บทที่ 106 บทลงโทษของคนคิดหนี (75%)

“ผมไม่ได้ว่าจ้ะ แต่เป็นห่วง” เขายื่นฝ่ามือใหญ่มาลูบไล้พวงแก้มสุกปลั่งเบาๆ พร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหวานละมุนแต่แฝงเอาไว้ซึ่งความจริงใจอย่างแท้จริง

“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรไงเล่า” แม่สาวแสบบอกเสียงขุ่น คล้ายหงุดหงิดอารมณ์เสียให้อีกฝ่าย ทั้งที่ในหัวใจดวงน้อยกำลังอุ่นซ่านอย่างประหลาดล้ำ

“งั้...