บทที่ 39: นักโทษ

มุมมองของไนต์

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...

“ทำไมนั่งจ้องอาหารเช้าอยู่ได้ กินซะสิ!”

ผมเงยหน้ามองผู้ชายที่เรียกตัวเองว่าพ่อ และคิดถึงขุมนรกที่ผมต้องเผชิญตลอดหลายวันที่ผ่านมาอีกครั้ง

“ผมไม่หิว” ผมถอนหายใจ พลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้

พูดตามตรง คฤหาสน์หลังนี้...บ้านหลังใหญ่ที่หัวใจทำด้วยหิน...มันกำลังบีบรัดชี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ