บทที่ 102: ความเงียบเหนือความจริง

คำพูดของพ่อยังคงดังก้องอยู่ในหูผมซ้ำไปซ้ำมา มันคือความล้มเหลวครั้งแรกสุดในชีวิตของผม ผมรู้สึกเย็นเยียบไปทั่วสันหลัง ความหวาดหวั่นอันว่างเปล่าก่อตัวขึ้นในช่องท้อง ผมนึกว่าตัวเองเตรียมใจพร้อมสำหรับคำตอบแล้ว แต่ไม่มีอะไรจะเตรียมผมให้พร้อมรับมือกับสิ่งที่พ่อเพิ่งพูดออกมาได้เลย

“หมายความว่ายังไงครับพ่อ”...