บทที่ 17 แค่บังเอิญฤาพรหมลิขิต (225%)

“ไอ้มนุษย์หื่น ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้โรคจิต!” ทนายความสาวด่าทอขณะถอยหลังไม่เป็นขบวน ในตอนนี้อารดาจำต้องกลั้นใจข่มความกระดากอายอันเนื่องมาจากการไร้อาภรณ์ห่มกาย เพราะหากมัวแต่ทำท่ากระมิดกระเมี้ยนเธอต้องไม่รอดพ้นจากเงื้อมมือของอีกฝ่ายเป็นแน่

“นอกจากผมจะเป็นไอ้ต่างๆ นานาที่คุณว่าแล้ว ผมยังเป็น ‘ไอ้ล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ