บทที่ 18: การแสดงคืนหนึ่งคืนที่น่าจดจำ ตอนที่ 1

มุมมองของแลนดอน

หนึ่งสัปดาห์ก่อน...

“ไอ้พวกเวรเอ๊ย!” ผมได้ยินผู้ชายคนนั้นตะโกนลั่นขณะวิ่งหนีออกจากห้องน้ำ ทิ้งพวกเราทุกคนไว้เบื้องหลังพร้อมกับสบถสาปแช่งเสียงลอดไรฟัน

ผมหันกลับไปมองไนต์ ซึ่งผมเพิ่งช่วยพยุงให้ลุกขึ้นจากพื้นในระหว่างที่ไคกำลังซัดผู้ชายอีกคนจนน่วม

แน่นอนว่าผมจำไอ้ทุเรศนั่นได้ ไม่มีทางที...