บทที่ 41: เวลาที่เราพลาดไป

มุมมองของไนต์

“ฉันรอนายอยู่”

ผมชะงักค้าง มือทั้งสองข้างยังวางอยู่ข้างศีรษะของเขา คำสารภาพกะทันหันนั้นทำเอาผมแทบหยุดหายใจไปนาทีเต็มๆ ขณะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา พยายามตัดสินใจว่าสิ่งที่เพิ่งได้ยินเป็นเรื่องจริงหรือเป็นแค่เศษเสี้ยวจินตนาการของผมเอง

“อะ...อะไรนะ” คำพูดหลุดออกมาอย่างตะกุกตะกัก ผมจ้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ