ทายาทลับของอัลฟ่า

เธอจำได้ถึงครั้งแรกที่เขาพาเธอไปที่นั่น และเธอปฏิเสธที่จะก้าวเท้าเข้าไปในบ้านหลังนั้น—จบลงด้วยการมีเซ็กซ์บนรถที่ร้อนแรงและการทะเลาะกันอย่างรุนแรง อีกไม่กี่ปีต่อมา เธอตัดสินใจว่าถึงเวลาแล้วที่จะเอาชนะความกลัวนั้น และในที่สุดเธอก็กลับไปหาความทรงจำเก่าๆ—มันเป็นประสบการณ์ที่สะเทือนใจและงดงามที่สุดที่เธอเคยมี

"เชื่อฉันสิ พวกคุณไม่ได้กำลังจะกำจัดพวกเราในเร็วๆ นี้หรอกนะ" เธอพูดติดตลกก่อนจะหันไปหาบริกรและขอเค้กรสชาติอื่น

"บ้าเอ๊ย" เป็นทั้งหมดที่แอชเชอร์พูดได้ก่อนจะรู้สึกถึงการแตะเบาๆ บนไหล่ เขาหันไปและทันใดนั้นความเศร้าก็ท่วมท้นเขาอีกครั้ง แต่เขาพยายามปิดบังมันด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้ส่งถึงดวงตา

เธอยิ้มกว้างให้เขา—อย่างจริงใจซึ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นคนแย่ที่สุดในโลก เธอโอบแขนรอบเอวเขาและดึงเขาเข้ามาใกล้ "เราต้องคุยกัน" หัวใจของเขาหยุดเต้นไปชั่วขณะ—นี่มันมาแล้ว เขารู้ว่านี่คือมัน

เธอรู้หรือเปล่า? เธอรู้ได้ยังไง? บางทีเขาควรบอกเธอก่อนที่เธอจะมีโอกาสจับผิดเขา

"ใช่ เราต้องคุยกัน" เขาเห็นด้วยและหันไปหาแม่ของเขา "แม่ครับ พวกเราขอตัวได้ไหม?" เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็วและส่งเสียงอู้อี้เพราะปากของเธอเต็มไปด้วยอาหาร

เขาจับมือของอิโมเจนและพาเธอออกจากตัวอาคารโดยมีความคิดเดียวในหัว...

เขาแย่แล้ว

มุมมองของเบรีย

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า—เป็นครั้งแรกที่ฉันมีเหตุผลที่ดีพอให้ยิ้มได้ในระยะเวลาอันยาวนาน ปกติแล้ว ฉันไม่เห็นเหตุผลที่จะยิ้ม วันของฉันมักจะแย่ลงทุกวัน แต่วันนี้ ฉันได้ไขว้นิ้วเอาไว้ วันนี้จะเป็นวันที่ดี—วันพิเศษ!

วันนี้ ฉันจะได้พบคู่ชีวิตของฉัน และบางที คนในฝูงของฉันอาจจะหยุดปฏิบัติกับฉันเหมือนฉันแตกต่าง เหมือนฉันเป็นตัวประหลาดที่พวกเขาแค่อยากกำจัดทิ้ง ราวกับฉันเป็นฝุ่นบนรองเท้าของพวกเขา

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันเป็นหรอกเหรอ? เสียงเล็กๆ ดังขึ้นในหัวของฉัน และนั่นคือสิ่งที่ฉันจะเป็นตลอดไป ฉันต้องเห็นด้วยกับเสียงนั้น มันคือเสียงแห่งเหตุผลที่บอกให้ฉันไม่ต้องหวังมากหรือคิดว่าการได้คู่ชีวิตจะเปลี่ยนแปลงอะไรสำหรับฉัน ไม่ว่าคู่ชีวิตของฉันจะเป็นใคร ฉันก็จะเป็นโอเมก้าเสมอ—ชนชั้นที่ถูกหลอก จุดอ่อนของฝูง ผู้บุกรุกที่ไม่มีใครต้องการในกลุ่ม

ฉันไม่ได้เป็นโอเมก้าคนเดียวในฝูงหรอกนะ—ไม่ใช่ พวกเรามีกว่ายี่สิบคน แต่ทุกคนดูเหมือนจะเห็นว่าฉันเป็นเป้าง่าย รวมถึงพวกโอเมก้าด้วยกันเอง ฉันถูกล้อเลียนราวกับไม่มีวันพรุ่งนี้ ถูกรังแกและถูกดูถูกราวกับฉันไม่มีความรู้สึก และบางครั้ง มันทำให้ฉันสงสัยว่าทำไมฉันยังอยู่ที่นี่—ในฝูงนี้ ฉันกำลังทำอะไรอยู่ที่นี่? ฉันไม่มีอะไรเลยที่นี่ ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน ไม่มีอะไรเลย—ฉันเป็นเพียงโอเมก้าน้อยๆ ที่น่าสงสารที่ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย ถ้าฉันจากไป ฉันจะคิดถึงอะไร? ฉันจะสูญเสียอะไร? พวกเขาจะคิดถึงอะไร? พวกเขาจะสูญเสียอะไร?

ไม่! ไม่ใช่วันนี้ ฉันจะไม่คิดถึงฝูงที่น่าสมเพชของฉันวันนี้ ฉันจะไม่ยอมให้พวกเขาทำลายวันของฉัน พวกเขาไม่สนใจฉัน แล้วทำไมฉันควรให้ความสนใจกับพวกเขาด้วย?

ฉันดูเวลาบนนาฬิกาและถอนหายใจ ตัดสินใจว่าถึงเวลาที่จะลุกออกจากเตียงและเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันที่อาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เว้นแต่ว่าคู่ชีวิตของฉันจะอยู่ในฝูงนี้ แล้ววันของฉันก็จะมีเรื่องให้ตื่นเต้นแน่นอน

แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ วันนี้เป็นวันเกิดของลูกชายอัลฟ่าด้วย ฉันครางด้วยความทุกข์ทรมาน—ถ้าฉันกำลังมองหาความตื่นเต้น ฉันก็เจอแล้ว ลูกชายของอัลฟ่า แจ็กซ์ มักจะจัดงานปาร์ตี้หรูหราทุกปีในวันเกิดของเขา—ในวันเกิดของเรา และทุกคนในกลุ่มอายุของเขาต้องเข้าร่วม ฉันเลื่อนเข้าไปในกลุ่มนั้น อายุน้อยกว่าเขาแค่สองปี และฉันกลัวความจริงข้อนั้น ทุกปี ฉันถูกบังคับให้ใช้วันเกิดของฉันที่งานวันเกิดของเขา แต่ละปีก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ

บางสิ่งบอกฉันว่าปีนี้จะเป็นปีที่ทนไม่ได้ที่สุด เมื่อพิจารณาจากความจริงที่ว่าเขากำลังจะอายุสิบแปดปีในปีนี้ นั่นคืออายุที่มนุษย์หมาป่าส่วนใหญ่กลายเป็นคนควบคุมไม่ได้ โดยเฉพาะคนที่ยังไม่มีคู่—นั่นคือกรณีของแจ็กซ์พอดี เขายังไม่พบคู่ชีวิตของเขาและมันเกือบจะสองปีแล้ว

ฉันกระโดดออกจากห้องอาบน้ำและพันผ้าขนหนูรอบร่างผอมบางของฉัน—ฉันไม่ได้เป็นแบบนี้ตามธรรมชาติ แต่ฉันหวังว่าฉันจะเป็น ฉันหวังจริงๆ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องจริง ฉันเป็นแบบนี้เพราะฉันมีปัญหาเรื่องการเบื่ออาหารอย่างหนัก ฉันไม่เคยกินอย่างเหมาะสมและมันส่งผลกับฉันมาก และมันไม่ได้ช่วยอะไรที่ฉันเคยถูกรังแกเพราะมีไขมันมากเกินไปบนร่างกาย จากนั้นฉันก็ผอมลงเพียงเพื่อจะถูกเรียกว่า 'ผู้หญิงผอมบาง' โดยกลุ่มคนที่รังแกฉันมากที่สุด นั่นคือกลุ่มเพื่อนของแจ็กซ์

ไม่ แจ็กซ์ไม่ใช่หนึ่งในคนที่รังแกฉัน เขาไม่เคยสนใจฉันมากนัก แต่เขาดูอยู่ขณะที่พวกนั้นเรียกฉันด้วยชื่อต่างๆ และโยนของของฉันลงพื้น บางครั้งเขาก็หัวเราะเยาะแล้วกลับไปจูบกับเหยื่อล่าสุดประจำสัปดาห์ ฉันกลอกตา เขาช่างเป็นคนเลวจริงๆ

ฉันเดินไปที่กองเสื้อผ้าที่พับไว้ข้างห้องและหยิบชุดที่ดีที่สุดชุดหนึ่งของฉัน—เป็นชุดเดรสสีดำที่เก่าและสมควรโยนทิ้งได้แล้ว แต่ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากเก็บมันไว้เพราะไม่มีเงินสำหรับค่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ฉันอยู่ในกองทุนของฝูง มันเหมือนเป็นสิ่งทดแทนการไม่มีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของฝูง

ฉันสวมรองเท้าผ้าใบเก่าๆ และคว้ากระเป๋า ฉันเปิดประตูเบาๆ และมองออกไปในโถงทางเดิน—ซ้าย ขวา ไม่มีใครอยู่ที่นั่น เหมือนที่ควรจะเป็น ฉันมักจะตื่นก่อนทุกคนในบ้านเสมอเพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับพวกเขา ฉันแอบออกจากบ้านของฝูงและเริ่มเดินไปโรงเรียน แต่แม้แต่ฉันก็รู้ว่ามันเช้าเกินไปและโรงเรียนจะไม่เปิดจนถึงเจ็ดโมง—อีกกว่าหนึ่งชั่วโมงจากตอนนี้ นั่นแหละว่าฉันมาเช้าขนาดไหน

ฉันจึงเลือกเส้นทางอ้อม ผ่านพุ่มไม้จนกระทั่งมาถึงบ้านเก่าของฉัน ฉันทำเรื่องนี้เป็นกิจวัตรประจำวัน ตื่นแต่เช้ามืด แต่งตัว แอบออกจากบ้านของฝูง และใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงที่นี่ ฝั่งตรงข้ามถนนจากบ้านเก่าของฉัน มันเป็นบ้านชั้นเดียว ไม่ได้มีอะไรมาก แต่มันยังเป็นบ้านของฉันและฉันรักมันมาก มันเป็นที่เดียวที่ฉันสามารถหลบหนีจากโลกภายนอก—หายใจอย่างที่ต้องการและเป็นสถานที่ที่ฉันรู้สึกเป็นอิสระอย่างแท้จริง แต่ฉันไม่มีสิ่งนั้นอีกแล้ว วินาทีที่พ่อแม่ฉันตาย มันถูกพรากไปจากฉัน ทุกอย่างถูกพรากไปจากฉันโดยฝูงของฉันเอง

เหมือนเคย ฉันออกไปตอนที่ดวงอาทิตย์เกือบจะอยู่สูงสุด ฉันไม่เคยรู้ว่าเป็นเวลาเท่าไหร่เมื่อฉันมุ่งหน้าไปโรงเรียน แต่ฉันมักจะไปถึงเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันไม่เคยเห็นเหตุผลที่จะมีหรือแม้แต่เป็นเจ้าของโทรศัพท์มือถือเพราะไม่มีใครที่ฉันต้องติดต่อ พวกเขาไม่ก็ตายหรือไม่มีตัวตน

ฉันมาถึงหน้าโรงเรียนและถอนหายใจ เตรียมใจรับการถูกรังแกในตอนเช้าประจำวันและโอกาสเล็กน้อยที่คู่ชีวิตของฉันอาจอยู่ในอาคารโรงเรียน—เพียงแค่นั้นก็ทำให้ใบหน้าฉันสว่างขึ้น ฉันอาจจะหลีกเลี่ยงการถูกรังแกได้ถ้าฉันพบคู่ชีวิตของฉันก่อนที่จะเจอกลุ่มของแจ็กซ์

น่าเสียดายที่ชีวิตเป็นสิ่งที่แย่มาก และตอนนี้ฉันมั่นใจว่ามันเกลียดฉันและหวังให้ฉันตาย ที่ปลายโถงทางเดิน ฉันเห็นกลุ่มคนกำลังเดินมาทางฉัน มันสายเกินไปที่ฉันจะวิ่งหนี สายเกินไปที่จะซ่อนตัวหรือหดตัวหรือหายไป พวกเขาเห็นฉันแล้วและนั่นก็คือจุดจบ พวกเขาจะไม่มีวันพลาดโอกาสที่จะรังแกโอเมก้า

"สเลนเดอร์ วูแมน!" คีแลน เพื่อนรักและว่าที่เบต้าของแจ็กซ์ร้องด้วยรอยยิ้มปีศาจบนใบหน้า เขาอยู่หน้ากลุ่ม—แจ็กซ์อยู่ไหน? ฉันกำลังจะรีบหนีเมื่อหน้าผากของฉันชนกับอะไรบางอย่างที่แข็ง

"โอ้พระเจ้า..." ฉันหายใจหอบ มือของฉันจับที่หัวเพื่อนวดจุดที่ชน

"คิดจะไปไหน?" เพื่อนอีกคนหนึ่งของเขาถาม เขาเป็นคนที่ฉันชนเข้า ฉันอยากจะด่าเขาที่ทำอะไรแบบนั้น แต่ฉันปิดปากเงียบ—พวกเขาล้อมฉันไว้ ทั้งแปดคน

"แมวจับลิ้นเหรอ?" เสียงของเธอ เสียงน่ารำคาญของเธอฟังดูเหมือนเล็บขูดกระดาน ฉันไม่เคยชินกับการได้ยินเสียงของแอดดิลิน วิลลิน ราชินีผึ้งของฝูง เป็นเวลานานที่ทุกคนคิดว่าเธอถูกกำหนดให้เป็นลูน่าของฝูง คู่ชีวิตของแจ็กซ์ แต่โชคชะตามีแผนอื่นและเล่นเกมสกปรกกับเธอ สมน้ำหน้าเธอ! เธอมักจะทำตัวเหมือนเธอดีกว่าทุกคนเพียงเพราะเธอเป็นลูกสาวของเบต้า—เธอได้รับสิ่งที่เธอสมควรได้รับในวันที่แจ็กซ์ประกาศว่าเธอไม่ใช่คู่ชีวิตของเขา ที่จริงแล้ว นั่นเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดที่ฉันเคยได้รับ และตอนนั้นฉันอายุสิบสี่

"เธอไม่ได้ยินหรือไงว่าพี่สาวฉันกำลังพูดกับเธอ?" คีแลนคำรามใส่หน้าฉัน "คนที่มีเลือดเบต้าพูดกับเธอและเธอเพิกเฉย เธอต้องถูกลงโทษสำหรับเรื่องนั้น" รอยยิ้มร้ายกาจอีกครั้งปรากฏบนริมฝีปากของเขาขณะที่เขาคว้ากระเป๋าของฉันจากไหล่และโยนลงบนพื้น สายล็อคพัง หนังสือทั้งหมดของฉันหกออกมา ฉันก้มลงอย่างรวดเร็วและเริ่มยัดกลับเข้าไป "ดูเธอสิ" เสียงของเขาพูดด้วยความรังเกียจ "เธอไม่มีค่าอะไร เธอจะไม่มีวันเป็นอะไรนอกจากขยะไร้ประโยชน์สำหรับฝูงนี้" เขาย่อตัวลงตรงหน้าฉันและดันคางฉันขึ้น มือของเขารู้สึกเย็นบนผิวของฉันและฉันอยากให้พวกมันออกไปจากตัวฉัน "น้ำตา" เขาหัวเราะเยาะและหันไปทางเพื่อนของเขา "นังนี่ร้องไห้" เขาหัวเราะและพวกเขาเลียนแบบการกระทำของเขา "บางทีเธอควรไปร้องไห้กับแม่และพ่อของเธอ... อ๊ะ ใช่สิ พวกเขาตายเพราะเธอฆ่าพวกเขา" เขาผลักหน้าฉันออกและยืนเต็มความสูง มองลงมาที่ฉัน "ทำไมเธอไม่ทำให้พวกเราทุกคนสบายใจและออกไปล่ะ? ฉันแน่ใจว่าพวกเราทุกคนจะดีกว่าถ้าไม่มีเธอ ไปกันเถอะพวก" เขาพูดขณะที่เขาวางแขนของเขาบนไหล่ของคู่ชีวิตของเขา

ใช่ คีแลนได้รับพรด้วยคู่ชีวิต ที่จริงแล้ว เขาพบเธอในวินาทีที่เธออายุครบสิบหกปี พิจารณาจากความจริงที่ว่าเธอ มานิลลา เป็นสมาชิกหลักของกลุ่มผู้ติดตามของแอดดิลินมาตลอด คีแลนและมานิลลามีความสัมพันธ์ที่เลิกๆ คืนดีๆ ก่อนที่โชคชะตาจะรวมพวกเขาเข้าด้วยกันอย่างถาวร ดีสำหรับพวกเขาล่ะมั้ง