บทที่ 2

โอลิเวียซื้อยาคุมฉุกเฉินแล้วมุ่งหน้าไปห้องน้ำใกล้ๆ ตอนนั้นเองที่เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเดินออกมาทั้งที่ยังสวมเสื้อเชิ้ตของผู้ชายอยู่ มิน่าล่ะเจ้าของร้านถึงมองเธอแปลกๆ

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เธอก็รีบดัดแปลงเสื้อตัวนั้นให้กลายเป็นชุดเดรสชั่วคราว

ทันทีที่เปิดประตู แสงแฟลชก็สาดเข้ามาระรัวจนตาพร่าไปชั่วขณะ

โอลิเวียตกใจจนต้องก้มหน้าลงตามสัญชาตญาณเพื่อบังใบหน้าแล้วรีบกลับเข้าไปในห้องน้ำ ล็อกประตูตามหลัง หัวใจเต้นระรัว

ทำไมมีนักข่าวมาอยู่ที่นี่?

ถ้าเธอตกเป็นข่าวล่ะก็ หายนะแน่ๆ

เธอควานหามือถืออย่างร้อนรนเพื่อโทรขอความช่วยเหลือ แต่แบตหมดเกลี้ยง เธอจำได้ว่าใช้แบตเตอรี่สองเปอร์เซ็นต์สุดท้ายไปกับการซื้อยา

โอลิเวียกวาดตามองไปทั่วห้องเพื่อหาทางหนี เธอค่อยๆ ย่องไปที่หน้าต่างแล้วแอบมองออกไป เห็นเงาคนน่าสงสัยหลายคนด้อมๆ มองๆ อยู่ข้างล่าง

เธอจะติดอยู่ที่นี่ทั้งวันเลยหรือ?

แล้วพ่อกับแม่ล่ะ...

ขณะที่กำลังสับสนในความคิด เสียงใสๆ ก็ดังขึ้นจากนอกประตู "โอลิเวีย อยู่ข้างในรึเปล่า"

โอลิเวียตัวแข็งทื่อ พยายามนึกว่าเป็นเสียงของใคร

"โอลิเวีย?" เสียงนั้นเรียกอีกครั้ง

หัวใจของโอลิเวียพองโตด้วยความดีใจ เธอรีบวิ่งไปที่ประตูแล้วถาม "ลูน่า เธอมาทำอะไรที่นี่"

เธอเปิดประตูออกไป

คนที่ยืนอยู่ข้างนอกคือลูน่า สมิธ ซึ่งดูเหมือนโอลิเวียแทบทุกอย่าง เพียงแต่ดูเด็กและไร้เดียงสากว่าเล็กน้อย

ลูน่าคว้ามือโอลิเวียแล้วตอบ "ฉันสังหรณ์ใจไม่ดี เลยออกมาตามหาพี่ เห็นคนด้อมๆ มองๆ อยู่ข้างนอกก็เลยเดาว่าพี่อาจจะอยู่ในนี้"

โอลิเวียไม่มีเวลามาตั้งคำถามกับเหตุผลนั้น เธอรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ขอบคุณที่ลูน่าถึงแม้จะหุนหันพลันแล่นไปบ้าง แต่ก็ยังเป็นห่วงพอที่จะออกมาตามหาเธอ "ขอบใจนะ"

เธอเดินออกไปโดยไม่ปิดบังใบหน้าอีกต่อไป

แต่ทันทีที่ทำเช่นนั้น แสงแฟลชก็สว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง

ลูน่ารีบเข้ามาบังตัวเธอไว้ แล้วทั้งสองก็ถลากันเข้าไปในรถ พลางเร่งคนขับให้รีบออกรถไป

โอลิเวียจ้องมองกระจกหลังเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามมา แต่ในหัวกลับคิดวุ่นวาย พวกเขาถ่ายหน้าเธอติดไปรึเปล่า?

"พี่โอลิเวีย หนูขอโทษ หนูคิดว่าจัดการพวกนั้นไปแล้ว แต่พวกเขายังรออยู่ข้างนอก" ลูน่าพูดขอโทษขัดจังหวะความกังวลของโอลิเวีย น้ำตาไหลอาบแก้ม

โอลิเวียดึงสติกลับมาได้เมื่อเห็นว่าลูน่าตั้งใจดี เธอปลอบน้อง "ไม่เป็นไรหรอก พวกนั้นคงถ่ายไม่ชัดหรอก"

ดวงตาของลูน่ายังคงแดงก่ำ เธอพูดว่า "อย่าโกรธหนูเลยนะ"

โอลิเวียอดไม่ได้ที่จะหัวเราะทั้งน้ำตา "พี่จะไปโกรธเธอได้ยังไง"

เธอรู้สึกขอบคุณเสียอีก เพราะทั้งชีวิตนี้เธอก็เอาแต่คอยตามเช็ดตามล้างเรื่องที่ลูน่าก่อไว้

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ที่คฤหาสน์ตระกูลสมิธ

โอลิเวียอาบน้ำเสร็จแล้วเดินลงมาชั้นล่าง มือที่กำลังเช็ดผมชะงักค้าง

เอเดน สมิธ และ ฮาร์เปอร์ แอนเดอร์สัน นั่งอยู่บนโซฟา มีหนังสือพิมพ์กางอยู่บนโต๊ะ

รูปถ่ายในสภาพยุ่งเหยิงของเธอถูกขยายใหญ่และวางเด่นหราอยู่บนหน้าหนึ่ง

โอลิเวียหันหลังกลับเพื่อจะขึ้นไปชั้นบน

เสียงเกรี้ยวกราดของเอเดนหยุดเธอไว้ "มานี่เดี๋ยวนี้!"

เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไป เสียงแหบพร่า "พ่อคะ แม่คะ ให้หนูอธิบายก่อนนะคะ"

"อธิบายอะไร ข่าวมันออกไปทั่วแล้ว! ลูกสาวตระกูลสมิธ เสื่อมเสียศีลธรรม มั่วสุมแต่เรื่องอื้อฉาว!" นิ้วของเอเดนจิ้มไปที่หนังสือพิมพ์แล้วตะคอกลั่น

การชี้นิ้วแต่ละครั้งราวกับทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจของโอลิเวีย

เสียงของเธอสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า "พ่อคะ มันไม่ใช่อย่างที่พ่อคิดนะคะ หนูเป็นเหยื่อ เขาข่มขืนหนู!"

แล้วทำไมแกไม่เรียกตำรวจ! เอเดนตวาดลั่น ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปที่อโคจรพวกนั้น แต่แกก็ไม่เคยฟัง แล้วดูตอนนี้สิ แกทำลายชื่อเสียงของตระกูลสมิธจนป่นปี้ นี่คือการแก้แค้นของแกใช่ไหม

เอเดนกล่าวเสริม แก้แค้นที่ฉันไม่ให้เงินค่าขนมแกเหรอ ฉันเป็นคนไม่ให้รึไง เปล่าเลย เป็นแกต่างหากที่อิจฉาน้องสาวตัวเองแค่เรื่องเงินไม่กี่บาท แล้วดูตอนนี้สิว่ามันเกิดอะไรขึ้น!

เอเดนพูดต่อ ลูน่าพยายามจะช่วยแก แต่แกกลับไปโทษเธอ!

ใบหน้าของเอเดนแดงก่ำด้วยความโกรธ ถ้อยคำของเขาแต่ละคำทุบลงบนโอลิเวียราวกับค้อนปอนด์

ฮาร์เปอร์พยายามทำให้เขาสงบลง พลางหันไปตำหนิโอลิเวีย โอลิเวีย ลูกโตพอที่จะรู้เรื่องแล้วนะ หยุดทำให้พ่อของลูกโมโหได้แล้ว รีบขอโทษท่านสิ!

ริมฝีปากของโอลิเวียสั่นระริก แต่เธอกลับไม่สามารถเอ่ยคำขอโทษออกมาได้ คลื่นความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ถาโถมเข้าใส่เธอ

ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา การขอโทษในบ้านตระกูลสมิธเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ แต่ครั้งนี้ เธอรู้สึกเศร้าโศกอย่างสุดซึ้ง

เมื่อเห็นท่าทีลังเลของเธอ ความโกรธของเอเดนก็ปะทุขึ้น เขาตบหน้าเธออย่างแรงจนหน้าเธอหันไปตามแรงตบ รสคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วปาก

ฮาร์เปอร์ตกใจจนตัวแข็ง รู้สึกสงสารโอลิเวียจับใจ เธอรั้งมือของเอเดนไว้แล้วพูดว่า พอได้แล้วค่ะ โอลิเวียไม่ได้ตั้งใจ ข่าวพวกนั้นก็เขียนเกินจริงไป ทำไมต้องตีลูกด้วย

เอเดนยังคงเดือดดาล เมื่อมือถูกรั้งไว้ เขาก็เลยใช้เท้าแทน เตะเข้าที่ท้องของโอลิเวียอย่างเต็มแรง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แกมันตัวอัปยศของตระกูลสมิธ! เรื่องนี้ฉันจะจัดการปิดข่าวให้ แต่ถ้ามีครั้งหน้าอีก แกต้องไสหัวออกไป!

เขาสะบัดมือฮาร์เปอร์ออก เดินกระทืบเท้าจากไปหลังจากเตะเธอซ้ำอีกสองครั้งแล้วขว้างถ้วยใส่

โอลิเวียกุมท้องของตัวเอง เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นเต็มหน้าผาก เธอเงยหน้ามองฮาร์เปอร์เพื่อขอความช่วยเหลือ

ฮาร์เปอร์รู้สึกทั้งสงสารและอึดอัดใจ เธอยื่นมือออกไปหมายจะช่วย แต่เสียงเฉียบขาดของเอเดนก็ดังมาจากบันได ปล่อยมันไว้ตรงนั้น!

ฮาร์เปอร์ชักมือกลับ กระซิบว่า รอให้พ่อของลูกอารมณ์เย็นลงก่อน แล้วค่อยไปขอโทษท่านนะ เดี๋ยวท่านก็ให้อภัยเอง

แกมันไม่เคยได้ครึ่งหนึ่งของลูน่าเลย! เสียงของเอเดนดังก้องมาจากชั้นบน ตามด้วยเสียงประตูห้องทำงานที่ปิดกระแทกดังปัง

ฮาร์เปอร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตบมือโอลิเวียเบาๆ แล้วเดินขึ้นบันไดไป

โอลิเวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ร่างกายของเธอเจ็บระบมไปหมด ทุกย่างก้าวสร้างความเจ็บปวด เหล่าคนรับใช้ต่างพากันหลบหน้า ทำราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน

เธอค่อยๆ ลากสังขารขึ้นไปชั้นบน กลับไปยังห้องของตัวเอง

ชุดนอนตัวใหม่ของเธอเปรอะเปื้อนไปหมด โอลิเวียจึงเข้าไปอาบน้ำ

เธอเปิดก๊อกน้ำ แต่กลับมีเพียงน้ำเย็นเฉียบที่สาดใส่

เธอสั่นกระดิ่งเรียกคนรับใช้มาดู

สิบนาทีต่อมา ในที่สุดคนรับใช้คนหนึ่งก็มาถึง และตอบกลับอย่างเย็นชาจากนอกประตู ช่างซ่อมไม่ว่างค่ะ คุณคงต้องทนใช้ไปก่อน

โอลิเวียจ้องมองน้ำเย็นที่สาดกระทบเท้าของเธอโดยไม่พูดอะไร

คนรับใช้พูดต่อ ดิฉันขอตัวไปทำงานต่อนะคะ

เสียงฝีเท้าค่อยๆ เลือนหายไป ทิ้งให้โอลิเวียอยู่ตามลำพังในห้องน้ำ

ในบ้านหลังนี้ ไม่มีใครใส่ใจเธอเลย

โอลิเวียไม่เข้าใจว่าทำไม

โอลิเวียเหรอ คนรับใช้บอกว่าห้องเธอมีแต่น้ำเย็นน่ะ มาใช้ห้องน้ำของพี่ก็ได้นะ ลูน่าเอ่ยขึ้นอย่างใจดีจากด้านนอก

ไม่เป็นไร โอลิเวียปฏิเสธ พลางจัดการชำระร่างกายอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเย็น

ขณะที่เธอหันกลับ ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว ดูเหมือนลูน่าจะรู้ความเคลื่อนไหวของเธอดีเหลือเกิน

หรือว่าจะเป็น...

ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ลูน่าก็เปิดประตูเข้ามา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความห่วงใย เธอโอเคไหม

สายตาของเธอกวาดมองผิวของโอลิเวียที่เผยออกมา มันเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

โอลิเวียไม่ได้สังเกตเห็นมาก่อน เธอรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างสุดซึ้ง ฉันไม่เป็นไร

ลูน่าพาเธอออกมาแล้วพูดว่า คุณพ่อแค่กำลังโมโหน่ะ เดี๋ยวพี่จะไปคุยกับท่านให้เอง ไม่เป็นไรนะ

โอลิเวียยิ้มจางๆ แล้วตอบ ไม่คิดเลยว่าคนที่เป็นห่วงฉันที่สุดจะเป็นพี่

ไม่ใช่แค่พี่หรอกนะ เอมิลี่ก็มาด้วย ลูน่าพยักพเยิดไปทางห้อง

โอลิเวียเห็นเอมิลี่ วิลสัน นั่งอยู่ตรงนั้น สีหน้าของเธอก็พลันเคร่งขรึมลง