บทที่ 46: สิ่งที่น่าตกใจ

มุมมองของไค

“โห? นี่ฉันฝันไปรึเปล่าเนี่ย” นั่นคือคำแรกที่แม่พูดกับผมทันทีที่ท่านเปิดประตูแล้วเจอผมยืนอยู่ที่หน้าบ้าน

“สงสัยจะไม่ใช่ฝันนะครับ” ผมยิ้มแหยๆ ให้ท่านขณะที่ท่านขยับตัวหลีกทางให้ผมเข้าไป “เกียอยู่บ้านไหมครับ”

“อยู่จ้ะ แล้วพ่อแกก็อยู่ด้วย”

ผมชะงักไปครึ่งทางขณะกำลังถอดรองเท้า “พ่ออยู่บ้าน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ