บทที่ 45 45

45

“เธอกล้ามากนะณัฐที่หนีฉันไป ฉันไม่มีวันยอมให้เธอหนีไปง่ายๆ แน่”

กรามของผู้พูดขบกันเป็นสันนูน มือกำเข้าหากันแน่น หัวสมองแอรอนกำลังคิดว่า ณัฐกานต์หนีไปหาอัคนารถ พอคิดถึงน้องเขยของตนทีไร ใจมันเจ็บแปลบ เหมือนมีเข็มนับร้อยทิ่มแทงพร้อมกัน เลือดไหลอาบหัวใจ แต่ก่อนที่เขาจะไปจัดการณัฐกานต์ สิ่งแรกที่แอร...