บทที่ 101: ความล้มเหลวครั้งแรก

เรากลับบ้านมาในความเงียบอันหนักอึ้ง การเดินทางกลับรู้สึกนานกว่าปกติ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด เมื่อเราจอดรถที่ทางเข้าบ้าน แม่ก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า พลางเหลือบมองมาที่ผมด้วยสีหน้าที่ผมอ่านไม่ออก

“ไค ลูกควรไปพักผ่อนนะ” แม่พูดเบาๆ พร้อมกับยื่นมือมาบีบไหล่ผมเพื่อปลอบใจ พี่สาวของผม เกีย มองมาอย...