บทที่ 592 ฉันเสียใจแล้ว

ฟีบีในอ้อมแขนของเขาเบาราวกับขนนก หน้าอกของเธอแทบไม่ขยับ ลมหายใจตื้นเขินจนดูเหมือนว่าเธออาจจะจากไปได้ทุกวินาที

ดวงตาของธีโอดอร์แดงก่ำ น้ำตาไหลอาบใบหน้า เขาไม่เคยรู้สึกขอบคุณอะไรมากขนาดนี้มาก่อน

ฟีบียังมีชีวิตอยู่!

เขาถอดเสื้อโค้ทออกแล้วห่อหุ้มร่างของเธอ ยกเธอขึ้นราวกับว่าเธอทำมาจากแก้ว เขากลัวว่าก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ