ซีอีโอไล่ล่าภรรยาพร้อมลูกน้อย

"โอลิเวีย ฉันไปตอนนี้ไม่ได้ เธอช่วยไปทำแผลให้คนไข้ห้อง 303 หน่อยได้ไหม ง่ายๆ เอง" หัวหน้าพยาบาลตะโกนเรียก

"ได้เลยค่ะ" โอลิเวีย สมิธ ตอบรับแล้วมุ่งหน้าไปยังห้อง 303

ร่างเล็กๆ ที่ดูมีชีวิตชีวาของโอลิเวียแผ่กระจายความสดใสร่าเริงออกมา

โอลิเวียฮัมเพลงเบาๆ ขณะเดินเข้าห้อง ในใจก็วาดแผนสำหรับวันนี้ไปพลาง เธอตั้งตารอเงินเดือนจากงานพาร์ทไทม์อย่างใจจดใจจ่อ ซึ่งจะทำให้เธอสามารถซื้อสร้อยข้อมือสั่งทำพิเศษที่เล็งไว้เป็นของขวัญวันเกิดครบรอบ 20 ปีของตัวเองได้เสียที

"สวัสดีค่ะ ฉันมาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้นะคะ" โอลิเวียพูดขณะรวบม่าน หัวหน้าพยาบาลกำชับมาเป็นพิเศษว่าคนไข้ห้องนี้ไม่ชอบเสียงดัง เธอจึงต้องสำรวมและทำให้เร็วที่สุด

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นคนไข้ เธอก็ถึงกับตกตะลึง

บนเตียงมีชายผู้หนึ่งนอนอยู่ เขาสมบูรณ์แบบอย่างน่าทึ่ง ด้วยใบหน้าที่คมคายสูงส่งราวกับผลงานชิ้นเอกที่พระเจ้าบรรจงสร้างขึ้น

โอลิเวียเพิ่งรู้ตัวว่าเธอลืมหายใจ เธอรีบขยับหน้ากากอนามัยและปรับท่าทีให้เป็นมืออาชีพ "รบกวนให้ความร่วมมือด้วยนะคะ"

ชายคนนั้นไม่มองเธอ เขาเพียงแค่ดึงผ้าห่มออก

ในวินาทีต่อมา เขาก็ถอดกางเกงของตัวเองออก

โอลิเวียเบือนหน้าหนีตามสัญชาตญาณ สูดหายใจเข้าด้วยความตกใจ เขากำลังทำอะไรน่ะ เขาจะทำเรื่องลามกหรือไง

"นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมต้องทำแผล ทำไมคุณต้องตกใจขนาดนั้นด้วย" ชายคนนั้นพูดอย่างเห็นได้ชัดว่ารำคาญ

โอลิเวียชะงักไป เธอเหลือบมองไปด้านข้าง เห็นผ้าพันแผลยาวพันรอบต้นขาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา ยาวขึ้นไปจนถึงสุดโคนขา

ทำไมหัวหน้าพยาบาลไม่บอกเรื่องนี้กันนะ

เธอรู้สึกอับอายจึงรีบตั้งสติก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นความผิดปกติ เธอฝืนยิ้มและอธิบาย "ก็คุณถอดกะทันหันไปหน่อยน่ะค่ะ"

โอลิเวียผายมือเป็นสัญญาณให้เขานั่งลงและเริ่มเตรียมอุปกรณ์

ไมเคิล จอห์นสัน พินิจพิจารณาพยาบาลสาวตรงหน้า ขนตายาวของเธอขยับไหวขณะที่เธอกำลังเตรียมยาอย่างขะมักเขม้น

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะลืมอะไรบางอย่างไป

"คุณไม่ควรจะแกะผ้าพันแผลออกก่อนเหรอ" ไมเคิลถามช้าๆ สายตาจับจ้องไปที่โอลิเวีย

โอลิเวียตัวแข็งทื่อ จากนั้นก็รีบเงยหน้าขึ้น ความตื่นตระหนกฉายวาบผ่านใบหน้า เธอรีบกล่าวขอโทษ "ขอโทษค่ะ"

เธอเริ่มแกะผ้าพันแผล แต่สายตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะเผลอไผลไปยังที่ที่ไม่ควร ผ้าห่มที่ปิดของสงวนของเขาไว้ ยิ่งทำให้มันดูซ่อนเร้นอย่างน่าเย้ายวนใจ

ในชีวิตยี่สิบปีของโอลิเวีย เธอไม่เคยแม้แต่จะจับมือผู้ชาย ตอนนี้มือของเธอสั่นขณะที่กำลังจัดการกับผ้าพันแผล เธอจึงหันหน้าหนีและใช้หางตามองเพื่อนำทางการกระทำของเธอ นิ้วก้อยของเธอเผลอไปโดนแผลของไมเคิลโดยไม่ได้ตั้งใจ

คิ้วของไมเคิลขมวดเข้าหากัน เขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่างจึงคว้ามือเธอไว้แน่น น้ำเสียงน่ากลัว "ใครส่งเธอมา"

"หัวหน้าพยาบาลค่ะ" โอลิเวียตอบพลางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บและพยายามดึงมือกลับ

สีหน้าของเขาเคร่งขรึมลง มืออีกข้างของเขากระชากหน้ากากของเธอออกอย่างกะทันหัน แต่ก่อนที่เขาจะได้เห็นหน้าเธอชัดๆ โอลิเวียก็วิ่งพรวดออกจากห้องไปแล้ว

ใบหน้าของไมเคิลยิ่งดูน่ากลัวขึ้นไปอีก เขาโทรหาผู้ช่วย "จัดการเรื่องให้ผมออกจากโรงพยาบาลทันที"

โอลิเวียที่หนีออกมาตามสัญชาตญาณซ่อนตัวอยู่ตรงมุมหนึ่ง หอบหายใจแรง หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความกลัว ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวเกินไปแล้ว เขาเห็นหน้าเธอหรือเปล่านะ แล้วเรื่องทำแผลล่ะ หัวหน้าพยาบาลจะเอาเรื่องเธอไหม มันจะกระทบกับเงินเดือนของเธอวันนี้หรือเปล่า

ในหัวของโอลิเวียเต็มไปด้วยความกังวลสารพัด เธอไม่กล้าสู้หน้าหัวหน้าพยาบาล จึงอ้างว่ารู้สึกไม่สบายและลาป่วยในช่วงที่เหลือของวัน เธอตัดสินใจว่าจะใช้เงินเก็บส่วนหนึ่งไปซื้อสร้อยข้อมือที่เธออยากได้แทน

เมื่อราตรีมาเยือน เอเมอรัลด์ซิตี้ก็คึกคักไปด้วยชีวิตชีวา ในบาร์ที่หรูหราที่สุดของเมือง "เมาลืม" โอลิเวียในชุดคอร์เซ็ทรัดรูปกำลังเคลื่อนไหวผ่านฝูงชนที่จอแจอย่างคล่องแคล่ว

ผู้จัดการเรียกเธอผ่านอินเตอร์คอม "เอาไวน์สองขวดไปที่ห้อง 101 ชั้นบนสุด เธอบอกว่าอยากได้เงินเพิ่มไม่ใช่เหรอ เพราะตกงานพาร์ทไทม์ไปน่ะ ค่าคอมมิชชั่นของไวน์สองขวดนี้เท่ากับเงินเดือนสองเดือนของเธอเลยนะ"

"รับทราบค่ะ!" โอลิเวียตื่นตัวขึ้นทันที เธอคว้าไวน์แล้วมุ่งหน้าขึ้นไปชั้นบน

ชั้นบนสุดมักจะถูกสงวนไว้สำหรับแขกชั้นสูง และมันก็เงียบสงบอยู่เสมอ

โอลิเวียเคาะประตูอย่างสุภาพ หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ประตูก็เปิดออก

"คุณคะ ของที่คุณ..." ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค เธอก็ถูกกระชากเข้าไปข้างในอย่างแรง

ห้องทั้งมืดและสลัว ทำให้มองไม่เห็นใบหน้าของชายคนนั้น เธอได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจหนักๆ และได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้ง

หัวใจของโอลิเวียเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว เธอพยายามผลักเขาออกไป แต่ดูเหมือนจะยิ่งกระตุ้นเขามากขึ้นเท่านั้น

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็จูบเธอ และกลิ่นที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกประหลาดก็ลอยเข้าสู่โพรงจมูกของโอลิเวีย

เธอเคยได้กลิ่นนี้จากที่ไหนมาก่อนนะ

ในชั่วขณะที่เธอกำลังสับสน ชายคนนั้นก็โอบรัดตัวเธอไว้แล้ว

ทักษะการจูบของเขายอดเยี่ยมเป็นพิเศษ ทำให้โอลิเวียหมดทางป้องกันโดยสิ้นเชิง สันหลังของเธอชาวาบ และร่างกายก็อ่อนระทวย

หากไม่เป็นเพราะแขนอันแข็งแรงของชายคนนั้นที่โอบเอวเธอไว้ เธอก็คงจะทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว

"เดี๋ยวนะ คุณกำลังจับตรงไหน" โอลิเวียตัวเกร็งเมื่อนิ้วของชายคนนั้นลากไล้มาถึงระหว่างต้นขาของเธอ เธอขัดขืน "ปล่อยฉันนะ คุณไม่มีสติแล้ว ฉันจะเรียกพนักงาน"

อุณหภูมิร่างกายของชายคนนั้นสูงจนน่าตกใจ เขารวบมือที่กำลังดิ้นรนของเธอไว้ แทรกขาข้างหนึ่งเข้ามาหว่างขาของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการหรอกเหรอ ฉันเก่งมากนะ"

เสียงแหบพร่าของเขาเหมือนเสียงกระซิบของปีศาจที่กำลังล่อลวงโอลิเวีย

ขณะที่จูบของเขาถาโถมเข้าใส่เธออีกครั้ง สติของเธอก็ดูเหมือนจะร้อนรุ่มและเลอะเลือน

นิ้วหยาบกร้านของชายคนนั้นสอดแทรกเข้ามา ขยายช่องทางของเธออย่างใจร้อน ขณะที่ริมฝีปากของเขาไล้ไปทั่วร่าง สันจมูกโด่งของเขาเสียดสีกับไหปลาร้าและยอดถัน ทำให้มันแข็งเป็นไต

ในขณะเดียวกัน โอลิเวียก็รู้สึกถึงความสุขสมที่แปลกประหลาดจากการรุกล้ำนั้น สูญเสียการควบคุมทั้งบนและล่าง เมื่อเธอพยายามผลักศีรษะเขาออกไป นิ้วของเขาก็สอดลึกเข้ามาอีก เมื่อเธอพยายามหยุดมือเขา ริมฝีปากของเขาก็หยอกเย้าทรวงอกของเธออย่างไม่ลดละ

"ฉันไม่ค่อยมีความอดทนกับผู้หญิงเท่าไหร่ แต่เธอเป็นข้อยกเว้น" ชายคนนั้นพูดพร้อมกับถอนนิ้วออก เผยให้เห็นความเปียกชื้นเหนียวเหนอะ พร้อมกับเสียงหัวเราะทุ้มในลำคอ "ดูเหมือนเธอจะชอบมันมากเลยนะ"

สติของโอลิเวียพร่ามัว เธอพึมพำ "จบแล้วเหรอคะ"

เขาพูด "มันเพิ่งจะเริ่มต้นต่างหาก"

คำพูดนั้นดึงสติของโอลิเวียกลับสู่ความเป็นจริง

เธอรีบพยายามจะลุกขึ้น "ผู้จัดการเรียกฉันแล้วค่ะ ฉัน..."

เสียงครางที่ยั่วยวนอย่างยิ่งหลุดรอดออกจากริมฝีปากของเธอ

โอลิเวียรีบปิดปากตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าเสียงนั้นออกมาจากตัวเธอ เธอไม่ทันได้ตั้งตัวเลยกับการรุกล้ำอย่างกะทันหันของเขา!

แก่นกายของเขาดูเหมือนจะใหญ่โตยิ่งกว่าเดิม

ชายคนนั้นครางต่ำ กลั้นจุดสุดยอดของตัวเองไว้ แล้วถอนหายใจ "เกมเล่นตัวแบบนี้ได้ผลดีเหมือนกันนะ ฉันจะทำให้เธอพอใจอย่างแน่นอน"

เขายกสะโพกขึ้นแล้วกระแทกลงมาอย่างแรงจนชนเข้ากับปากมดลูกของเธอ

โอลิเวียถึงจุดสุดยอดในทันที ต้นขาของเธอหนีบรอบเอวเขาแน่น สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ ขณะที่คลื่นความสุขสมอันรุนแรงซัดสาดเข้าสู่สมอง

ของเหลวที่หลั่งไหลออกมาเคลือบแก่นกายของชายคนนั้น ทำให้เขาต้องสูดปากด้วยความพึงพอใจ เขาบดเบียดอยู่กับปากมดลูกของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "เก็บแรงไว้หน่อยสิ เรามีเวลากันทั้งคืน"

เมื่อเขาพูดว่าทั้งคืน เขาก็หมายความตามนั้นจริงๆ

เวลาตีห้า โอลิเวียตื่นขึ้นมาด้วยอาการคอแห้งผาก เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำตามปกติแต่กลับสัมผัสโดนแผงอกกว้างแทน

เธอคลำไปรอบๆ ด้วยความสับสน ก่อนจะตื่นเต็มตาด้วยความตื่นตระหนก เธอคว้าเสื้อผ้าสองสามชิ้นกับโทรศัพท์มือถือ แล้วรีบหนีออกจากที่เกิดเหตุ

หกโมงเช้า ไมเคิลตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย รู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่ต้นขา เขามองไปที่เตียงว่างเปล่าและความยุ่งเหยิงรอบตัว สีหน้าของเขาน่ากลัวอย่างยิ่ง เขาโทรหาผู้ช่วย "ไปสืบมาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"

สักพัก ผู้ช่วยก็รายงานกลับมา "เธอปิดหน้าไปครึ่งหนึ่งเลยบอกได้ยากครับ แต่เธอไปที่ร้านขายยา"

ไมเคิลขมวดคิ้วแล้วถาม "ไปทำไม"

ผู้ช่วยตอบ "เธอไปซื้อยาป้องกันเชื้อเอชไอวีครับ"

ไมเคิลนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะหยันออกมา "ดี! พลิกแผ่นดินเมืองนี้หาตัวเธอให้เจอ!"

เขาวางสาย ส่วนมืออีกข้างก็สัมผัสโดนของแข็งบางอย่าง เขาหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นสร้อยข้อมือที่ทำขึ้นอย่างประณีต

มือของเขากำแน่นขึ้น ผู้หญิงคนนั้นหวังว่าเขาจะหาเธอไม่เจอไปตลอดชีวิตเถอะ