยให้หมดเลย"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"น่านะ อย่าเล่นตัวเลยกลับกับเสี่ยนะ"

เพียงเธอสะบัดตัวออกจากการพันธนาการแล้วลุกขึ้น การกระทำของเธอทำให้ชายมากวัยไม่พอใจมาก

"ทำเป็นหวงตัวเรียกราคาเหรอ มาทำงานแบบนี้ก็ต้องเจอแบบนี้อยู่แล้ว ถูกกระทำจนไม่เหลือชิ้นดีแล้วยังจะหวงตัวไปได้ น่ารำคาญ!" หลังจากที่เขาพูดจบเศษเงินปลิวว่อนในอากาศ เพียงเธอทั้งโกรธทั้งสมเพชตัวเองที่โต้ตอบอะไรไม่ได้ เธอก้มลงเก็บเงินแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

"ทำไมเป็นอะไร"

"เปล่าหรอกค่ะ พี่มายคือเพียงขอเลิกงานก่อนเวลาได้ไหมคะ พอดีเพียงต้องกลับไปทำงานส่งอาจารย์น่ะ" ใบหน้าสวยแสดงความเป็นกังวลจนรุ่นพี่เห็นใจ เธอพยักหน้าให้เพียงเธอเป็นเชิงอนุญาต เพราะตลอดเวลาที่ทำงานกับเด็กคนนี้ไม่เคยขาดงานหรือเกี่ยงงานเลย ต่างจากคนอื่นที่เลือกแม้กระทั่งการเข้าหาแขกที่มาดื่มและมักมีเรื่องกันเพราะแย่งแขกที่ให้ทิปเยอะ ๆ

"กลับเถอะ เดี๋ยวพี่บอกหัวหน้าให้ กลับบ้านดี ๆ ด้วยล่ะ" มือเรียวบางยกขึ้นมาลูบผมเพียงเธอด้วยความเอ็นดูแล้วดันไหล่เด็กสาวให้เข้าไปเปลี่ยนชุด

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เพียงเธอเดินบนฟุตพาททางกลับบ้านในเวลาสี่ทุ่มกว่า ๆ ในขณะที่รถยังแน่นขนัดเต็มท้องถนน ความว้าเหว่ภายในใจเกาะติดเธอทุก ๆ ย่างก้าวจนกระทั่งเสียงบีบแตรที่ดังมาจากด้านหลัง เธอหันกลับไปมองก็พบว่ามีรถยนต์หรูติดฟิล์มสีดำขับตามมา สองเท้ารีบสืบสาวไปข้างหน้าเพื่อให้พ้นจากรถคันนี้

"อีหนู รีบไปไหน" ใช่เสี่ยพุงพลุ้ยคนนั้นจริง ๆ อย่างที่เพียงเธอคิดไว้ไม่มีผิด เธอก้มหน้าเดินต่อแต่กลับถูกลูกน้องเสี่ยมากวัยจับเอาไว้ได้

"เสี่ยคะ หนูเลิกงานแล้วค่ะ" เธอขืนตัวจากการจับกุมแต่ก็ถูกรวบตัวไว้เหมือนเดิม เสี่ยร่างท้วมนั่งอยู่ในรถ เขาลดกระจกลงแล้วกระดิกนิ้วเรียกเพียงเธอเข้าไปหา เด็กสาวกลัวจนตัวสั่นแต่ไม่ยอมเข้าไปหาง่าย ๆ

"อย่าขัดขืน!" บอดีการ์ดร่างสูงใหญ่กระซิบบอกเสียงลอดไรฟัน เพียงเธอไร้หนทางหนีจำใจต้องก้มลงไปฟังชายมากวัยหื่นกามพูด

"ไปกับเสี่ย เดี๋ยวเสี่ยจะให้รางวัล"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ว่างต้องรีบกลับไปหาแม่" เธอเห็นเสี่ยส่งสายตาให้บอดีการ์ดที่อยู่ด้านหลังแต่เมื่อจะขืนตัวหนีออกมาก็ไม่ทันเสียแล้ว "ปล่อยนะ!" เพียงเธอดิ้นหนีสุดพลังแต่กลับถูกการ์ดของเสี่ยจับตัวไว้ ร่างแบบบางถูกผลักเข้ามาในรถ เสี่ยมือไว้รีบรวบตัวเด็กสาวเข้ามากอดไว้แน่น

"อย่าเล่นตัวเลยหนู ให้เสี่ยดูแลเถอะนะ" เด็กสาวเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากหนาของเสี่ยอ้วนด้วยความรังเกียจ มือเรียวเล็กกำหมัดแน่นและชกเข้าที่เบ้าตาจนศีรษะเสี่ยกระแทกกับขอบประตูรถเลือดออก เพียงเธอถือโอกาสเปิดประตูก้าวลงจากรถแต่ถูกเสี่ยจับแขนเสื้อเธอไว้ทัน แรงกระชากทำให้มันขาดจนเห็นบราสีขาวลายลูกไม้

"ตามจับมัน!" บอดีการ์ดสองคนวิ่งตามเด็กสาวในขณะที่เพียงเธอรีบสาวเท้าวิ่งหนีเอาชีวิตรอด ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วย ฟ้ากำลังทดสอบความอดทนเธอหรือไง เธอก็แค่ผู้หญิงตัวคนเดียวที่หาเช้ากินค่ำเหมือนกันใยต้องให้เจอแต่เรื่องเลวร้ายแบบนี้

มือหนึ่งกุมเสื้อด้านที่มันขาดส่วนอีกมือถือกระเป๋าวิ่งข้ามถนนที่การจราจรติดขัดมาจนถึงที่ที่หนึ่ง เธอเข้าไปหลบอยู่ในนั้น พวงแก้มทั้งสองข้างแดงซ่านจากการร้องไห้ เนื้อตัวมอมแมมเหมือนคนเพิ่งหนีตายมา ใช่! เธอหนีตายมา เมื่อรู้ว่าตัวเองปลอดภัยแล้วก็ทรุดนั่งลงกับที่ ร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วงจนผู้คนที่เดินผ่านไปมาคิดว่าเธอเสียสติไปแล้ว

เธอโอบกอดร่างบอบซ้ำตัวเองลุกขึ้น เดินมาตามทางเดินจนถึงตีนสะพานข้ามแม่น้ำซึ้งอีกฟากก็เป็นทางแยกไปห้องพักแล้ว เพียงเธอยืนเหม่อลอยอยู่ราวสะพาย น้ำตาหยดที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้เกลือกกลิ้งลงอาบพวงแก้มแดงซ่านจากการร้องไห้เป็นเวลานาน มือสั่นเทิ้มจับราวสะพานไว้แน่น

"ฉันว่าเราพอจะคุยกันได้นะ" เสียงหนึ่งฉุดรั้งให้เพียงเธอออกจากห้วงภวังค์ เด็กสาวหันมามองตามเสียงที่แสนคุ้นเคยก็พบว่าเจ้าของเสียงเข้มนั้นคือคนที่เธอเอาแต่มองหาเขาอยู่ที่โซนวีไอพี

"คุณ.."