บทที่ 12 แค่บังเอิญฤาพรหมลิขิต (100%)

“ไอ้บ้าเอ๊ย ขับรถประสาอะไรวะ!” อารดาแผดเสียงด่าทอไล่หลังด้วยความคับข้องใจสุดขีด ขณะยกมือขึ้นปาดหยาดน้ำออกจากใบหน้ากระจ่างใสด้วยอาการกระแทกกระทั้น พยุงกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แล้วดึงแว่นตาที่ยังเกี่ยวอยู่ตรงหูทั้งสองข้างออกมา เดชะบุญที่มันไม่หล่นแตก จากนั้นก็บรรจงใช้หลังมือเช็ดหยาดน้ำออกจากเลนส์หนาเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ