บทที่ 22: อัตลักษณ์

ผมกัดฟันแน่นเมื่อความเจ็บปวดแล่นปราดจนหน้ามืดไปชั่วขณะ แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยเขาไป

มือของผมวางอยู่บนแผ่นหลังของเขา ยึดร่างนั้นไว้แน่นไม่ต่างจากที่เขากำชายเสื้อของผม...มือของเขาสั่นระริกขณะที่ยิ่งบีบแน่นขึ้นจนข้อนิ้วขาวซีด

แต่แล้วผมก็รู้สึกได้ว่าขากรรไกรของเขาคลายออกจากบ่าของผม...เขาค่อยๆ ปล่อยผมช้าๆ ข...