บทที่ 86: ความไว้วางใจ

ชั่วขณะหนึ่ง เราทั้งคู่ต่างยืนนิ่ง ความเงียบงันระหว่างเรานั้นแทบจะทำให้หายใจไม่ออก แต่แล้วเสียงน้ำเดือดก็ดังเข้าหู ดึงผมให้หลุดออกจากภวังค์

“เชี่ย!” ผมอุทานแล้ววิ่งพรวดออกจากห้องกลับไปยังห้องครัวจังหวะเดียวกับที่ไนต์พ่นลมหายใจแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ผมหยิบกล่องแล้วเทมักกะโรนีข้องอลงในหม้อ พลางมองไน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ