บทที่ 149 บทส่งท้าย เราจะไม่มีวันทิ้งกัน (25%)

แสงที่ลอดผ่านเข้ามาตามแนวไม้ซึ่งถูกตีเป็นฝาบ้านบนต้นไม้ ทำให้อารดางัวเงียขึ้นมาด้วยความปวดเมื่อยไปทั้งสรรพางค์กาย ส่วนต้นเหตุที่ทำให้เธอมีสภาพเป็นเช่นนี้ยังคงหลับอุตุ แถมปากเซ็กซี่ที่เฝ้าจูบเธออย่างดูดดื่มตลอดทั้งค่ำคืนที่ผ่านมายังเผยอน้อยๆ ประหนึ่งว่ากำลังฝันดีเสียเต็มประดา เธอย่นจมูกใส่เขา แล้วค่อ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ