บทที่ 112 สารภาพความนัย (75%)

“ฮื้อ…” หญิงสาวครางยืดยาวเมื่อความเจ็บเข้าโจมตีไม่บันยะบันยัง

“ชู่ว์…กลั้นใจนอนให้หลับซะเบบี๋ เดี๋ยวมันก็จะค่อยๆ หายปวดไปเองแหละ เชื่อผม” พ่อเจ้าประคุณพูดน่ะพูดง่ายแต่ทำยาก เพราะอารดาลองทำตามที่เขาบอก แต่ความปวดก็ทำให้เธอมิอาจข่มใจให้หลับตาลง ได้แต่นอนถอนหายใจเฮือกๆ จนอีกฝ่ายอดเป็นห่วงไม่ได้  ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ