ลวงรักหมอฟินิกซ์

หมอฟินิกซ์ในชุดกาวน์สีขาวบนคอมีสเต็ทโตสโคปที่พกติดตัวไว้ตลอดเวลา ในมือถือชาร์จคนไข้เดินไปยังห้องตรวจก่อนจะยกมือไหว้ทักทายคนป่วย

"สวัสดีครับคุณลุง เป็นยังไงบ้างครับปวดท้องดีขึ้นมั้ย"

เขาขยับตัวเดินเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วย คุณลุงที่นอนราบกับเตียงพอเห็นคุณหมอฟินิกซ์เดินมาก็ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะยิ้มทักทายด้วยใบหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่มาโรงพยาบาลเมื่อวานอาการโดยรวมคือแสบท้อง ท้องเสีย ไม่สบายท้อง แต่พอได้รับการรักษาก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"หมอวินิจฉัยเป็นลำไส้อักเสบนะครับคุณลุง นอนให้ยาฆ่าเชื้อไปก่อน และช่วงนี้ก็ทานอาหารให้ตรงเวลา ทานอาหารย่อยง่าย งดอาหารรสจัด ไม่กินเครื่องดื่มที่มีส่วนผสมของคาเฟอีนพวก ชา กาแฟ รวมถึงเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ งดสูบบุหรี่ไปก่อน"

"ครับคุณหมอ ขอบคุณมากนะครับ"

"ยินดีมากครับ ตอนนี้นอนดูอาการที่โรงพยาบาลไปก่อนกินยาตามที่หมอสั่งถ้าพรุ่งนี้ดีขึ้นก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับหายไวๆนะครับคุณลุง"

เขายกมือไหว้บอกลาคุณลุงก่อนจะถือชาร์ตคนไข้เดินออกไปจากตรงนั้นทันที เขาเดินมาหน้าเคาน์เตอร์พยาบาลประจำวอร์ด

"สวัสดีครับสาวๆ"

"สวัสดีค่ะคุณหมอฟินิกซ์สุดหล่อของโรงพยาบาล"

"หึ... ปากหวานจริงนะพยาบาลวอร์ดนี้"

เขายิ้มออกมาก่อนจะเซ็นเอกสารที่พยาบาลวางไว้ให้ ส่วนใหญ่ก็เป็นบันทึกผู้ป่วยที่อยู่ในความดูแล เขาเองก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมายส่วนใหญ่ก็ตรวจคนไข้ทั่วไปและวินิจฉัยตามผลตรวจเลือด อุจจาระ ปัสสาวะ

"มีญาติผู้ป่วยฝากของมาให้คุณหมอค่ะ น่าจะห้อง 2022 ลูกสาวคุณลุงนพดลค่ะ"

"ห้องที่ผมเพิ่งตรวจเมื่อกี้ใช่มั้ยครับ"

"ใช่ค่ะ ท่าทางจะชอบคุณหมอนะคะฝากขนมเจ้าดังมาให้เช้ากลางวันเย็นเลย"

เขาเปิดถุงขนมดูก่อนจะหยิบขึ้นมาลองชิม ก็อร่อยแหละเพราะมันคือขนมเจ้าดังและเขาเองไม่ได้คลั่งไคล้เรื่องของหวานขนาดนั้นจึงหยิบกินเพียงชิ้นเดียวจากนั้นก็ยื่นให้พยาบาลที่นั่งอยู่ตรงหน้า

"เอาไปกินเลยครับอร่อยนะ"

"ใจดีอีกแล้วคุณหมอฟินิกซ์เนี่ย หวานปากพวกเราอีกล่ะ"

พยาบาลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่รีบรับถุงขนมไปก่อนจะเอาไปแบ่งกันกิน หมอฟินิกซ์ยิ้มออกมาเล็กน้อยมองหาปากหาของตัวเองก่อนจะหันไปหาพยาบาล

"เห็นปากกาผมมั้ยครับ"

"ไม่นะคะ ปกติคุณหมอพกปากกาด้วยเหรอคะ มาขโมยพยาบาลวันละแท่งตลอด"

พยาบาลเอ่ยแซวไม่หยุดไม่รู้ว่าหมอเป็นแบบนี้ทุกคนรึเปล่าไม่เคยจะมีติดตัวไว้หายตลอดและก็ต้องมาหยิบยืมจากพยาบาลในวอร์ดเสมอ หมอฟินิกซ์หัวเราะออกมาขำๆทำมือขอปากกาหนึ่งแท่งพยาบาลก็รีบส่งให้เขาทันที

"เดี๋ยวผมให้สต๊อกเบิกปากกามาแจกครับ"

"ขอบคุณมากเลยค่ะ หมอคนไหนก็มาเอาปากกาที่นี่จนไม่เหลือให้พยาบาลใช้แล้วค่ะ"

"จริงค่ะ นี่เพิ่งเบิกมาใหม่ตอนนี้ใกล้หมดอีกแล้ว"

เสียงสาวบ่นไม่หยุดและนั่นทำให้หมอฟินิกซ์อดขำไม่ได้จริงๆ แต่เขาจำได้ว่าพกติดตัวมาทุกวันนะแต่ทำไมถึงหายไปก็ไม่รู้

"ผมเซ็นเอกสารให้เรียบร้อยแล้วนะครับยังไงผมไปหาพ่อก่อน ช่วงบ่ายต้องอยู่ห้องตรวจอีก วันนี้เต็มเวลาไม่มีพักเลยครับ"

"ดูแลตัวเองด้วยค่ะคุณหมอสุดหล่อ"

"ได้ครับ สาวๆด้วยนะเจอกันครับ"

เขายิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากวอร์ดผู้ป่วย เดินมายังตึกโรคหัวใจมองหาห้องตรวจที่มีชื่อพ่อของเขาติดอยู่ก่อนจะเดินไปหาพยาบาลประจำห้องตรวจ

"อาจารย์หมอวีว่างหรือยังครับ"

"ตอนนี้ตรวจคนไข้ชื่อคุณฟ้าลัดดา พงค์สกุลไพศาลอยู่ค่ะ"

"ฟีน่าเหรอ"

"ใช่ค่ะคุณหนูฟีน่าค่ะ"

เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเคาะประตูและเดินเข้าไปในห้องตรวจทันที และเมื่อเข้ามาก็ได้ยินเสียงพ่อของเขาและฟีน่ากำลังคุยกันอยู่

"ผลเอกซเรย์ไม่มีอะไรน่าห่วงนะปกติดี อาจจะมีนิดหน่อยแต่ปล่อยผ่านได้ ดูแลหน่อยนะลูกพ่อวีเป็นห่วงหนูนะ"

"ขอบคุณนะคะคุณพ่อวีฟีน่าจะดูแลตัวเองค่ะ"

เธอยกมือไหว้ขอบคุณคุณพ่อวีหรือหมอผ่าตัดหัวใจให้เธอตั้งแต่ยังเด็ก และตั้งแต่ที่ผ่าตัดหายดีเธอเองก็มาตรวจประจำที่นี่ตลอดและท่านเองก็จะเป็นคนดูแลเธอด้วยตัวเอง

"ฝากความคิดถึงถึงคุณแม่กับคุณพ่อด้วย ว่างไว้จะนัดกินข้าวนะ"

"ค่ะคุณพ่อวียังไงเจอกันนะคะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนวางมือไว้บนไหล่กว้าง หญิงสาวหันไปมองก่อนจะบ่นออกมาทันที

"ตกใจหมดเลย"

"ขี้ตกใจเหมือนกันนะเนี่ย มาตรวจประจำปีเหรอเสร็จยังไปกินข้าวกัน"

"ไม่อยากกินกับนายหรอก"

เธอเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้นทันที หมอฟินิกซ์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยหันไปมองคนเป็นพ่อก่อนจะยักไหล่

"สมน้ำหน้าไอ้แสบโดนสาวปฏิเสธ"

"พ่ออ่ะไม่เคยเชียร์ผมเลยนะ"

เขารีบวิ่งตามเธอออกไปไปทันทีคนเป็นพ่อรู้ดีว่าลูกชายคิดยังไงกับลูกสาวเพื่อนสนิท ถึงจะอายุห่างกันสี่ปีแต่รายนี้ก็ไม่ยอมแพ้และบอกว่าอายุมันเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น

"ฟีน่ารอผมด้วย"

เขากุมมือหญิงสาวเอาไว้ก่อนจะพาเดินไปยังห้องอาหารของโรงพยาบาล หญิงสาวทำหน้าบึ้งบูดไม่อยากกินข้าวเพราะกินด้วยกันทีไรเขาก็ชอบบังคับตลอด

"ทำไมชอบเดินหนีตลอด"

"ทำไมชอบบังคับ"

"เราต้องดูแลตัวเองนะรู้มั้ย ฟีน่าไม่เหมือนคนอื่นเราเคยผ่าตัดมาไม่ได้ปกติเหมือนคนทั่วไป ถึงจะบอกว่าใช้ชีวิตเหมือนปกติแต่อาหารการกินการใช้ชีวิตมันมีผลต่อร่างกาย"

และชายหนุ่มก็เริ่มสาธยายความรู้ที่ร่ำเรียนมาโดยที่หญิงสาวเอามือปิดหูใบหน้าบึ้งบูดไม่อยากฟังสิ่งที่เขาคอยพร่ำบอกเสมอ เขาพาหญิงสาวมานั่งลงที่โต๊ะเดินไปสั่งกับข้าวมาให้ก่อนจะวางลงให้ตรงหน้า

"กินสิ"

เธอมองอาหารตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจเท่าที่ควรเนื่องด้วยเป็นคนที่ไม่ชอบกินผักทั้งที่คุณแม่บอกว่าตอนเด็กเธอกินเก่งมากแต่ไม่รู้ว่าความคิดเปลี่ยนไปตอนไหนรู้แต่ว่าตอนนี้ไม่ชอบเอามากไปและคุณหมอตัวดีก็ชอบบังคับตลอดทั้งที่เธอเองอายุมากกว่าเขาอีกแต่ชอบทำเหมือนเธอเด็กกว่าอย่างงั้นแหละ

"ไม่อยากกินผัก"

"ท้องผูกต้องกินผักค่ะ"

"ไม่กิน!"

"ฟีน่า...."

"ทำไมชอบบังคับ!"

หญิงสาวบ่นออกมาก่อนจะใช้ส้อมจิ้มผักในจานกินอย่างจำใจ ไม่งั้นหมอนี่มันจะขู่จูบเธอและแน่นอนว่าทำจริงไม่ได้โกหก

"น่ารักที่สุดเดี๋ยวให้รางวัล"

"ไม่เอาจูบ ไม่เอากอด ไม่เอาอะไรทั้งนั้น"

"อ่ะ"

เขาวางมันลงตรงหน้าหญิงสาวเปิดกล่องดูก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจเพราะมันคือปากกาสั่งทำพิเศษอย่างดีและเธออยากได้ของเขามานานมากแล้ว

"ขอบใจ"

"ต้องกินให้หมดไม่งั้นไม่ให้"

เขาดึงกลับไปเก็บไว้ตามเดิมก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเท้าคางมองหญิงสาวกินผักด้วยใบหน้าไม่สู้ดีเท่าที่ควร รายนี้ชอบป่วยบ่อยส่วนใหญ่เป็นปัญหาสุขภาพมาจากอาการกินทั้งนั้น

"นิสัยไม่ดี"

"ที่ทำเพราะเป็นห่วงค่ะ ฟีน่าต้องปรับอาหารการกินใหม่ไม่งั้นจะต้องมาโรงพยาบาลแบบนี้เรื่อยๆ"

"เป็นน้องหรือเป็นผัวยะสั่งเก่ง"

เธอเอ่ยประชดชายหนุ่มเสียงดุ ฟินิกซ์หัวเราะออกมาขำๆยื่นมือไปเช็ดมุมปากให้หญิงสาวมองสบตาก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

"อยา

กเป็นผัวนะใจอ่อนเมื่อไหร่บอกด้วยล่ะ"

"ฝันไปเหอะ ชาติหน้าโน้นนน"

"หึ..."